door Jack Leenaars ABIDJAN - Slechts zeven kilometer van de grens met Mali duiken plotseling vier gewapende soldaten in burgerkleding op uit een hutje bij een wegblokkade in Tengrela, in het noorden van Ivoorkust. Waar we naar toe gaan, wat er in onze bagage zit, willen ze weten, terwijl ze hun geweren vooruit houden.
De grimmige sfeer is kenmerkend voor Ivoorkust, waar regeringssoldaten en rebellerende militairen slaags zijn geraakt in de steden Korhogo en Bouaké.
Over de eerste rebellieberichten maakten wij ons weinig zorgen, ondanks waarschuwingen van bewoners van dorpen die we passeerden, op weg naar Korhogo.
Tachtig kilometer daarvoor, in Boundiali, durfde zelfs de lokale bevolking niet verder te reizen. Volgens de radio werd fel gevochten in de straten van Korhogo en Bouaké. Wij besloten in een hotel in Boundiali de ontwikkelingen af te wachten.
De regering stelde een uitgaansverbod in. Onvoorstelbaar, wat een dergelijke maatregel voor gevolgen heeft. Doodnormale zaken als een boodschap doen worden hachelijke ondernemingen. De enige afleiding in het hotel vormden de nieuwsuitzendingen van de televisie en radio die alsmaar onheilspellender werden. De president waarschuwde in een toespraak de rebellen dat zijn macht onaantastbaar was en dat zij zouden boeten voor hun opstand
De volgende dagen bleven wij binnen, mede op advies van de Nederlandse ambassade in Abidjan. Er waren op dat moment ongeveer 200 Nederlanders in Ivoorkust, van wie de meesten in de hoofdstad en Bouaké. Het Franse leger bereidde evacuatie van Fransen en andere buitenlanders voor. Voor ons, in het noorden, zou evacuatie moeilijk worden. Mocht de situatie veranderen, dan moesten wij onszelf in veiligheid brengen.
Op de derde dag van de opstand bereikte de oorlogsdreiging ons ook werkelijk. Over de muur van ons hotel hoorden wij 's nachts geschreeuw: "Dood haar, dood haar!", in het Frans. Wij verscholen ons in onze kamer, waar wij in het donker angstig luisterden naar het schieten. Na een kwartier durfden wij ons weer te verroeren. De lichten gingen weer aan en het werd stil op straat.
Met ons laatste beltegoed belden wij onze contactpersoon bij de Nederlandse ambassde. Zij won advies in bij het Franse consulaat en belde ons terug: wij moesten zo snel mogelijk weg. Met haar hulp stippelden wij een vluchtroute uit die wij de volgende dag na het verstrijken van de avondklok zouden nemen.
Bij zonsopgang probeerden wij een auto te huren naar de grens met Mali.. Slechts een paar opgeschoten jongens durfden het gebieden te doorkruisen en het risico te nemen van ontmoetingen met rebellerende soldaten, gijzelingen en berovingen. De auto van de jongens begaf het echter. Wij moesten voor veel geld een andere chauffeur strikken.
Onderweg naar de grensplaats Tengrela passeerden wij verlaten politieposten, een teken dat het noorden van het land niet langer gecontroleerd werd door het regeringsleger. De soldaten in Tengrela waren argwanend en zenuwachtig door de aanwezigheid van rebellen.
Eenmaal in het dorp konden wij voor een woekerprijs een bus huren naar de grens met Mali. Dienstdoende beambten lieten ons tegen betaling van wat smeergeld door naar hun collega's aan de Malinese grens. Wat begon als een avontuurlijke reis in het West-Afrikaanse land, eindigde in een vlucht uit een oorlogsgebied.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}