Publicatiedatum: 25-06-2001

DUBBELE VERNEDERING

Nu mijn 17-jarige zoon Rob voor de vierde achtereenvolgende zaterdagavond met Heleen gaat stappen, vraag ik hem: 'Kom je met je vriendin vóór of ná tweeën thuis?' Rob draait verveelt met zijn ogen: 'Pap, allereerst is Heleen niet mijn, maar een vriendin en in de tweede plaats is het van geen enkel belang dat jij weet hoe laat ik thuiskom, want dan slaap je toch al.' Om zijn gevatheid te overtroeven zeg ik: 'Ja, ja, en heb je voor die onbepaalde vriendin, die toevallig Heleen heet, ook genoeg geld zodat je haar kan trakteren als je in een willekeurige kroeg bent op een nog niet nader aan te geven tijdstip?' Rob schudt met zijn hoofd: 'Heel erg grappig, papa, maar inderdaad een financiële bijdrage zou zeer welkom zijn.' Ik trek mijn beurs, geef hem vijfentwintig gulden en zeg: 'Ik vind alles prima als je later hetzelfde doet voor je eigen kinderen.' Zoals te verwachten neemt Rob het laatste woord: 'Ik begrijp, lief vadertje, dat jij wilt dat ik jouw oneindig grote opofferingsgezindheid aan de volgende generatie overdraag, maar zover kan ik niet vooruit denken. Doei, en ga zelf ook iets leuks doen.'

Vaders en moeders van 40 jaar of ouder hebben het een beetje moeilijk. Zij hebben de tijd nog meegemaakt dat je bang was voor de leraren, het niet in je hoofd haalde om het gesprek van je ouders te onderbreken en in je handen wreef van geluk als je op zondagochtend een half eitje bij het ontbijt kreeg. Het was niet alleen een kwestie van soberheid en gehoorzamen, maar ook dat je persoonlijke vernederingen leerde incasseren. Zo kan ik mij heel goed herinneren hoe onze buurman mij er ongenadig van langs gaf toen ik per ongeluk op zijn gazon had getrapt. Toen ik aan mijn vader de blauwe plekken liet zien, zei hij: 'Tja jongen, dat krijg je ervan. Misschien is dit de les die je nodig hebt om te snappen dat je het dierbare bezit van anderen niet moet vernielen.' En voor straf moest ik meteen na het eten naar bed. Echt praten met grote mensen was er in die tijd niet bij. Dat mocht pas als je bier kon drinken, in militaire dienst was geweest of je eerste geld had verdiend.

De moderne jeugd heeft het beter en profiteert volop van alles wat in de naoorlogse jaren aan weelde is opgebouwd. Kinderen krijgen kleedgeld en dragen een mobiele telefoon om voor hun vrienden overal bereikbaar te zijn. Leraren moedigen de leerlingen aan om hen tegen te spreken en eigenzinnigheid wordt toegejuicht als bewijs van persoonlijke groei. Kinderen van nu zijn mondiger en gewiekster. Hun brutaliteit betekent een dubbele vernedering voor de ouders. Maar ik ga met liefde twee keer door de knieën als ik zie hoe zelfverzekerd de nieuwe generatie door het leven gaat.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden