|
Publicatiedatum:
22-05-2000
Iedereen
mishandeld
Voor
het eerst heeft in Nederland een kind haar vader aangeklaagd
wegens geestelijke mishandeling. Het verbaast me niets
dat de beschuldigde vader is vrijgesproken. De rechter
heeft harde bewijzen nodig en dat is schier onmogelijk
omdat de 'misdadiger' niet op heterdaad kan worden betrapt.
Zelfs al zou mishandeling kunnen worden vastgesteld,
dan nog is het ondoenlijk om een oorzakelijk verband
te leggen tussen de gepleegde misdaad en de geestelijke
wonden van het slachtoffer. Heeft het kind later als
volwassene last van depressies, een minderwaardigheidscomplex
of een reeks van mislukte relaties, dan zijn de verklaringen
daarvoor legio: een (in aanleg aanwezige) persoonlijkheidsstoornis,
verkeerde vrienden of onverwerkt leed uit een vorig
leven. Kans op succes voor het slachtoffer in de rechtszaal
is daarom klein. Maar nu het eerste geestelijk mishandelde
schaap over de dam is, zullen er wel meer volgen. En
het lijkt me verstandig dat de overheid alvast miljarden
euro's extra opzij legt om iedereen recht te doen. Want
in wezen wordt iedereen geestelijk mishandeld. Is het
niet door een verknipte vader of dominante moeder dan
is het wel door een jaloerse broer of een gefrustreerde
leraar.
Ook
het huwelijk is een broeikas voor geestelijk leed. Als
Frans bij mij op het spreekuur verschijnt, hangen zijn
schouders alsof hij jaren lang te zware koffers heeft
gesjouwd. Zuchtend gaat hij zitten en met terneergeslagen
ogen zegt hij mat: "Eigenlijk zou ik na 18 jaar onophoudelijke
gesar van mijn vrouw moeten scheiden, maar ik ben bang
dat ze me dan ook niet met rust laat." Als ik vraag
om een concreet voorbeeld, zegt Frans: "Voorbeelden
zeggen niet zoveel, het is de constante minachting in
haar stem, zo van 'is Fransje moe, ach wat sneu nou;
moet-ie zeker weer even naar het meer om met zijn hengeltje
te spelen'." Ik begin te lachen en zeg: "En gaat Fransje
dan ook hengelen als hij moe is?" Ook Frans begint te
lachen, maar als een boer met kiespijn: "Meestal niet;
ik wil wel, maar ik heb geen zin om te horen dat ik
haar met de huishoudklusjes laat stikken."
Ook
in hun werk zijn mensen niet veilig voor pesterijen.
De journalist Willem Oltmans weet dat als geen ander.
Vanaf het moment dat hij bevriend raakte met de toenmalige
Indonesische president Soeharto voerde de Nederlandse
overheid lastercampagnes tegen hem en werd hij uitgemaakt
voor onbetrouwbare charlatan. Nu, na een proces van
46 jaar, wordt hij gerehabiliteerd met een schadevergoeding
van acht miljoen gulden.
Met
dit succes steekt hij alle slachtoffers van geestelijke
mishandeling een hart onder de riem. Het vervelende
is alleen dat alle tijd en (emotionele) energie die
nodig is om je recht te halen nooit meer besteed kan
worden om langs de waterkant een snoekbaarsje te vangen.
©
1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
