GOIRLE - Francien Nijkamp uit Goirle schreef het in de ingezonden brief die vorige week werd gepubliceerd: "Mijn dochter werd bijna gewurgd en moederziel alleen achtergelaten op het fietspad. Op dat tijdstip moeten tientallen mensen er getuige van zijn geweest, maar ze fietsten of liepen voorbij..."
De 46-jarige Brabantse is verontwaardigd: "Terwijl die stomme gsm'etjes tegenwoordig uit de oren lijken te groeien, heeft niemand de politie gebeld. Mijn dochter heeft iemand horen roepen: 'Hé, stop er eens mee!' En dat wás het."
|
Francien Nijkamp is woest dat geen enkele passant ingreep toen haar dochter bijna werd gewurgd en moederziel alleen werd achtergelaten op dit fietspad: "Weg met de stille tochten. We moeten gehoord worden. Laten we een lawaaimars houden." <\N\N (Foto: persburo van eijndhoven)
|
"Ze keken de andere kant op. Als ze nou dood was gegaan, vermoord, hadden dan al diezelfde passanten aangeslagen meegewandeld in een stille tocht tegen zinloos geweld? Hadden ze bloemen gelegd op de plek waar het was gebeurd? Begrijp me goed, in die stille tochten zullen heus respectabele mensen rondlopen met edele motieven. Maar de meesten kennen het slachtoffer niet eens."
"Misschien is het cynisch maar ik denk wel eens als ze nou een hond was geweest die werd afgetuigd, hadden mensen dan wel ingegrepen? Als de dader een kras op een auto had gemaakt hadden passanten dan wel moord en brand geschreeuwd? Want we zijn zuiniger op lak dan op mensen. Wat een waanzinnige wereld."
Maandagochtend 17 juni, even na half acht 's ochtends. Haar toen nog 19-jarige dochter fietste naar haar werk. "Op het Galgenpad werd ze plotseling aan haar haren van haar fiets getrokken. De dader sloeg zijn handen om haar keel en probeerde haar te wurgen."
Francien Nijkamp laat het proces-verbaal zien: "Ik kan het niet lezen. Dan word ik gek. Hoe kan een mens nou iemand zo toetakelen?"
Zeventien juni, 07.40 uur, een samenvatting. "Hij pakte me met zijn handen bij de keel en kneep. Ik kon geen adem meer krijgen. Tot hij zei: 'Het lukt niet, ik krijg jou niet dood. Ik pak je wel een andere keer.' Hij raapte de haren op die uit mijn hoofd waren gerukt en verdween op de fiets. Ik spuugde bloed."
De dochter meldt haar doodsangst, zag haar hele leven aan zich voorbijtrekken.
"Onbegrijpelijk. Dat pad leidt naar een industrieterrein, naar scholen. Het is daar op dat tijdstip net zo druk als in de Amsterdamse Kalverstraat tijdens winkeltijd. En niemand greep in."
"Ze is even buiten westen geweest. Daarna is ze naar haar werk gefietst, een stukje verderop. Collega's hebben haar opgevangen en thuisgebracht." Een whiplash, een beschadiging aan haar strottenhoofd. Zo kreeg haar moeder haar thuis.
Haar dochter kent de dader niet: "Maar hij haar blijkbaar wel. Toen wij twee weken later op vakantie waren, heeft hij haar gebeld op haar mobieltje. Dat ze niet zo'n grote mond moest hebben... Wij hebben onmiddellijk onze vlucht omgeboekt en zijn teruggekomen."
"Op haar werk laat ze haar telefoon door collega's opnemen. Wij hebben de politie gevraagd om de telefoon te laten afluisteren, maar dat is nog steeds niet gebeurd."
Elke dag posten Francien Nijkamp en haar echtgenoot John nu op het pad. "We rijden achter haar aan naar haar werk. Ze heeft een kastje waarmee ze alarm kan slaan. En we hebben een teken afgesproken voor als ze de dader ziet. Ze kan hem uittekenen. Hij is 1.80 lang, weegt zo'n 75 kilo, is een jaar of 22. Toen hij haar probeerde te wurgen, had hij een lange zwarte paardenstaart. Daarom begreep ik haar teken niet toen ze 'm laatst herkende. Die jongen had immers gemillimeterd haar. Hij is naar de kapper geweest."
"Overal waar ik loop, kijk ik altijd naar hem uit, zoek ik. Mijn dochter kwam laatst overstuur thuis omdat ze hem in de stad had gezien. Ze wordt gekweld door nachtmerries. We horen haar 's nachts in haar slaap panisch kermen: 'Niet doen, niet doen'. Dat snijdt door je ziel."
"Maar ik wil niet als een verdrietig vogeltje in een hoekje zitten. Ik ben boos en word steeds bozer. Terwijl heel Nederland terecht pislink is op Turkije omdat de moordenaar en verkrachter van dat Nederlandse meisje in Alanya wordt vrijgelaten, loopt hier een potentiële moordenaar vrij rond. En daarover maakt niemand zich druk. Het gebeurt om de hoek. En met zijn allen hebben we de mond vol over normen en waarden. Een stille tocht wordt niet gehoord. We moeten herrie maken, onze stem laten horen. Niet langer stil zijn! Een lawaaimars met desnoods alle fanfares van Nederland."
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}