De Telegraaf-iDe KrantNieuwsLinkSportLinkDFT.nlDigiNieuwsCrazyLife
za 31 augustus 2002  
---
Nieuwsportaal
---
Uit de krant 
Voorpagina Telegraaf 
Binnenland 
Buitenland 
Telesport 
Financiële Telegraaf 
Archief 
ABONNEER MIJ 
---
En verder 
Over Geld 
Scorebord 
Autotests 
Filmpagina 
Woonpagina 
Reispagina 
---
Ga naar 
AutoTelegraaf 
Reiskrant 
Woonkrant 
Vacatures 
DFT 
Privé 
Kies uw favoriete winkel 
Elite Modellook 
Weerkamer 
Al onze specials 
Headlines 
Wereldfoto's 
Wereldfotos 
---
Kopen 
Speurders 
Koopjesjager 
---
Met Elkaar 
Dating 
---
Mijn leven 
Zomerhoroscoop 
Vrouw & Relatie 
AstroLink 
Uw horoscoop vandaag 
---
Contact 
Lezerservice 
Advertentietarieven 
Mail ons 
Over deze site 
Bij ons werken 
Alle uitslagen, standen, programma's 
[terug]
 D E   T E L E G R A A F   B I N N E N L A N D 
BINNENLAND ACTUEEL: NIEUWSPORTAAL
 
  Caroline Tensen:
"Wat zeuren we toch?"

   
 

AMSTERDAM - Bob (9) en Lotte (11), de twee kinderen van Caroline Tensen, maken zich alweer zorgen: 'Oh jee, mama gaat op reis'. Niet omdat ze het vervelend vinden dat hun moeder voor de Postcode Loterij afreist naar Saba, Guatamala, Zuid-Afrika of de Ivoorkust. Dat hoort bij haar werk. Maar als mama Caroline dan terugkomt is ze een tijdje een hele moeilijke moeder. Caroline Tensen vertelt het zelf: "Dan vind ik alles gezeur en aanstelleritus. Dat is gewoon het effect van echte armoede zien. Zo'n gevoel van: waar maken wij ons in het dagelijks leven toch allemaal druk om?"

Klik op de foto voor een afbeelding op volle grootte (284x426, 13kb)
(Foto: KIPPA)
Al weer elf jaar is Caroline Tensen, een van de sympatiekste gezichten van de Nederlandse televisie, verbonden aan de Postcode Loterij. "Ik ben erg trouw en zelfs met de Postcodeloterij meeverhuisd van RTL4 naar de Tros." Aan de vooravond van de trekking van de zomerkanjer van 4,7 miljoen euro - morgenavond op televisie - praat Caroline openhartig over haar ervaringen en wat het met haar eigen leven heeft gedaan.

Toekomst

"Dan sta je in zo'n dorp en dan kijkt een moeder je smekend aan. Ze wil je haar baby meegeven. Dan komt het immers goed met haar kind. Of de keer dat ik in Bangladesh was. Reden we tussen twee wegen, zag ik heel verlaten een kindje zitten op de middenberm tussen het razende verkeer met een baby in zijn armen. Dan dringt de ellende zich enorm aan je op: een 6 jarig jongentje met een baby op schoot. Wat voor een toekomst gaan die kinderen tegemoet?"

Ze aarzelt: "Als je dan met je eigen kinderen discussieert over hoe laat ze naar bed moeten. Of piekert over je eigen haarstijl in de volgende serie opnamen van 1 tegen 100. Zelfs als ik terugkijk naar de pijn van mijn scheiding. Dan zijn dat een soort luxe-problemen. Ik denk ook dat ik door de afgelopen elf jaar een veel wijzer mens ben geworden. Je snoert jezelf sneller de mond, je staat niet zo gauw meer met je mening klaar, de accenten komen anders te liggen, omdat je maatschappijen hebt gezien waar andere dingen echt belangrijker zijn."

Caroline gaat in het komende seizoen naar een project in India. "Eigenlijk wil ik Lotte en Bob meenemen. Vooral Bob is erg gevoelig en hij is vol belangstelling voor hoe veel moeilijker andere kinderen leven. Aan de andere kant zijn ze misschien nog te jong om de barre omstandigheden in dat soort landen te trotseren."

Nadenkend: "Ik krijg ook hoop uit de projecten. Het is zo ontroerend als je mensen terugziet. Ik herinner me een jongetje dat als 8-jarige in een opvangtehuis van een van onze goede doelen terecht kwam. Toen ik er jaren later terugkwam had hij een opleiding en was klaar voor een baan. Dan slaat je hart toch over. Dat hebben wij met z'n allen mogelijk gemaakt."

Dubbel

Vindt ze het niet heel dubbel? Morgen met Henny Huisman en Winston Gerschtanowitch de zomerkanjer van 4,7 miljoen euro aan het Limburgse dorp Koningsbosch uitreiken en een aantal mensen echt euromiljonair maken uit dezelfde postcodebron, die projecten steunt in landen waar bijna niks te eten is.

Caroline knikt begrijpend: "Het lijkt schizofreen, maar dat is het absoluut niet. De Postcode Loterij lost gigantisch veel problemen op, die, zonder de loterij, niet opgelost zouden worden. Zestig procent van het geld gaat naar goede doelen. Dat is enorm! En er is nog iets. Ik word altijd heel warm van de Nederlanders die dan zo'n superprijs krijgen. Let morgen maar op: die zeggen nooit 'daar ga ik nu eens een geweldige villa van kopen', maar altijd is 'een ander' het eerste wat bij hen opkomt: 'oh dan kan ik de vakantie van de kinderen betalen' of de buurvrouw helpen met de dakkapel'. Dan ben ik opeens heel trots op Nederland. We zijn echt een gul volk met z'n allen."

In het leven van Caroline zelf is intussen weer harmonie gekomen. Vorig jaar is ze gescheiden van haar manager en echtgenoot Frank Wisse, met wie ze negentien jaar samen was. Het ideale huwelijk liep stuk: "Frank en ik zijn er intussen helemaal uitgekomen. Hij is nog steeds mijn manager, want daar is hij gewoon supergoed in. En de stekeligheden die je dan toch een periode hebt, zijn helemaal verdwenen. Daar ben ik echt dankbaar voor. Ik haat ruzie, ik ben echt een mens van harmonie en als je dan kijkt hoe we het hebben geregeld, ben ik daar wel trots op. We hebben een volwassen oplossing, die heel goed is voor de kinderen. En ook onze relatie heelhoudt. We kunnen prima met elkaar opschieten, maar leven niet meer als man en vrouw."

Caroline vertelt dat Frank een huis heeft gekocht vlak bij haar om de hoek. "We wonen alle twee precies een minuut fietsen van de scholen van de kinderen en Lotte en Bob zitten naar hun eigen keus soms bij mij en soms bij Frank. We hebben geen ingewikkeld schema waarbij de kinderen om de haverklap bepakt en bezakt bij elkaar worden afgeleverd. Het gaat heel ontspannen, hoe het uitkomt. Ik heb straks bij de Tros een extra programma 'Het Zit Me Tot Hier' over ergernissen in het dagelijks leven en dan is er voor mij een hele drukke periode. De kinderen zullen dan vaker bij Frank zijn als ik laat thuis kom of zo. Ach weet je, we hebben zelfs de sleutels van elkaars huis. Dat voorkomt dat je je dood ergert als een bepaald truitje of schoolschrift bij de ander ligt. Je kunt erbij."

Caroline zelf is intussen heel gelukkig met productieleider Peter Gallas. "Wij hebben het heel fijn samen. Wij zijn deze zomer voor het eerst ook samen met de kinderen op vakantie geweest. En dat is heel goed gegaan. Weet je, ik ben heel gelukkig dat iedereen zo soepel met de situatie omgaat. Ik heb er een enorme hekel aan mensen te kwetsen. Natuurlijk is het erg dat een huwelijk geen stand houdt. Ik heb deze week met mijn ouders hun 42-jarig huwelijksfeest gevierd en dat is dan best slikken. Aan de andere kant gaat het leven zoals het gaat."

De presentatrice zwijgt even: "Op mijn bureau staat nu al een paar jaar een koffiebekertje met een beetje groene verf erop. Dat was een cadeau van een jongetje uit Zuid Afrika. Die kwam achter onze auto aanrennen om ons te bedanken. Elke keer als ik dat simpele kunstwerkje zie, denk ik weer: niet zeuren, niet iedereen heeft het zo supergoed als wij..."




 

zoek naar gerelateerde artikelen


za 31 augustus 2002

[terug]
     
© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf, Amsterdam. Alle rechten voorbehouden.