|
Publicatiedatum:
25-09-2000
Abortus
post partum
Op
locaties in Duitsland kunnen baby's die door hun ouders
niet gewenst zijn in een verwarmde brievenbus worden
gedeponeerd. Zodra de klep gesloten is, worden hulpverleners
gewaarschuwd die vervolgens het kind opvangen en in
de aanbieding gooien voor adoptie. Deze luxe prullenmand
voor afgedankte kinderen lijkt op de wegwerp-container
die in Amerika wordt gebruikt voor mensen die hun poes,
hond of cavia kwijt willen; dit om te voorkomen dat
al die arme beesten uitgehongerd en verdwaald in het
bos aan hun eind komen. Het idee van de babybus, die
inmiddels in meerdere landen staat opgesteld, stuit
veel mensen tegen de borst. En dat is begrijpelijk.
Want, ouders in de gelegenheid stellen hun pasgeboren
kind te dumpen is alsof je goedkeuring geeft aan een
'abortus post partum'; een soort gesubsidieerde afvloei-regeling...
Toch ben ik als psycholoog van mening dat de babybus
drie vliegen in één klap slaat.
Veel
echtparen die door onvruchtbaarheid geen kinderen kunnen
krijgen staan te trappelen om als adoptiefouders een
eigen gezin te beginnen. Deze mensen zijn beter in staat
een kind groot te brengen dan de vele tiener-moeders
die financieel niets te bieden hebben en in emotioneel
opzicht zelf nog kinderen zijn. Bovendien, is niets
dramatischer dan als ongewenst kind te moeten opgroeien.
Daar weet Marijke over mee te praten. Zij is nu 53 jaar
en komt bij mij omdat zij steeds terugkerende depressies
heeft. Marijke ziet er goed uit en heeft 'alles' wat
een mens tevreden zou kunnen stemmen: een aardige man
met wie zij al 39 jaar getrouwd is, twee volwassen kinderen
die afgestudeerd zijn en zelf de kost verdienen, een
prachtig huis en het talent om de fraaiste beeldhouwwerken
te maken. Toch is in het contact een intense triestheid
voelbaar wat vertaald wordt in boze verhalen over willekeurig
wie haar voor de voeten loopt: 'dat nieuwe vriendinnetje
van mijn jongste zoon is zo egoïstisch! Maak ik
in het weekend een lekkere maaltijd voor die twee, maar
denk je dat mevrouwtje even opstaat om te helpen met
de afwas? Nee, hoor! Zij is zo in de watten gelegd door
haar ouders dat zij zich verbeeldt de koningin te zijn.'
Confronterend zeg ik: 'je bent jaloers omdat je zelf
niet het prinsesje van je ouders was.' Na een lange
huilbui geeft Marijke, wier ouders haar altijd hebben
laten voelen dat ze ongewenst was, toe: 'ja, en de pijn
die ik voel is met niets wat ik denk, doe of laat weg
te poetsen; ik wil wel blij zijn met mijn leven, maar
toch is er altijd een stemmetje dat mij uitlacht; alsof
ik er niet mag zijn.'
Vrouwen
die gebruik maken van de babybus lopen het risico door
vriend en vijand te worden veroordeeld omdat zij de
weg van de minste weerstand kiezen. Maar in werkelijkheid
zal het voor deze moedeloze moeders letterlijk en figuurlijk
een immense opgave zijn; één die uiteindelijk
in het beste belang is van het kind.
©
1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
