AMSTERDAM - PENNEY DE JAGER (54) pakt de handen van haar zoon David. Ze heeft hem 33 jaar geleden gebaard in een Amerikaans ziekenhuis, maar had hem daarna nooit meer gezien. Het was haar grote geheim. Alleen haar allernaaste familie wist het. Penney gaf, toen ze 21 jaar oud was, haar 'verboden' baby ter adoptie weg in San Francisco. Nu zitten moeder en zoon samen aan de champagne. Herenigd na meer dan dertig jaar. Penney met tranen in de ogen "We hebben dezelfde handen, dezelfde ogen. Ik hoef niets te zeggen en David begrijpt me al. We leven in een sprookje. Hij mag nooit meer weg." David heeft zijn moeder tien jaar lang gezocht. "Mijn adoptieouders hebben er nooit een geheim van gemaakt dat er een andere ECHTE mama was. Ik was zo bang dat ze een schuldgevoel zou hebben. Ik moest haar vinden!" Dit is het exclusieve verhaal over Davids grote speurtocht en Penney's geheime verdriet...

Boven: "We hebben dezelfde ogen en dezelfde handen", zegt David over zijn gelijkenis met Penney. <\N\N (Foto: Frans Jongen)

Penney vertelt met horten en stoten. In de kleine villa in de buurt van Antwerpen, waar ze intussen samenwoont met haar hervonden zoon David, zit ze opgekruld op een tijgerprint bankje. "Ik was net afgestudeerd aan de balletacademie. Het was ver voor 'Toppop'. Ik had een baan bij het Nationale Ballet en raakte zwanger." Gebaart: "Ik was toen nog niet zo vaak, zeg maar, stout geweest, dus ik had geen ervaring. Het waren hele andere tijden. Ik had een onvoorzichtig vriendje. Toen ik niet meer ongesteld werd, probeerde ik er geen aandacht aan te besteden. Alsof de zwangerschap daar weg van zou gaan. Ik durfde niks aan mijn ouders te vertellen. Dat deed ik pas toen mijn buik dikker werd en het veel te laat was voor een abortus of zo."

David knikt, want Penney geeft een korte samenvatting van alles wat ze vertelt in het Engels. Uren hebben ze zo al zitten praten. Penney zoekend naar verklaringen. David steeds troostend. "Ik begrijp wat ze heeft gedaan. En ik heb een fantastische jeugd gehad. Ik had ook niet kunnen denken dat het zo zou gaan. Dat ze me zou willen zien, dat we zelfs in één huis zouden leven. Als ik nu naar Penney kijk, denk ik dat ik ook ouder moest worden om zo'n mama aan te kunnen." Grijnst: "Penney is echt het tegenovergestelde van mijn adoptiemoeder. Toen mijn vrienden foto's van haar zagen, dachten ze dat ze mijn nieuwe vriendin was. Zij wilden in elk geval allemaal een date met haar."

Penney vertelt verder: "Ik was zwanger en pas 21. Ik was nog zo'n kind. Ik had niks moederlijks. Mijn ouders hadden echt zoiets van 'dit gaat niet'. En dat vond ik ook. Mijn oudere zus Petie woonde in Amerika en was toen getrouwd met een arts in San Francisco, die ook de baas was van een ziekenhuis. Na lange gesprekken besloten we dat ik naar Amerika zou gaan om daar mijn baby te krijgen en af te staan voor adoptie. Door de goede contacten van mijn zwager konden we er zeker van zijn dat het kindje in een goed gezin terecht zou komen. En in Nederland hoefde niemand het te weten. Ik zei dat ik een balletvervolgopleiding ging volgen in Amerika. Dat klonk goed. Na een jaar kwam ik gewoon weer terug."

Haar zwangerschap verliep op rolletjes. "Ik herinner me dat mijn zus elke dag leuke dingen met me ging doen om me af te leiden. En we praatten over mijn danscarrière. Dat was belangrijk, dat was de toekomst. Er kwam ook elke maand een maatschappelijk werkster langs. En elke keer moest ik weer zeggen dat ik mijn kindje echt af wilde staan. Ik geloof dat de aanstaande adoptieouders van David toen al wisten dat ze hem zouden krijgen. Ik weet ook nog dat ik twee dagboeken bijhield; één over de dingen die ik beleefde, waar ik alle details over Amerika in opschreef. En één over de zwangerschap. Die laatste heeft mijn moeder later weggegooid. Alles moest uitgewist, mijn baby zou niet hebben bestaan..."

