AMSTERDAM - Cor Witsche, de acteur die 22 jaar lang gestalte gaf aan de enige echte Pipo, zou trots zijn op Joep Dorren. Joep Dorren, de nieuwe Pipo! Pipo anno 2002, maar nog steeds dezelfde Pipo de Clown waarmee Witschge de harten van vier, vijf generaties Nederlandse kleine en grote kinderen wist te veroveren. Joep Dorren, een vriendelijk man, met dezelfde goedmoedige oogopslag, eenzelfde stemgeluid en met hetzelfde karakteristieke hobbelige Pipo-loopje dat Cor Witschge had. Het heeft even geduurd, zes jaar liefst, maar eindelijk, eindelijk komt hij er: Pipo de Clown, in de bioscoop en hoogstwaarschijnlijk terug op de buis. Jawel, met Mammaloe (Mariska van der Kolck), Dikke Deur, dochtertje Petra, het ezeltje Nononono, Snuf (Ruud Falkenhage (!) en Snuitje en tal van andere typische Pipo-figuren. Alleen Klukkluk zal, in de film in elk geval, ontbreken.

Joep Dorren puur natuur... (Foto: Foto: Roy Beusker)

"Domweg omdat Herbert Joeks net zo verweven was met de rol van het indiaantje Klukkluk als Cor Witschge met Pipo de Clown", vertelt Pipo-producent en Pipo-fan Peter Römer. "We kunnen niet zomaar een acteur een zwart pruikje opzetten en een veer in zijn kop prikken. Klukkluk komt er wel, maar het is een enorme zoektocht naar de juiste acteur. Het vinden van een nieuwe Pipo is ook een heidens werk geweest. Talloze acteurs die meenden Pipo de Clown te kunnen zijn - je kunt het eigenlijk geen spelen noemen, je moet ook Pipo zijn - zijn de revue gepasseerd. Uiteindelijk zijn er ruim twintig als Pipo geschminkt en in het Pipo-pak gehesen. Maar niks. Joep heb ik zes jaar geleden als gecast als Pipo. Samen met Johnny Kraaykamp jr. waren zij de enige twee die voor Pipo in aanmerking kwamen. Uiteindelijk hebben we toch gekozen voor Joep. Hij was net even iets meer Pipo dan Johnny. Bovendien heeft Joep al twee keer in Pipo-producties van Pipo-schrijver Wim Meuldijk als Pipo de Clown opgetreden. Naar grote tevredenheid van de auteur."

Joep Dorren als Pipo (Foto: Foto: Roy Beusker)

Zes jaar lang inmiddels zijn de onderhandelingen gaande geweest met Wim Meuldijk en financiers om Pipo weer terug te laten keren. Een moeizame klus. Voor kinderfilms is het sowieso uitermate moeilijk de centen bij elkaar te krijgen, maar Wim Meuldijk was moeilijk te overtuigen van de goede bedoelingen van Peter Römer.

"In die dagen had de NCRV bijvoorbeeld het idee opgevat om Swiebertje op de buis terug te laten keren. Jawel, met Joop Doderer als de enige echte Swieb. Maar ja, de heren hadden de hoogmoed om Swiebertje uit zijn dorp te halen, ergens in de grote stad anno 2000 neer te planten en hem een baseballkap op te zetten. Een gruwelijk idee natuurlijk. Te gek voor woorden eigenlijk. En van Pipo wilden ze een bejaarde Pipo maken. Een met grijs haar."

Pipo op sloffen zeker, kromgebogen, kreunend en steunend achter een rollator. Meuldijk rilde bij het idee dat zijn geesteskinderen net zo verkwanseld zouden worden door een clubje quasi-modern denkende televisieyuppen. Het kostte Peter Römer dan ook heel veel moeite Meuldijk te overtuigen. "Dat ging echt stukje bij beetje. Uiteindelijk wist hij dat hij van mij en de mensen met wie ik werk echt op aan kon. Iedere regel, ieder velletje van het manuscript heeft hij onder de loep genomen. Heel begrijpelijk."

