Earnest Stuart bekijkt de beelden op CNN een jaar na de aanslag in New York, terwijl hij zijn zes maanden oude dochtertje Ennis de fles geeft.

UDEN - Het is een in Amerika veelgebruikte uitspraak: life goes on. NAC-speler Earnest Stewart (33) kan er over meepraten. De Amerikaanse voetbalinternational, vorig jaar nog vol verbittering, angst, onzekerheid en vertwijfeling aan CNN gekluisterd, had gisteren nauwelijks tijd stil te staan bij de aanslagen in New York en Washington, die de Verenigde Staten en grote delen van de rest van de wereld precies een jaar geleden in diepe rouw dompelden. ,,In de ochtenduren heb ik wel even tv gekeken, maar verder was het een dag vol verplichtingen. Zo gaat dat nu eenmaal. Ook bij alle andere rampen die gebeuren'', klinkt het koel en misschien dus wel typisch Amerikaans uit de mond van Stewart.

De in Veghel geboren Amerikaan voegt er onmiddellijk aan toe dat hij op andere momenten nog wel vaak terugdenkt aan de elfde september. ,,Elke keer als ik op tv herhalingen zie van hoe de vliegtuigen zich in de tower boren, doet dat vreselijk pijn en ook toen ik gisterochtend kinderen en volwassenen zag huilen die hun ouders of geliefden zijn verloren, kreeg ik een brok in mijn keel.''

Tijdens het afgelopen wereldkampioenschap voetbal werd de Bredase aanvaller eveneens weer met zijn neus op de feiten gedrukt. ,,Op het trainingscomplex waar we zaten, krioelde het - uit angst voor aanslagen - van de militairen. Omdat zij ons geen overlast bezorgden en zich vooral op de achtergrond ophielden, heb ik me nooit onveilig gevoeld.''

Hoe anders was dat 365 dagen geleden. ,,Toen ik van het trainingsveld kwam lopen, werd ik gewaarschuwd door een aantal geblesseerde spelers dat ik snel moest komen. Toen ik de eerste beelden zag, dacht ik: dit kan niet waar zijn, zoiets belachelijks bestaat niet. Tegen beter weten in hoopte ik maar dat er een aftiteling zou komen, ten teken dat de film eindelijk afgelopen zou zijn. Maar die beelden gingen maar door. De hele dag, de hele avond. Vreselijk was het. Ik haalde ook de meest verschrikkelijke dingen in mijn hoofd en vermoedde dat de Amerikaanse vliegbasis in Volkel, waar ik vlakbij woon, ook een doelwit van de terroristen zou kunnen zijn. Die angst is verdwenen. Net als de onzekerheid en vertwijfeling. Wat resteert, is de verbittering.''

zoek naar gerelateerde artikelen

do 12 september 2002