Publicatiedatum: 27-12-2000

Tobbers hebben de macht

Vorig jaar om deze tijd was de wereld in de ban van het millennium-spook. Kernraketten zouden onbedoeld afgaan, ziekenhuizen zouden zonder stroom komen te zitten en elektrische apparaten zouden om precies 00.01 uur voor altijd de geest geven. Geen enkel doemscenario is uitgekomen en een week later wist niemand meer waarover we ons zo druk hadden gemaakt. Gelukkig hebben de doemdenkers een nieuw probleem om zich aan vast te klampen: het broeikaseffect. Zij houden ons voor dat het Amersfoort aan Zee zal worden als we de opwarming van de planeet geen halt toeroepen. En zoals altijd hebben tobbers de macht. Vraag een willekeurige huisarts aan welke patiënten hij de meeste tijd en energie kwijt is. Dan zal hij steevast antwoorden: "Dat is niet de vrouw met zware reuma die ondanks ondraaglijke pijnen er toch het beste van probeert te maken; nee, het zijn altijd de zeurpieten die net voor het weekeinde ineens bedenken dat ze vanwege jeuk onder de oksels op het punt staan om een hartinfarct te krijgen."

Ook in het huwelijk trekken de pessimisten aan de touwtjes. Frank en Ingrid logeren bij ons en tijdens het eten praten zij over hun recente verhuizing van Leeuwarden naar Breda. Frank heeft de baan van zijn leven gevonden als interim-directeur van een bejaardencentrum. Ingrid heeft haar handen vol aan de kinderen en de inrichting van hun eerste grote koopwoning. Als ik aan Ingrid vraag of zij al een beetje kan aarden, zegt zij: "Nou, nee; ik mis alles wat Fries is, en ik zie me eerlijk gezegd tussen al die Brabanders geen vrienden maken." Frank springt vervolgens als een bok op de haverkist: "Laatst was je toch heel gezellig uit eten geweest met de vrouw van mijn collega Henk en bovendien zei je zelf hoe leuk het is, dat we zo dicht bij Antwerpen wonen." "Ja, jongen", zucht Ingrid hoofdschuddend, "ik probeer me wel aan te passen, maar dat wil toch niet zeggen dat ik me meteen gelukkig voel." Als een vis hapt Frank de dikke worm van ontevredenheid die zijn vrouw aan haar haakje heeft gehangen: "Volgens mij wordt alles beter als ik de grote zolderkamer heb verbouwd, zodat je weer schilderlessen kan gaan geven."

Als ik binnen of buiten de muren van mijn spreekkamer bestookt wordt met pessimistische geluiden dan geef ik 'de patiënt' niet alleen gelijk maar doe er meestal nog een schepje bovenop. Zo zei patiënte Carla laatst: "Ik ben wel acht kilo afgevallen maar ik ben bang dat het er zo weer aankomt. Waarop ik zei: "Het voordeel daarvan is dat je er twee garderobes op kunt nahouden: dikke stijl en dunne stijl. Dat geeft kleur en afwisseling voor de rest van je leven." Ik laat mij door niemand meer voor een pessimistisch karretje spannen en wens u een vrolijk 2001 toe.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden