Publicatiedatum: 01-05-2000

Achter de broek

Heeft u dat nou ook? Dat u iedereen achter de broek moet zitten om iets gedaan te krijgen? In één week tijd heb ik de klusjesman er vijf keer aan herinnerd dat hij de garage van nieuwe dakbedekking zou voorzien. Bij hem is 'ja, vandaag nog' hetzelfde als wanneer een ober zegt 'ik kom zo bij u', oftewel: je kan wachten tot je een ons weegt. En denk maar niet dat het bij een erkende vakman sneller gaat. Ook in officiële kringen moet je doortastend doch nederig smeken om geholpen te worden. En dan te bedenken dat we in een dienstverlenende maatschappij leven. Ieder zichzelf respecterende onderneming of instelling biedt tegenwoordig 'service' van de hoogste kwaliteit, maar als het er op aan komt geeft niemand thuis. Neem de RIAGG's. Op papier kan iedere burger in geestelijke nood daar terecht voor therapie, maar in de praktijk moet je een half jaar in de rij staan voordat je aan de beurt bent voor een kennismakingsgesprek. Dan nog eens maanden wachten voordat je hoort of je wel geschikt bent om behandeld te worden; en de familie maar hopen dat je in de tussentijd niet van de flat gesprongen bent. Nee, die jongens van de hulpverlening gaan heus niet harder lopen omdat jij in paniek geraakt bent.

Over jongens gesproken. Het is geen toeval dat we van 'achter de broek zitten' spreken en niet van 'achter de jurk zitten'. We zeggen ook niet 'aan haar mantelpakje plukken', maar wel 'aan zijn jasje trekken'. Vrouwen zijn zelden te betrappen op slechte afspraken. De man mag graag de schijn wekken dat hij heel wat van plan is. (Stelt u zich hierbij een chimpansee voor die met beide vuisten op zijn borst trommelt.) En als hij voor de zoveelste keer zijn grootspraak niet kan waarmaken, zegt hij (tegen vrouwen): "Als je me niet zo aan de kop zou zeuren dan was het allang gebeurd." De waarheid is dat mannen, zonder het eeuwig gezeur van vrouwen, niet eens zouden weten hoe zij de veters van hun schoenen moeten strikken. Mijn twee zoons zit ik al niet meer achter de broek. De tijd die er in gaat zitten om de schatjes van hun stoel los te weken kan ik net zo goed gebruiken om zelf de tafel af te ruimen. Hoef ik mij ook niet in te spannen om hen te corrigeren: "Alsjeblieft; spoel de ketchup nu eerst van de borden af voordat je ze op elkaar stapelt." Rest nog één, psychologisch interessante, vraag: hoe is het mogelijk dat iedereen zich door iedereen in de steek gelaten voelt terwijl tegelijkertijd iedereen van zichzelf vindt dat hij zich voor anderen uit de naad werkt? Simpel, het middelpunt van het universum is gelegen in de eigen persoon.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden