|
Publicatiedatum:
04-12-2000
Uitlokken
van fraude
 De
regering reageert geschokt nu bekend is dat zoveel uitkeringstrekkers
bijklussen, werk weigeren en hun sollicitatieplicht
verzaken. Deze verontwaardiging werkt op mijn lachspieren
omdat de schijnheiligheid ervan afdruipt. Want in feite
lokt de overheid zelf de fraude uit.
Het
verrichten van arbeid is geen wettelijke plicht maar
een levenskeuze. De overheid toont echter maar weinig
begrip en tolerantie voor bijvoorbeeld bijstandsmoeders
die liever met weinig geld hun energie steken in de
opvoeding van hun kinderen dan hun arbeidsloon te vergooien
aan crèches. "Nee", zeggen de beleidsmakers,
"bijstandsmoeders moeten betrokken worden in het arbeidsproces.
Anders ontwikkelen zij een minderwaardigheidscomplex
omdat ze niet meetellen in de maatschappij." Sinds wanneer
is het full-time moederschap geen volwaardige taak?
En als bijstandsmoeders dat extra zakcentje rapporteren
dan wordt het weer gekort op hun uitkering.
De
bemoeizucht van de overheid irriteert en zet ons allemaal
aan tot protesteren in het zoveel mogelijk opvoeren
van aftrekposten en het zwart betalen van de werkster.
Neem
de groep arbeidsongeschikten. Deze mensen zijn nog niet
afgekeurd of er staat een deskundige op de stoep om
te bepalen welke werkzaamheden zij nog wel kunnen verrichten.
Nu is het waar dat een invalide voetballer kan solliciteren
op een baan als conciërge bij een school. Maar
waarom mag hij niet zelf bepalen hoe hij zijn toekomst
invult? Ooit was werk slechts een middel om brood op
de plank te krijgen en konden mensen het zich niet veroorloven
om te zeuren of zij er gelukkig mee waren. Tegenwoordig
is werk een manier om jezelf te ontplooien en zoeken
mensen een baan die hun persoonlijke kwaliteiten aanspreekt.
Niet dat mensen het recht hebben op passende arbeid
maar het is begrijpelijk dat zij de vrijheid willen
behouden om te kiezen. Wil je mensen dwingen om elk
willekeurig baantje aan te pakken, dan kunnen de meeste
uitkeringen beter worden stopgezet. De overheid klaagt
dat mensen hun persoonlijke verantwoordelijkheid ontlopen
en soms ten onrechte profiteren van het sociale vangnet.
En dat is waar. Maar dat komt omdat de Nederlandse burger
door zijn wetgever wordt betutteld als een klein kind.
En dus gedraagt hij zich er ook naar.
In
Amerika kennen ze het 'honor-system'. Studenten, bijvoorbeeld,
mogen thuis zonder toezicht hun examens maken als zij
een document ondertekenen waarin zij op hun woord van
eer beloven niet te zullen frauderen. Hetzelfde ritueel
wordt gevolgd bij het invullen van de belastingformulier.
En bij de kassa van de supermarkt hoef je niet aan te
tonen hoeveel lege flessen je hebt ingeleverd. Men vertrouwt
op wat je zegt. Geen wonder dat de gemiddelde Amerikaan
zich keurig aan de verkeersregels houdt en geen rotzooi
op straat gooit. Hij is opgegroeid in een systeem dat
hem in ieder geval behandelt als een volwassen mens.
©
1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
