Op zoek naar droomvrouw
in 'Beautiful girls'

Grote borsten, smalle heupen, strakke billen: Timothy Hutton en zijn kameraden weten precies wat ze willen. "Jullie hebben een Playboy-complex", houdt Rosie O'Donnell ze boos voor. "Zulke vrouwen zijn van plastic. Het werkelijke leven geeft ons pukkeltjes en cellulitis." Maar het vriendenclubje in het kleine Amerikaanse plaatsje Knights Bridge blijft liever dromen dan kiezen voor vriendinnen van vlees en bloed.

Regisseur Ted Demme belicht ze in 'Beautiful girls'. Aanvankelijk lijkt dat een aardig anekdotisch portret op te leveren van mannen die niet volwassen willen worden. Matt Dillon heeft een relatie met de lieve Mira Sorvino, maar vrijt in het geniep met de (inmiddels getrouwde) highschool-koningin (Lauren Holly). Max Perlich wachtte zo lang met zijn aanzoek, dat zijn vriendin Martha Plimpton een relatie is begonnen met een ander. Gefrustreerd barricadeert Max elke nacht het huis van zijn voormalige geliefde met een lading sneeuw.

Timothy Hutton heeft zijn geboorteplaatsje inmiddels verruild voor een plek in de grote stad, waar hij samenwoont met een aantrekkelijke advocate. Een huwelijk staat op stapel. Maar is dat wat hij wil? In zijn oude omgeving hoopt hij een beslissing te kunnen nemen. Samen met zijn vroegere vrienden blijft hij in de kroeg een definitieve keuze voor zich uit schuiven. Er zijn toch nog zoveel andere aantrekkelijke vrouwen op de wereld?

Moet je blijven wachten op de ware? Op het volwassen worden van een gevoelig buurmeisje, dat haar leeftijd geestelijk ver vooruit is? "Ik ben een oude ziel," zegt Natalie Portman, die met haar begrip en haar humor de jaren oudere Hutton imponeert. Hun contact en de moeizame omgang met vrouwen van Hutton's onvolwassen vriendenkring worden in eerste instantie losjes en levensecht gepresenteerd, maar 'Beautiful Girls' gaat steeds meer een bedachte, geforceerd kleurrijke indruk maken. We kunnen ons na afloop dan ook aansluiten bij de kwalificatie die Hutton's vroegere leraar ooit aan zijn pianospel gaf: gebrek aan echte emotionele betrokkenheid wordt gemaskeerd door zinloze opfleuring.

E.K.

Première 15 augustus 1996