Dit keer geen bijtend commentaar op het nieuws, maar pure reclame voor Karin Bloemen en Cor Bakker.

In een wervelende show laten deze twee artiesten zien wat pure levenslust is: passie, vakmanschap en humor worden verweven tot een muzikaal spektakel dat ongekend is op de Nederlandse podia.

Wie dit optreden live meemaakt, heeft acuut geen psycholoog meer nodig. Bloemen en Bakker laten je voelen wat het echte leven betekent.

uit De Telegraaf van 19 april 2002

Bloemen en Bakker:
perfect klikkend span

AMSTERDAM - Van iel naar fors, van banaal naar fijnzinnig, van hilarisch naar serieus, Karin Bloemen heeft alle smaken in huis. Net zoals ze grossiert in typetjes en tongvallen. Haar nieuwste programma, 'De diva & de divan', biedt weer een overtuigende inventarisatie van haar mogelijkheden.

Geen achtergronddanseresjes deze keer, en ook geen orkestje. Ik heb het geen van beide gemist, al is het maar omdat Bloemen aan pianist Cor Bakker naast zich op het podium genoeg heeft. Want tussen die twee klikt het ronduit perfect. Bakker geeft met veel brille alle muzikale voorzetten die Bloemen nodig heeft om te kunnen scoren. En dat doet ze dan ook, met haar beproefde theaterinstinct. Waarbij ze zich, wat de liedjes betreft, in haar keus niet tot de eersten de besten heeft gericht. Friso Wiegersma, Jacques Brel, Jurrian van Dongen, Jan Boerstoel, dat zijn namen waarmee je voor de dag kan komen. En Bloemen weet uiteraard raad met hun liedjes, al heb ik persoonlijk geen enkele voeling met de nieuwe muziek bij Brels 'Nuttelozen van de nacht'. Nou ben ik, wat Brel betreft, toch al niet erg inschikkelijk (handen thuis is het motto), maar deze steile klanken strijken me helemaal tegen de haren in.

Maar vooruit, de variatie in 'De diva & de divan' is groot genoeg om te kunnen leven met een enkele misser. Keus zat immers: een smakelijke Tineke Schouten-imitatie; een geestig nummer over een peperdure wintersportdame (tekst: Richard Groenendijk); een briljante versie van 'Het dorp' (Ferrat/Wiegersma), waarbij Bloemen onderweg overstapt van een vette knipoogvariant, naar de gewone, verstilde verklanking; het ijzersterke 'Everybody says don't' van Stephen Sondheim, de oogst is niet gering. En dan laat ik veruit het meeste van dit bijna te volle programma nog ongenoemd.

Want zo heb je bijvoorbeeld ook nog 'Gezelligheid kent geen tijd', een ouderwetse dijenkletser waarvoor Bakker achter de vleugel vandaan komt om met Bloemen het feesten- en partijtjesduo De Corini's te vormen. Alleen al z'n rare, repeterende luchtsprongetje rechtvaardigt Bakkers aanwezigheid. Door Karin Bloemen zelf geschreven, lonkt het nummer open en bloot naar de lach en de gunst van het publiek - en krijgt die ook volop.

De precisie waarmee Bloemen accenten en stemmetjes volhoudt is, zoals altijd, verbluffend, net als haar geraffineerde mimiek en het gemak waarmee ze grote zalen bespeelt. Minder te spreken ben ik over de kwaliteit van sommige conferences. Ze bréngt ze prima, daar niet van, maar inhoudelijk is het soms echt aan de al te magere kant. Zo'n nummer als 'De grot' bijvoorbeeld had ik graag niet gehoord.

Dit daargelaten, wie weet wat Bloemen allemaal kan en daarvan houdt, wordt in 'De diva & de divan' gul bediend. Ook visueel trouwens, want het is niet karig wat Jan Aarntzen voorbij stuurt aan jurken en (opblaasbare) attributen. Bloemen en Bakker zijn voor herhaling vatbaar.

P.L.