|
Publicatiedatum:
20-11-2000
Afschuwelijk
mooi
 De
apotheose van de Amerikaanse presidentsverkiezingen
is een afschuwelijke vertoning geworden. De gekste rekentrucs
zijn bedacht om verlies in winst om te zetten of omgekeerd.
Bovendien hebben Gore en Bush elkaar over en weer van
onsportief gedrag en kiezersbedrog beschuldigd. Om zo
de baan als machtigste man van de wereld te beginnen
moet geen lekker gevoel geven. Het vertrouwen en de
geloofwaardigheid in de leider zijn al beschadigd zonder
dat er nog maar één daad gesteld is. Toch
heeft dit verkiezingsdrama ook heel wat moois voortgebracht.
De
Amerikaanse kiezer heeft voor het eerst sinds jaren
weer het gevoel gekregen dat zijn stem er toe doet.
En de discussies over de grondwet, het kiesstelsel en
de campagnes hebben de politieke betrokkenheid van het
volk versterkt. Ook worden de gebruikelijke onregelmatigheden,
zoals onleesbare stembiljetten, eindelijk aan de kaak
gesteld. Bovendien hebben de media, door hun incorrecte
voorspellingen, er zo van langs gekregen dat zij voortaan
correcter zullen optreden in hun berichtgeving. Het
mooiste van alles is dat ik de kansen van Hillary Clinton
ooit eerste vrouwelijke president te worden enorm zie
stijgen. Zij zal over vier jaar als ervaren senator
in de positie verkeren de nare bijsmaak van Gore of
Bush in één klap weg te spoelen. Mensen
zeggen vaak: "Als er een God zou bestaan, dan hadden
we geen menselijke drama's." Maar gelovigen beweren
juist dat we drama's nodig hebben om ons als mens te
kunnen verbeteren. Een afschuwelijk mooi voorbeeld hiervan
is de ramp met de skitrein in Oostenrijk. Met het bergen
van verkoolde lijken, is het besef doorgedrongen hoe
de passagiers als sardientjes in blik werden vervoerd;
dat een dergelijk soort modern voertuig uitgerust moet
zijn met een noodsysteem dat ervoor zorgt dat de deuren
automatisch opengaan in geval van kortsluiting of brand.
In
mijn praktijk kom ik niet anders tegen: er moet eerst
iets ernstig misgaan, voordat mensen willen inzien hoe
nalatig zij zijn geweest.
Jan
maakt nu een zware depressie door. Hij had in zijn leven
maar één doel: als plaatselijke politicus
naam te maken en op de voorpagina van de krant geroemd
te worden als architectonische stadsvernieuwer en voorvechter
van een schoon milieu. Zijn ambities waren grenzeloos
en hij verspilde er zijn kracht aan. Geestelijk verlamd
begrijpt hij nu pas waarom zijn vrouw en drie kinderen
zich van hem hadden afgewend. Hoewel zijn vrienden hem
dikwijls waarschuwden, wil Jan nu pas toegeven dat hij
zijn gezondheid heeft verwaarloosd en zijn verantwoordelijkheid
als vader en echtgenoot heeft verzaakt. Inmiddels doet
hij er alles aan om zijn leven te beteren en zijn huwelijk
te redden. Hoe afgrijselijk menselijk falen ook kan
zijn, het dwingt meestal tot iets mooiers.
©
1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
