KAPRUN - Van titelfavoriet tot underdog in een fractie van een seconde. Bart Brentjens lacht er om als een boer met kiespijn. Op zijn vaste trainingsrondje bij Mook kwam hij zondag hard ten val op een steile afdaling die gebarricadeerd was door zogenaamde natuurliefhebbers. Schrammen, sneeën en beurse plekken in zijn gezicht zijn de zichtbare souvenirs. Erger zijn echter de kneuzingen aan rug, nek en ribben. En bovenal: de geknakte moraal voor het WK van dit weekeinde in Kaprun. "Een kruis erover", zegt de nummer één van de wereld somber terwijl hij met een gezonde maaltijd weer op krachten probeert te komen.

Bart Brentjens

Het voorval staat hem nog helder voor de geest. "Tja, daar lag ik dan, vol op mijn gezicht, in het grind. Ik reed het eerste rondje rustig om te kijken of alles was zoals normaal, maar in zo'n steile afdaling is er geen houden aan als er plotseling een balk ligt. Het WK heb ik toen direct uit mijn hoofd gezet. Ik wilde meteen de bondscoach bellen om te zeggen dat ik niet mee kon. En ik moest zo snel mogelijk dat bos uit, want ik was bang dat ik elk moment tegen de vlakte zou gaan. Bij een tankstation hebben mensen zich om me ontfermd. Ik bleef zelf tamelijk rustig, maar daar raakten ze meteen in paniek. Mijn gezicht zat nog ander het zand en onder het bloed."

Een hachelijk avontuur dat gezien het tijdstip - een week voor het WK en twee weken voor een belangrijke Wereldbeker - uiterst ongelegen komt. Brentjens was nochtans in een blakende vorm uit de door hem gewonnen Tour de France voor mountainbikers teruggekeerd en had zijn zinnen helemaal gezet op de mondiale titelstrijd. "Het was de laatste training voordat ik naar Oostenrijk zou gaan. De avond ervoor had ik bij ons in Schaijk nog een criterium op de weg gereden. Het regende, dus het was glad. Maar ik had de wedstrijd mooi zonder risico's uitgereden. Er kon dus eigenlijk weinig meer mis gaan met één training voor de boeg op een rondje dat ik blindelings kan rijden. En dan in één keer is het over en uit. Alles door de war geschopt."

Conditioneel is Brentjens in orde, maar zijn lichaam functioneert niet, zoals de voormalige Olympisch kampioen het zelf zegt. "Bij het uit bed komen, sterf ik al van de pijn. Ik ben niet soepel. Op dit extreem lastige parcours is dat een hele grote handicap." Als zoon van het Limburgse land, waar de Mariabeelden tranen wenen, heeft Brentjens echter zijn heil gezocht bij een wonderdokter die Gert-Jan Theunisse hem lang geleden eens aangedragen heeft. "Die kan de pijn enigszins wegnemen aan de hand van een foto. Ik geloof daarin. Het is mentaal, maar wel de werkelijkheid. Ik heb daar goede ervaringen mee."

Dus hoopt Bart Brentjens stiekem op een wonder. "We hebben nog een paar dagen. Ik wil er voor knokken. Als alles goed was, was ik een podiumkandidaat. En dat gevoel heb ik nu soms nog. Maar als ik dan nog geen stoeprand opkom, besef ik weer dat ik reëel moet zijn. Voor een sporter kan het fijn zijn om underdog te zijn."

De veroorzakers van zijn onheil hoopt Brentjens voorlopig niet tegen te komen: "Dat lijkt me niet zo'n goed idee. Die mensen zijn zich niet bewust van de gevaren die ze opwerpen. Als ze me nu zien, zouden ze schrikken. En ik zie er toch al stukken beter uit dan zondag. Alleen mijn zoontje van tien weken kon er om lachen. Die dacht dat ik gekke bekken trok. als je dat ziet, helpt je dat wel om alles te relativeren."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 29 augustus 2002