Penney haast zich te zeggen dat ze niemand verwijten wil maken: "We deden allemaal wat we dachten dat het beste was, mijn ouders, mijn zus, mijn zwager en ik."

"Ik was er in die tijd heel realistisch over. Ik kan geen kindje opvoeden, dus ik geef hem aan mensen die dat wel kunnen. Alleen in de nacht na de bevalling heb ik getwijfeld. De ruggenprik was in Amerika al heel normaal en ik denk dat ik verder met medicijnen ook heel suf ben gehouden, want van de feitelijke geboorte van David herinner ik me nauwelijks iets. Wel een angstige ervaring van de nacht erna. Ik werd wakker van babygehuil en ging helemaal overstuur op zoek naar mijn kind. Ik herinner me dat ik door de gangen dwaalde en uiteindelijk snikkend door een raam stond te kijken naar wel vijftig bedjes en kindjes. Maar ik wist niet wie jij was, David."

Ze slikt... "Een verpleegster vond me en bracht me weer terug naar mijn kamer. Daarna heb ik misschien wel drie dagen geslapen, want ze hielden me een beetje onder zeil. Toen ik wakker werd, stonden er nieuwe schoenen op mijn nachtkastje. Die had mijn zus voor mij gekocht, omdat ik een dag voor de bevalling had verteld dat ik die zo mooi vond."

"Ik was nog zo'n kind. Ik dacht toen maar niet meer na over mijn baby. Ik ging hard trainen om mijn lijf weer in vorm te krijgen. Ik weet nog dat ik zelfs auditie heb gedaan bij het Los Angeles City Ballet en was aangenomen om mee te gaan naar Las Vegas om daar het 'Zwanenmeer' te gaan dansen."

"Ik zie mezelf ook nog lopen op Hollywood Boulevard. Ik voelde me opeens heel eenzaam. Ik wil naar huis, dacht ik. Een week later zat ik in het vliegtuig. Geen Las Vegas, maar weer gewoon verder met mijn Nederlandse danscarrière. Mijn baby had ik toen op een geheim plekje in mijn hart gestopt. Ik heb 33 jaar lang nooit meer over hem gepraat. En moet je ons nu zien zitten..." Penney strijkt liefkozend over Davids haar. "Ik ben zo blij dat ik je weer heb..."

David neemt het gesprek over: "Wist je mam, dat jouw zus Petie mij zelf nog heeft willen adopteren, omdat ik zo'n schattig jongetje was. Daar hebben ze echt over getwijfeld, toen..." Penney knikt: "Dat heeft ze me onlangs verteld. Dat we nu samen zijn, dat is toch een sprookje..."

David heeft tien jaar lang naar zijn echte mama gezocht. De boomlange sympathieke Amerikaan, die de laatste tijd manager was van een hotel aan de kust bij San Francisco, deed dat vooral om zijn echte mama gerust te stellen. "Ik kon me zo voorstellen dat ze later wroeging had gekregen. Ik wilde haar zeggen dat haar keus de juiste is geweest, want ik heb een superjeugd gehad. Ik ben opgegroeid in een rijk en heel gezellig gezin, met een moeder die eerst geen kinderen leek te kunnen krijgen, maar na mijn komst achter elkaar maar liefst drie meisjes baarde. Mijn adoptievader is een Amerikaanse accountant, die nu zelfs in Amerika de rechterhand is van de paus. Ik ben heel traditioneel opgevoed en heb de beste scholen kunnen doorlopen. Bovendien is er nooit een geheim van gemaakt dat ik een adoptiekind was."

"Dat is binnen mijn adoptiefamilie ook geen uitzondering. Mijn opa was geadopteerd, mijn twee neven en mijn tante. Niemand vond het ook gek dat ik mijn echte moeder wilde vinden. Ik ben echt gaan speuren rond mijn twintigste toen ik het huis al uit was. Mijn adoptiemoeder bood aan te helpen. En ook mijn vriendin Dee heeft heel wat op het internet gespeurd."

