4 januari 1997
Oma's marathon als 'uitsmijter'
Van onze speciale verslaggevers - FRANEKER, zaterdag
Oma Grietje is bezig aan haar eigen marathon. Bijna even koud als die van de schaatsers en zeker zo vermoeiend. Om zeven uur gisteravond heeft ze haar stekje ingenomen bij de deur van discotheek Don Pedro in het centrum van Franeker en als u dit leest staat ze er hoogstwaarschijnlijk nog.
Want oma is portier. En de tent van haar kleinzoon Pedro moet blijven draaien in deze tijden van carnavaleske ijspret. Pedro zelf heeft gistermiddag even een paar uur geslapen, met het oog op de barre arbeidstijden die komen gingen. "Jij zeker niet," zegt hij tegen de oude dame. En inderdaad: oma had geen behoefte aan rust. Mevrouw Grietje Gall-Weening, bijna 74 jaar, Ridder in de Orde van Oranje Nassau, is niet kapot te krijgen. Zevenentwintig jaar staat ze al bij de deur van de disco. Eerst in dienst van schoonzoon Jappie en sinds enkele jaren van diens nazaat Pedro. Vandaag beleeft ze in die rol haar eerste Elfstedentocht, want in '86 was de zaak gesloten vanwege een verbouwing en een jaar eerder werd nog niet ingespeeld op de Elfsteden-gekte.
Een vuurdoop dus voor de dynamische dame. Ze heeft er zich maar even goed voor aangekleed. Borstrok, bloes, trui, dikke wollen sokken en niet te vergeten haar trots, een zelfgemaakte cape. "Ik had een lapje stof overgehouden van de nieuwe overgordijnen, vandaar." De hoed met panter-motief maakt het geheel compleet. Boven haar hoofd hangt de lichtbak van de zaak: Don Pedro, bizar, extravagant. In de disco gaat het er bepaald niet saai aan toe en dat vindt Grietje alleen maar mooi. Beetje leven in de brouwerij, daar houdt ze wel van. Ze kreeg het baantje toen Jappie liet vallen dat hij nog een portier zocht. "Neem mij maar," zei z'n schoonmoeder. Ze is nooit meer bij de deur weggeweest. De jeugd van Franeker weet niet beter of oma is de uitsmijter.
Op de vroege ochtend van de vierde januari is er één klein probleempje. Grietje wilde een klein tv-tje in de garderobe, zodat ze ook de eerste uren van de Elfstedentocht kon zien, maar er was geen plaats voor. "Ach, misschien kan ik er even tussenuit piepen om te kijken. Nee, niet om te slapen. Ik zal de komende 24 uur hooguit twee uurtjes de ogen dichtdoen. Geen punt. Slapen kan altijd nog."
