RIESA - Ze heeft de meeste interlands van de huidige spelersgroep achter haar naam: 239 stuks. Het was voor de Italiaanse bondscoach Angelo Frigoni een vanzelfsprekendheid Ingrid Visser aanvoerster van het Nederlands team te maken. Onder haar leiding moet Oranje in de komende drie dagen de kwartfinales van het WK volleybal in Duitsland veiligstellen. Visser: "Het wordt pittig. Duitsland is lastig, Brazilië loodzwaar en Amerika zo goed als een onneembare vesting. Ik vind het wel prima. Nederland in een underdogpositie doet het altijd goed. Zoveel mogelijk sets winnen, wordt het credo. Zelfs de nummer drie-positie in deze poule met vier landen kan een vervolg van dit toernooi opleveren."

Ingrid Visser. (Foto: Ronald Hoogendoorn)

Bijna vier maanden na haar aanstelling als aanvoerster is de 25-jarige speelster van de Spaanse nummer twee van de competitie, Morgan, nog steeds op zoek naar de juiste afstelling van haar rol. "Het aanvoersterschap bestaat voor mij momenteel uit goede contacten onderhouden met de speelsters. Ze moeten zich bij mij vrij voelen. Uit eigen beweging aan durven kloppen. In de toekomst wil ik dat uitbreiden. Het team veel beter dragen, agressie oproepen. Of juist rust. Naar gelang wat nodig is. Momenteel zakt de ploeg in het veld nog te vaak weg. Dat wil ik voorkomen. Maar in die rol moet ik groeien. Het is nu overigens al beter dan enkele maanden geleden."

Een paar seizoenen geleden werd ze door voormalig bondscoach Pierre Mattieu al eens voor de taak gevraagd. Visser blikt terug: "Dat was heel vreemd. Ik was een broekie. Ik volleybalde met doorgewinterde speelsters als Erna Brinkman, Henriëtte Weersing en Cintha Boersma. Maar hij vond dat ik het op mij moest nemen. Was heel lastig. Vond het ook geen enkel probleem toen Erna onder Angelo die rol in eerste instantie weer overnam."

Maar Erna Brinkman was dit jaar hard aan vakantie toe. Visser, die voor het avontuur in Spanje ervaring opdeed bij het Braziliaanse Minas en het Italiaanse Vicenza: "Nu vind ik de keuze voor het aanvoersterschap logischer. Ik ben het meest ervaren in het team. Scheelt overigens weinig met Francien Huurman, Elles Leferink en Riëtte Fledderus. We zijn met z'n vieren van dezelfde generatie. De rest zit ver onder ons. Als je met elkaar speelt, vergeet je dat wel eens."

Ze vervolgt: "Maar als je het resultaat dan in de eerste ronde bekijkt, valt de wisselvalligheid op. Twee keer winnen, twee keer heel vervelend verliezen en dan toch weer winnen. Niet groots, maar wat wil je? We zijn nog niet voldoende op elkaar ingespeeld. Laten we wel wezen: buiten de vier om die ik net noem, moest de rest van het team zich voor dit WK zelfs nog onderwerpen aan een seksetest. Wat dat is? Dan moet de organisatie bewijs hebben dat je een vrouw bent. Een stukje van je binnenwang wordt weggeschraapt en in het laboratorium onderzocht. Gebeurt maar één keer in je leven. Het zat bij ons goed hoor, geen jongetjes. Nee, waar het om gaat, is dat behalve ons kwartet niemand een WK heeft gespeeld. Als je het vanaf die kant bekijkt, weten wij binnen het team dat we nog volop onderweg zijn. Het eindpunt is nog lang niet behaald."

De kwartfinales behalen zal een belangrijke mentale opkikker betekenen in dat proces. Visser: "Ten eerste hebben we dan onze doelstelling behaald. De laatste acht. In de voorbereiding liep het zo goed dat we ervan overtuigd raakten dat we op Rusland na van iedereen konden winnen. Blijkt een beetje tegen te vallen. We kunnen de druk nog steeds niet goed aan. Maar als we de tegenstanders van de tweede ronde evalueren, hoeven we niet te wanhopen. Eerst Duitsland. Dat wordt natuurlijk lachen. In een hal met achtduizend toeschouwers. Allemaal tegen ons. Kippenvel, denk ik. In de voorbereiding hebben we al met klein verschil van de Duitsers verloren. We kunnen het ze in ieder geval heel moeilijk maken. Brazilië is de afgelopen maand drie of vier spelbepalende volleybalsters kwijtgeraakt door ruzies met de coach; die zijn dus ook niet optimaal. En Amerika, tja, dat wordt gewoon oogkleppen op en rammen."

Verzucht tot slot: "Er liggen dus genoeg mogelijkheden. In mijn rol als aanvoerster wijs ik daar voortdurend op." Grappend: "Als ze me nu ook nog eens gaan geloven, heb ik mijn taak tenminste goed gedaan."

Het WK-volleybal is toch voorbij voor Manon Flier. Bij een MRI-scan in het ziekenhuis in Riesa bleek dat de lange aanvalster van het Nederlands team twee banden van haar linkerenkel heeft gescheurd en een bot heeft gekneusd. Ze moet voorlopig rust houden. Flier raakte dinsdag tijdens de training voor de laatste groepswedstrijd van de eerste ronde geblesseerd aan de enkel.

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 6 september 2002