Publicatiedatum: 24-07-2000

Lang leve vakantie

Nu de zomer lang geen zomer wilde worden in Nederland, zijn duizenden mensen voor een last-minute-reis naar een willekeurig strand met gegarandeerde zon vertrokken. Mocht de vakantie in het buitenland ook tegenvallen omdat de hittegolf daar niet te harden is, is er geen man overboord. Immers, de meeste mensen gaan tegenwoordig drie keer in het jaar op reis: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Een groeiend legioen heeft permanent vakantie. Deze renteniers zijn lang niet allemaal op leeftijd. Steeds jonger zijn zij die zich onafhankelijk rijk mogen noemen. Geloof mij als ik zeg dat het leven er dan niet gemakkelijker op wordt. Daar zit je dan: 35 jaar oud, 24 miljoen gulden op de bank en alles al een keertje meegemaakt. Hoe bijzonder kan een mals biefstukje smaken als je het elke dag kunt eten?

Nee, altijd op vakantie zijn is een kunst van leven die maar weinigen verstaan. Babette is zo iemand. Zij heeft in Cannes een schitterende villa met uitzicht over zee, drie terrassen, een verwarmd zwembad, een overdekte tennisbaan omgeven door fruitbomen, wijnranken en een eigen mini-golfbaan. Zij houdt van doelloze kletspraat en heeft met vrijwel alle andere rijke Nederlanders in de buurt afspraakjes om te bridgen of te borrelen. Door de vele kleine criminaliteit is haar stulpje optimaal beveiligd. Dat is een voordeel, want om boodschappen te doen heeft zij minstens een uur nodig om de rolluiken te laten zakken, de bewakingscamera's goed in te stellen en de alarminstallatie op scherp te zetten. Eénmaal op stap vindt zij het heerlijk om de tijd te rekken en haar hondje Pinkie in het nabijgelegen park uit te laten. Het avondeten is het hoogtepunt van de dag en met alleen verse etenswaren van de plaatselijke markt bereidt zij voor haar gasten een kostelijk viergangen-menu. Met bewondering aanschouw ik de innerlijke rust die Babette uitstraalt en vraag haar hoe zij zo gelukkig kan zijn zonder iets wezenlijks te presteren. Zij lacht en zegt: "Mijn ouders waren Bourgondiërs, echte levensgenieters. Van huisuit heb ik meegekregen dat ook samen een gezellig kopje thee drinken optimaal leven is; ik kan intens genieten van andere mensen die genieten; ik hoef ook niet het hoogste woord te voeren, ik ben al tevreden als ik kan delen in de vreugde."

Mijn oom Max is vorige week op 58-jarige leeftijd om gezondheidsredenen met pensioen gestuurd. Hij weet niet beter dat rust roest, arbeid adelt en ledigheid des duivels oorkussen is. Nu hij de tijd aan zichzelf heeft, loopt hij met zijn ziel onder de arm en maakt met iedereen in de familie ruzie. Uit pure onmacht en frustratie valt hij iedereen lastig met zijn amateuristische aquarellen en kinderlijke gedichten. Ik heb met hem te doen. Want ook voor mij geldt: wie op vakantie is, heeft een toekomst die achter hem ligt.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden