Het feit dat artsen met smoezen hun patiënten wel in ziekenhuizen geplaatst krijgen, doet vermoeden dat er iets anders aan de hand is dan dat er geen plaats zou zijn.

Ook al wordt voortdurend geroepen dat er onvoldoende personeel is en (daardoor) de werkdruk zo hoog ligt, is mijn indruk dat er feitelijk helemaal niet zo hard gewerkt wordt. Blijkbaar is het idee dat arts/verpleegster-zijn een roeping is en dat inhoudt dat je je moet uitsloven voor de patiënt niet meer van deze tijd.

Enig excuus is dat het ziekenhuispersoneel zo afgeleid wordt door vergaderingen en andere randverschijnselen dat er voor echte zorg weinig tijd overblijft. Toch blijf ik van mening dat als iedereen een stapje harder loopt, geen enkele patiënt meer zou hoeven wachten.

uit De Telegraaf van 12 januari 2002

Huisarts verzint trucs
voor hulp aan patiënten

door René Steenhorst

UTRECHT - Artsen verzinnen noodgedwongen steeds vaker listen om hun patiënten in een ziekenhuis of op een operatielijst geplaatst te krijgen. Hun creativiteit blijkt in dat opzicht geen grenzen te kennen. Volgens Medisch Contact, het artsenweekblad van de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG), wordt de medische leugen om bestwil meer en meer toegepast door huisartsen en behandelend specialisten.

Vele van hen zijn immers steevast talrijke uren per week kwijt aan telefoontjes met andere ziekenhuizen om patiënten te kunnen overplaatsen.

Zo adviseerde een huisarts een patiënt met heftige buikpijnen, die hem aan galsteenkolieken deden denken, het volgende: "Maak je haren vochtig en haal je handen er een paar keer goed doorheen. Stap in de auto, houd alle ramen dicht, zet de kachel op de hoogste stand en rijd naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Zorg dat je er een halfuurtje over doet: als je aankomt, moet je flink oververhit zijn en er slecht uitzien."

Het hielp. Bij de man die al enige weken op de wachtlijst stond voor een galblaasverwijdering - hij hield zich staande met pijnstillende injecties - werd door de dienstdoende chirurg een acute galblaasontsteking vastgesteld. Nog diezelfde avond werd hij geopereerd en hij was enkele dagen later weer thuis.

Een andere huisarts had genoeg van het urenlang leuren met zijn patiënte die een gebroken heup had. Ten einde raad zette hij haar in een ambulance, belde een ziekenhuis en zette dat compleet voor het blok met slechts vijf woorden: "Ze komt er nú aan!" Waarna hij de telefoonverbinding verbrak.

Artsen lijken door de ellenlange wachtlijsten bijna gedwongen om zich van dit soort trucs te bedienen. Vorig jaar mei stonden ruim 160.000 mensen op een wachtlijst voor een behandeling in het ziekenhuis. De lijst voor verzorging en verpleging telde ruim 80.000 wachtenden, van wie er 11.000 wachtten op een plaats in een verpleeghuis en 35.000 op een plaats in een verzorgingshuis.

Ook het aandikken van een gezondheidsprobleem wil nog wel eens helpen om een patiënt alsnog onderdak te krijgen. Een huisarts schreef zijn collega in het ziekenhuis: "Mijn patiënt dreigt overspannen te raken als hij nog langer op de wachtlijst moet staan."

Volgens het artsentijdschrift is medisch liegen of het verzinnen van een volledige nepindicatie een zwaar woord: "Het zal ongetwijfeld voorkomen, maar vaak ligt de zaak wat subtieler. Dan wordt nét niet het hele verhaal verteld, of wordt een klacht zó weergegeven dat de specialist gealarmeerd is zonder dat er onwaarheid wordt gesproken."

Een vaak beproefde manier om een patiënt geplaatst te krijgen blijkt de overvaltechniek: de arts vermijdt doelbewust telefonisch contact met zijn collega in het ziekenhuis. De betreffende patiënt, voor wie nergens plek is, fungeert als boodschapper. Hij of zij draagt een briefje bij zich met de tekst: "Collega, ik heb zojuist naar u doorgestuurd..."