De zoektocht naar Penney was niet bepaald gemakkelijk. David: "Het enige dat ik van haar wist stond op een papiertje van het adoptiebureau: Ze was een internationale ballerina, die haar kind in Amerika bij haar zus, een fotomodel en haar zwager, een arts, had gekregen. Ze was blond en woog 46 kilo en kwam oorspronkelijk uit Nederland. Tijdens de zwangerschap had ze verbleven in een huis in Inberness, dat is een chique wijk net over de Golden Gate Bridge bij San Francisco. Het gemakkelijkste zou zijn geweest een tv-programma als 'Spoorloos' of zo in te schakelen, want dat hebben we in Amerika natuurlijk ook. Maar ik was zo bang dat ik haar carrière zou schaden en dat het verhaal onmiddellijk in alle kranten terecht zou komen, dat ik wat voorzichtiger te werk wilde gaan."

David begon dus in Inberness, waar hij alle dokterspraktijken, apothekers en klinieken afbelde op zoek naar een arts die met een Nederlands fotomodel getrouwd was geweest. Zijn adoptiepapieren en oorspronkelijke geboortebewijs waren niet op te vragen. De wetten in Amerika zijn zeer strikt en de wens van de moeder gaf de doorslag. "Alleen in geval van medische noodzaak konden de gegevens uit de archiefkasten worden gehaald. "Zoeken in een relatief kleine gemeente als Inberness lijkt gemakkelijk. Maar niemand kon zich zo'n dokter herinneren. Uiteindelijk kwam ik bij een bejaarde doktersassistente. Zij dacht dat het een arts zou kunnen zijn geweest die een praktijk deelde met een dierenarts. Een zekere dokter Hawk. Oké, dat was de eerste naam. Ik moest dus de dierenarts dr. Hawk vinden."

"Nou, die speurtocht voerde me door de hele Verenigde Staten, want Hawk bleek vertrokken uit Californië. Toen ik, na meer dan twee jaar staat voor staat afzoeken, een dr. Hawk in Washington aan de lijn kreeg, had ik beet! Mijn hart sprong open. Hij zei: 'ja jongen, ik heb zelfs een dineetje gehad met jouw oom en tante en daar was jouw zwangere mama ook bij... Prachtige vrouw was dat, prachtig'. Dr. Hawk kon me vertellen dat mijn oom Dick Baldwin heette. En dat mijn tante en oom een dochter hadden, Wilhelmina. Met die namen kon ik verder gaan zoeken."

En weer werd het geduld van David danig op de proef gesteld. Ook dr. Dick Baldwin was onvindbaar. Penny: "Baldwin is in Amerika net zo'n naam als Jansen hier. Die arme jongen heeft opnieuw heel Amerika afgezocht."

"Ik kan je de telefoonboeken laten zien met duizenden afgevinkte namen: Bent u getrouwd met een fotomodel, heet uw dochter Wilhelmina? Het kostte me gigantische bedragen aan telefoonkosten en ik moet je wel zeggen dat het frustrerend werd. Maar ik wilde niet opgeven. Dat doorzetterige", lacht hij, "dat heb ik van Penney."

David onderbreekt zijn verhaal en trekt mama Penney op schoot: "Weet je wat zo bijzonder is? Dat ik nu eindelijk een bloedverwant heb. Dat ik nu iemand heb die mij door en door begrijpt, waardoor ik mezelf kan begrijpen. We hebben dezelfde smaak, we vinden dezelfde dingen lekker. Dat is iets dat heb ik nog nooit met iemand gedeeld. Ik hou zoveel van Penney."

Vorig jaar juni schakelde David uiteindelijk een privé-detective in. "Ik werd er gek van, zeker nadat we op een internetsite over voornamen bij Wilhelmina opeens het stadje Inberness en de achternaam De Jager vonden. Ik realiseerde me toen niet eens dat dat de achternaam van mijn tante en dus van mijn moeder moest zijn. Die privé-detective had daarop mijn nichtje snel gevonden. Mijn zoektocht was volbracht."

David krijgt tranen in zijn ogen: "Het ging nu razendsnel. Ik belde Petie, de zus van Penney, die alles bevestigde en ik schreef Penney een brief, omdat ik niet wist hoe zij zou reageren. En toen was er dat ontroerende telefoontje. Penney hield geen rekening met het tijdverschil, ze belde me om vijf uur 's ochtends uit mijn bed: "Hai David, this is your mama speaking...."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 28 september 2002