|
Publicatiedatum:
03-01-2000
Luchtspiegeling
Is
op 00.01 uur op 1 januari uw computer ontploft? En is
een kwartier later een Russische atoombom op Maastricht
gevallen? Of bent u van pure millennium-vreugde verliefd
geworden op de buurvrouw? Ik durf te wedden dat er op
deze maandagmorgen in de wereld en in uw leven weinig
veranderd is. De krant ligt op tijd bij u in de bus,
alle treinen rijden nog en uw bedgenoot snurkt nog even
hard als in de vorige eeuw. Voor het merendeel van de
wereldbevolking zal het passeren van de magische 2000-grens
niets bijzonders inhouden. En dat kan een heel merkwaardige
beleving van leegte geven. Zelfs de meest nuchtere mensen
zullen 'the day after' als een anti-climax ervaren.
Ik noem dat het 'regenboog-gevoel':iedereen zegt dat
er een pot goud aan het einde van de regenboog is, maar
als je daar aankomt dan blijkt het een luchtspiegeling.
Als
kind dacht ik dat mijn leven pas echt groots zou worden
als ik mijn rijbewijs zou halen. Nu waren mijn ouders
wel zo vriendelijk om mijn rijlessen te betalen, maar
toen ik met het roze papiertje het stadhuis verliet,
drong het pas tot mij door dat ik mij geen eigen voertuig
kon veroorloven. Wat een domper. Mijn studentenleven
was een spannende tijd, maar als ik iedereen mocht geloven
dan kon je het ware geluk pas vinden als je was afgestudeerd.
Ook die magische grens ben ik gepasseerd. Ik voelde
mij niet afgestudeerd, maar alsof mijn leven nog moest
beginnen. En toen er twee dagen later nog niets bijzonders
was voorgevallen, ben ik met lood in de schoenen op
het leuke meisje achter de kassa van het centraal station
afgestapt om haar mee uit te vragen. Zij wees mij af
en ik stond weer met lege handen. De magische grens
van mijn dertigste levensjaar kwam steeds dichterbij
en ik was maar wat bang om de huwelijksboot te missen.
Met meer geluk dan wijsheid kwam ik Tatjana tegen en
toen we eenmaal getrouwd waren, drong het pas echt goed
tot mij door dat ik werk moest maken van mijn toekomst.
Ik bedacht een nieuw hoogtepunt: kinderen. En ik moet
toegeven: met de komst van onze twee zoons was het geluksgevoel
groter dat ik ooit had durven dromen.
En
toch zocht ik opnieuw naar meer. Ik begon boeken te
schrijven en als bekroning op mijn arbeid: een column
in de Telegraaf. Ook dat heeft mijn leven meer inhoud
gegeven. Maar, hoe langer ik leef des te meer ik besef
dat het grootste geluk niet ligt in wat straks komen
gaat. Goud vind je niet door het passeren van magische
grenzen, maar in het koesteren van wat je al hebt. De
rest is een luchtspiegeling.
©
1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
