TEN BOER - Voor Peter Mueller (48), trainer van de bescheiden professionele schaatsformatie VPZ, was het gisteren een dag als alle andere, eentje waarop een pittige skeelertraining in het Drentse Ten Boer op het programma stond. "Veel mensen in Amerika zijn bang en sluiten zich op in het toilet, maar dat is natuurlijk zinloos. Het leven gaat gewoon door, dus geniet er van, elke dag. En als er iets gebeurt, gebeurt er iets. Dat kun je toch niet voorkomen. Voor mij was dit 'just another day at the office'. Het enige verschil is misschien dat ik iets meer naar CNN heb gekeken dan gebruikelijk."

Vlagvertoon, t-shirts met patriottische opdruk; de voormalig olympisch kampioen op de 1000 meter moet er niets van hebben. "Het is me opgevallen dat de mensen in de Verenigde Staten anders zijn geworden. Trotser, vooral. In iedere tuin hangt zo'n beetje de Stars and Stripes en overal zie je 'nine eleven' terugkomen. Maar de Amerikanen zijn ook een stuk voorzichtiger geworden. Veel vluchten zijn leeg, omdat de mensen terughoudender zijn geworden en angst hebben in een vliegtuig te stappen."

"Maar om eerlijk te zijn: ik heb mezelf er ook een paar keer op betrapt dat ik niet meer zo ontspannen in een vliegtuig zit. Bij het instappen kijk ik om me heen wie er nog meer inchecken, en als ik eenmaal in mijn stoel zit, observeer ik heel goed wie er naast me zitten. Dat is normaal gesproken niets voor mij, maar de laatste tijd betrap ik me meer dan me lief is op zulk oplettend gedrag. Maar dat geldt overigens niet alleen voor vliegtuigen. Ook als ik in een Amerikaanse 'shopping mall' ben of ergens anders kom, waar veel mensen verzameld zijn, ben ik op mijn hoede."

"Tijd heelt echter alle wonden, dat is het mooie van de mensen. Het leven gaat door, dude! Dat alle beelden een jaar na dato weer terugkomen, is natuurlijk heel logisch. Wat mij daarbij persoonlijk het meest aangrijpt, zijn niet de beelden van de vliegtuigen die zich in de gebouwen boren, maar de verhalen van mensen die gered zijn, vaak op de meest wonderlijke wijze. Ik zag bijvoorbeeld een reportage over vier mensen die zijn ontsnapt uit de 79e verdieping van het World Trade Center, niet lang voordat het gebouw instortte. Dat deed me echt iets. Maar al dat andere overdreven gedoe, nee, dat is niets voor mij. Het patriottisme, de speeches, ik voel er allemaal weinig bij. Ik krijg wel eens de indruk, dat televisiezenders het leed van sommige mensen gebruiken om betere kijkcijfers te krijgen. Zouden de nabestaanden ook echt hun leed met de hele wereld willen delen? Dit is een ramp, een tragedie op mondiaal niveau. Dát moeten we herdenken. Laten we de vele slachtoffers in hemelsnaam rusten in vrede."

Luuk Blijboom,

VERSLAGGEVERS:

zoek naar gerelateerde artikelen

do 12 september 2002