Pipo gaat dus echt niet in een bomberjack en met Nikes aan in een flitsende bolide door het landschap crossen?

"Alsjeblieft, de nachtmerrie! Nee hoor, de woonwagen, de flapschoenen, het zonnetje op het gezicht met de zeven streepjes, de roodoranje haren, het woonwagentje, het ezeltje, zandweggetjes en landerige zonnetjes."

Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen. En een spannend avontuur natuurlijk.

"Reken maar", glundert Römer. "Ik wil er niet te veel over kwijt, maar het gaat over een tante van Pipo die in de problemen zit, een duister kasteel, een ridder die door een toverspreuk 500 jaar lang in slaap is gewiegd, een heuse prinses en een kostbaar met parels bezet zwaard dat Snuf en Snuitje willen pikken. En Dikke Deur natuurlijk, die in de ridder een prima attractie voor zijn circus ziet. Nee, het wordt een fantastisch project. En als de film afgerond is, we draaien 45 dagen in Nederland en Spanje, gaan we wellicht aan de slag voor een serie van een kwartier, twintig minuten durende Pipo-

verhalen voor televisie. Jazeker, ook met Joep als Pipo."

Joep Dorren (48) is reuze in zijn nopjes dat eindelijk de kogel door de kerk is. "Zes jaar lang heb ik op de wip gezeten. Wel, niet, wel, niet. Nu dus wel, een verademing. Lekker gevoel, want er zijn twee rollen waar ik van tevoren al wist dat ik ervoor geboren ben. De eerste was de rol van de bangige vogeltjesvanger Papageno, een sprookjesfiguur uit Die Zauberflöte en Pipo de Clown", vertelt deze veelzijdig, maar voor het grote publiek tamelijk onbekende, acteur die zijn theateropleiding volgde aan de Faculté de Thèâtre Vincennes in Parijs. Hij kreeg les van docenten van de wereldvermaarde Ecole Jacques Lecoq en bij Commedia dell Arte en van maestro Carlo Boso van het Piccolo Theatro de Milano. Bovendien is hij actief als componist, zanger, trainingsacteur en beoefenaar van het bespelen van diverse muziekinstrumenten.

Een mond vol voor een man die een kleine bescheiden clown gaat spelen.

"Tja", grinnikt Joep, terwijl hij voor de spiegel langzaam maar zeker transformeert in Pipo de Clown. "Ik hoef eerlijk gezegd heel weinig te doen om Pipo te zijn. Mijn kinderen, Lars (10) en Julia (8) zien nog weleens de video 'Pipo en de Bosbas', maar ze hebben totaal niet in de gaten dat ik Pipo ben. Zo hoort het ook."

Langzaam maar zeker, een transformatie die een uur duurt, streepje voor streepje, veegje voor veegje verandert Dorren in Pipo. De rode lippen en neus, de zwarte hoekige wenkbrauwen, het roodoranje haar, de bolhoed. "Sapperdeflap", mompelt hij met een eenzelfde stem waarmee Cor Witschge miljoenen harten stal. "Even mijn denkhoofd gebruiken."

"Alles goed en wel", zegt Joep zich nauwkeurig in de spiegel bekijkend. "Alles is precies nagemaakt, maar, dat hoedje. Nee, prima hoedje hoor, maar het is een half maatje hoed te groot. Het is niet helemaal het juiste Pipo-hoedje. En het lapje dat er is opgestikt is twee keer te groot."

"Je hebt helemaal gelijk", zegt Peter Römer. "Ik zag het ook onmiddellijk toen je het opzette."

Ik denk dat Pipo de Clown in heel goede handen is. Wim Meuldijk kan gerust zijn en Cor Witschge zou hoogstwaarschijnlijk zijn duim omhoog steken.

zoek naar gerelateerde artikelen

za 7 september 2002