Publicatiedatum: 12-03-2001

DWAASHEID UIT LIEFDE

Premier Kok reageerde zonder aarzelen en als een vader des vaderlands: "Het was beter geweest als prins Willem-Alexander de verleiding had kunnen weerstaan om te spreken over politiek gevoelige kwesties." De reprimande die onze kroonprins kreeg, werd goedgekeurd door kabinetsleden, volksvertegenwoordigers en commentatoren. Maar niemand heeft zich afgevraagd hoe het mogelijk was dat de prins zo uitgleed over een journalistieke bananenschil.

Het antwoord is simpel: Willem-Alexander is hopeloos verliefd en wie aan zijn meisje komt, komt aan hem. Ik zeg niet dat deze verklaring als excuus moet dienen, maar psychologisch gezien is het gedrag van Zijne Hoogheid zo menselijk als een mens kan zijn. Immers, echte liefde roept zulke intense emoties op dat die het gezonde verstand volledig kan blokkeren.

Hoeveel beheersing zou u tonen als iedereen, overal en ongeremd, zijn mening zou spuien over de persoon die u het meeste lief heeft? Ik zou het geestelijk een welhaast onmogelijke taak vinden om rustig te blijven als heel Nederland mijn aanstaande schoonfamilie aan de schandpaal nagelt; hoe verdedigbaar de aantijgingen ook zouden zijn.

De dwaasheid in de liefde kent vele varianten. Eén daarvan wordt momenteel door mijn vriend Gerard opgevoerd. Na acht jaar huwelijk heeft zijn vrouw Yolande hem de wacht aangezegd. Zij wil een scheiding van tafel en bed; haar belangrijkste verwijt aan Gerard is dat hij te veel getrouwd is geweest is met zijn werk.

Het slechte nieuws is bij Gerard ingeslagen als een bom en wanhopig probeert hij haar te overtuigen dat de inspanningen voor zijn carrière in feite bedoeld waren om haar gelukkig te maken. Yolande reageert koel en afstandelijk: "Als je echt van me hield, dan had je kunnen weten dat ik meer waarde hecht aan contact dan aan een luxe leven in eenzaamheid."

Hoewel ik Gerard probeer te overtuigen dat het verstandiger is om even afstand te nemen van Yolande, al was het alleen maar om haar te laten voelen wat de praktische gevolgen zijn van haar besluit, neemt zijn angst om haar voorgoed te verliezen alleen maar toe. Het gevolg is dat zijn gedrag jegens haar steeds dwazer wordt. Hij schrijft haar meeslepende gedichten, gaat op 'wervings'bezoek bij zijn schoonouders en belt bij nacht en ontij op om haar te doen inzien dat hij zijn leven zal beteren: "Als jij bereid bent om mij nog een kans te geven, dan beloof ik je dat je er nooit spijt van zal hebben."

Voorspelbaar als het voor de buitenstaander is, hebben zijn toenaderingspogingen het omgekeerde effect: Yolande ervaart Gerard als steeds onaantrekkelijker en op al zijn toezeggingen komt als enige reactie bij haar boven: "Je bent gewoon te laat."

In wezen zitten Gerard en onze kroonprins in hetzelfde schuitje: willen zij op lange termijn succes boeken om hun relatie veilig door het woelige weer heen te loodsen, dan zullen zij beiden zich moeten concentreren op alles waar zij in hun leven wél controle over hebben, oftewel: wie zwijgend zijn gang gaat, staat altijd sterker.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden