Toeristische bedrijven kunnen niet zonder vakantiewerkers Vakantiewerkers onmisbaar door HARRY MULLER Toeristische bedrijven overal in de wereld kunnen in het hoogseizoen niet draaien zonder de medewerking van extra arbeidskrachten. Scholieren worden ingezet achter de kassa, bakken friet, bedienen een draaimolen of maken de toiletten schoon. Soms vinden ze dit werk zo interessant dat ze bij een bedrijf blijven hangen, zoals dat gebeurde met de Amersfoorter Robbert Vermazen bij Disneyland Parijs. Ook andere Nederlanders zijn in het buitenland actief om ons een onbezorgde vakantie te bieden. Wij spraken daarover met Jacqueline Broodwinner aan boord van een cruise-schip en met Hillechien Touber bij de ANWB Alarmcentrale in Lyon. Gestoken in een prachtig pak met vest loopt Robbert Vermazen (23) uit Amersfoort dagelijks door Disneyland Parijs. Hij is een soort visitekaartje van dit grootste amusementspark van Europa, want hij houdt zich vooral bezig met het begeleiden van belangrijke gasten. Robbert is een van de 600 Nederlanders die bij Disney werken, waar afhankelijk van het seizoen 9000 tot 12000 mensen in dienst zijn. Robbert Vermazen uit Amersfoort is gastheer bij Disneyland Parijs. Robbert werkt bij de afdeling 'guest relations', waar men de rondleidingen verzorgt voor de VIPS, de gevonden voorwerpen verzamelt, maar waar men ook verdwaalde kinderen weer bij de ouders terug brengt. Per dag raken in dit kolossale park tientallen kleintjes hun ouders kwijt. De huilende kinderen worden opgevangen in een speciale ruimte, waar ze bezig gehouden worden met allerlei spelletjes en voldoende te eten en te drinken krijgen. Het gaat er vooral om de peuters op hun gemak te stellen. Drie jaar geleden kwam Robbert bij Disney werken. Hij kreeg allerlei baantjes en verkocht ook ballonnen om zo de weg in het park beter te leren kennen. Nu hij zich vooral om het welzijn van de gasten moet bekommeren, dient hij tenminste drie talen vloeiend te spreken. Niet om allerlei mensen van verschillende nationaliteiten rond te leiden, maar ook om in geval van nood als tolk met iemand mee te gaan naar een ziekenhuis, de dokter of het politiebureau. Accent Robbert Vermazen woont in Parijs en spreekt inmiddels Nederlands met een wat Frans accent. Hij heeft de afgelopen tijd met heel wat beroemdheden door het park gewandeld. Daar waren bijvoorbeeld enkele leden van de koninklijke familie van Thailand bij die zo tevreden waren over zijn begeleiding, dat hij een bedankbrief met een paar foto's toegestuurd kreeg. Ook liet hij het park zien aan Sarah Ferguson en de neefjes van Michael Jackson. Robbert: "Toen minister Annemarie Jorritsma op bezoek kwam, mocht ik ook haar begeleiden en ook andere bekende Nederlanders vermaakten zich in ons park. Rob de Nijs vond het allemaal heel interessant en ook Robbert ten Brink was hier eens privé met zijn kinderen. Er zijn elke dag veel bezoekers uit Nederland en die willen dan allemaal wel even zo'n televisiebekendheid aanraken of een handtekening ontfutselen. Dat kan natuurlijk niet en ik moet er dan maar voor zorgen, dat zo'n man toch een leuke dag bij ons heeft." Cruise De 32-jarige Jacqueline Broodwinner uit Amsterdam werkt sinds kort als assistent-maître in het restaurant van het cruiseschip 'Vision of the seas', dat pas eind april in de vaart kwam. Wij troffen haar aan boord, varend van het eiland Corsica in de Middellandse Zee naar de havenplaats Civitaveccia bij Rome. Jacqueline begon ruim twee jaar geleden te werken bij de cruisemaatschappij Royal Caribbean als assistent-kelner, was daarna kelner en nu heeft zij de verantwoordelijkheid voor een deel van het restaurant. Werken op zo'n love-boat lijkt romantisch, maar de praktijk is anders. Werkdagen van vijftien, zestien uur zijn normaal en slechts één keer per week heeft zij tijdens de lunch vrij. 'Er moet aan boord keihard gewerkt worden om het de passagiers zo goed mogelijk naar de zin te maken,' zegt Jacqueline Broodwinner. Jacqueline: "Er is veel belangstelling voor dit werk, maar velen haken helaas na enkele weken af. Wie een eerste periode van ongeveer acht weken overleeft, redt het wel. Er was eens een kamermeisje, dat als een Miss Holland mooi liep te wezen op het schip. 's Avonds werd het altijd laat, maar de volgende morgen moest ze toch weer om zes uur aan het werk. Daar had mevrouw dan geen zin in en na een week was ze al vertrokken." Luxe Er wordt aan boord van zo'n cruiseschip veel en luxe gegeten van 's morgens vroeg tot middernacht. Het restaurant heeft 1200 plaatsen en met 2400 gasten aan boord betekent dat voor Jacqueline het serveren van twee diners op een avond. Daarbij is dan een keus uit verschillende hoofdgerechten, soepen, salades, hoofdgerechten en desserts. Soms komt daar nog eens een warm en koud buffet bij om middernacht. "Het zijn drukke dagen", zegt ze. "Je begint 's morgens al heel vroeg met het serveren van het ontbijt en daarna komt de lunch. De mensen op zo'n cruiseschip blijven eten, want er zijn nog meer eetgelegenheden aan boord. Zo is er bijvoorbeeld bij het zwembad een pizzeria en hamburgers kun je vrijwel de hele dag bestellen. De 'Vision of the seas', het nieuwste cruiseschip dat nu op de Middellandse Zee vaart. Bij ons restaurant werken 40 koks en er is 140 man bedienend personeel. De kelners komen uit 30 verschillende landen. Ook de gasten aan boord hebben heel veel nationaliteiten. Het contact met deze mensen is een van de aardige dingen." Jacqueline Broodwinner wil dit werk niet te lang doen, want anders verliest ze het contact met de gewone wereld. "Praten met je ouders en vrienden doe je alleen maar via de telefoon. Bovendien is dat erg duur wanneer je over de hele wereld zwerft. Ik blijf nu weer ruim twee jaar aan boord. Mijn zus heeft net een baby gekregen. Die zie ik pas als kleuter terug." Alarmcentrale Hillechien Touber uit het Groningse Usquert werkt al enkele jaren bij het steunpunt van de ANWB Alarmcentrale in de Franse stad Lyon. Men heeft daar enkele maanden geleden een nieuw kantoor in gebruik genomen met meer werkruimte voor iedereen. Hillechien zit daar samen met zo'n veertig collega's aan de telefoon om hulp te bieden aan Nederlandse vakantiegangers met pech of andere narigheden als bijvoorbeeld een ongeval. Vooral tijdens de bouwvakvakantie is het erg druk en krijgt men in Lyon ongeveer 1300 telefoontjes om hulp per dag binnen. Natuurlijk kan dan niet iedereen onmiddellijk geholpen worden en moet men soms rekening houden met een wachttijd van een kwartier. Dat is vooral niet leuk als je in een warme telefooncel staat met een stel jengelende kinderen om je heen. Het meest heeft men te maken met pechgevallen onderweg, maar ook ongevallen moeten afgehandeld worden. De meeste ontstaan, omdat we met z'n allen steeds zo snel mogelijk naar de Spaanse Costa's willen rijden. Vaak raakt men door oververmoeidheid in slaap met alle gevolgen van dien. Hillecien Touber werkt bij de Alarmcentrale van de ANWB in Lyon. "Vooral bij zaken als een ernstige ziekte of overlijden ontstaat er een goed contact met de familie die geholpen moet worden," zegt Hillechien. "Het eerste telefoontje met de melding dat iemand overleden is, is meestal heel rustig. Men wil natuurlijk dat het stoffelijk overschot zo snel mogelijk naar Nederland overgebracht wordt. Maar men vergeet, dat een lichaam gebalsemd moet worden, het transport moeten we regelen en bij elkaar kan dat wel een paar dagen duren. Dan heb je een intensief contact met de nabestaanden, die je dan ook wel eens jankend aan de telefoon krijgt. Je probeert zo goed mogelijk te helpen en vaak krijgen we later brieven met bedankjes binnen. Mensen die wij aan de telefoon krijgen, verkeren vaak in een stress-situatie. Jij moet dan voor die mensen nadenken om een oplossing te vinden. Sommige vakantiegangers raken al helemaal overstuur na een lekke band." Niet iedereen begrijpt dat de Alarmcentrale er alleen is voor nood- en pechgevallen. Iemand verloor onderweg zijn hondje dat in de rijdende caravan zat, maar door een open raam naar buiten was gewaaid. Of de ANWB langs de Franse snelweg kon gaan zoeken. Een ander belde op, waar je hagelslag kon kopen en weer een ander had een probleem dat zoonlief na een ruzie van de camping was geschopt. Lachen Hillechien: "Ik werk hier met een stel leuke collega's. Lyon is een mooie stad en we gaan nogal eens samen uit eten. Je krijgt met veel narigheid te maken, maar toch lachen we ook veel. Soms doen mensen vreemde dingen. Er wordt ergens onderweg gestopt bij een wegrestaurant om een plasje te doen. Mannen rijden dan soms zo weg en vergeten gewoon hun vrouw mee te nemen. Ook koppelde een man uit boosheid zijn caravan eens af en liet zijn gezin zomaar achter." Foto's: Ruud van der Linden Publicatiedatum = 18 juli 1998