NEW YORK - Nog geen uur na zijn opgave in de eerste ronde van de US Open stelde Richard Krajicek zelf de vraag die bij velen door het hoofd spookte. "Welke blessure is de blessure die mij doet zeggen dat het genoeg is?" Het klonk enigszins cryptisch, maar desondanks begreep iedereen wat de veelgeplaagde tennisser bedoelde. Nauwelijks hersteld van de elleboogblessure die hem 20 maanden op non-actief stelde, zag Krajicek zich in New York door een voetblessure genoodzaakt zijn partij tegen de Tsjech Jiri Novak bij een 1-6 4-5 achterstand op te geven. Einde US Open, einde hardcourtseizoen en misschien ook wel Het Einde.

Richard Krajicek wordt langs de kant van de baan behandeld door ATP-arts Bill Norris. (Foto: REUTERS)

Nee, het einde van zijn loopbaan weigerde Krajicek in de catacomben van het Arthur Ashe Stadium aan te kondigen. Wel gaf hij toe dat hij zich samen met coach Rohan Goetzke direct na het dramatische slot van zijn vroegtijdig beëindigde partij in de kleedkamer had afgevraagd hoelang dit nog was vol te houden. Maar voordat Krajicek conclusies van welke aard dan ook trekt, moet eerst - na terugkeer vandaag in Nederland - de dokter maar eens geraadpleegd worden. Dan wordt in ieder geval duidelijk wat de 30-jarige Muiderberger nu precies mankeert en hoe ernstig de blessure is. "Vooralsnog heb ik het gevoel dat het allemaal wel meevalt", klonk in New York zijn eigen diagnose. "Maar misschien blijkt het allemaal wel heel erg te zijn en ben ik nu klaar met mijn carrière."

Krajicek werd in de eerste ronde van de US Open geveld door een voetblessure die hij zelf omschreef als 'een voorloper van hielspoor'. Een chronische aandoening, zo bleek uit zijn Amerikaanse ontboezemingen. "Al zeven jaar heb ik last van mijn hiel, het is iets met de pees onder mijn voet. Ik slik er zo nu en dan zelfs medicijnen voor. Je kunt het een beetje vergelijken met het gevoel dat je krijgt als je te lang op een steentje hebt gestaan."

Maar op de hardcourtbaan van Flushing Meadows zat er maandag duidelijk meer dwars dan alleen een steentje. Krajicek: "Bij het afzetten had ik ineens het gevoel dat er onder in mijn voet iets scheurde, het deed echt enorme pijn." Behandeling op de baan door ATP-arts Bill Norris mocht, zoals Krajicek op dat moment eigenlijk al wist, niet meer baten. "Toen ik naar de stoel liep om me te laten behandelen, voelde ik al dat het echt mis was. Ik heb het nog twee punten geprobeerd, maar de pijn was te erg. Doorspelen was geen optie."

Intussen lijkt bondscoach Tjerk Bogtstra opnieuw geen beroep te kunnen doen op de speler die sinds de aanstelling van Bogtstra als Daviscupcaptain niet meer in actie is gekomen voor Oranje. Hoewel ook Bogtstra geen conclusies kan (en wil) trekken voordat de uitslag van de scan bekend is, zal hij er al serieus rekening mee houden over drie weken in en tegen Finland wederom geen beroep op Krajicek te kunnen doen. "Ik heb begrepen dat Richard vrijdag de uitslag van de foto's krijgt, pas daarna kunnen we de knoop doorhakken. Na zijn partij in New York heb ik geen contact meer met Richard gehad."

Voor Krajicek gaat de uitslag van de MRI-scan verder dan alleen de beslissing over het al dan niet aantreden in het Daviscupduel tegen Finland. Hij zal zich tevens serieus moeten gaan buigen over het eventuele vervolg van zijn carrière al tennisser. "Opnieuw een lange revalidatie zou wel eens te veel van het goede kunnen zijn. Drie maanden herstellen kan ik misschien nog wel opbrengen, maar als ik straks hoor dat het misschien wel zes maanden duurt..."

Hij maakte zijn zin niet af, maar zijn gelaatsuitdrukking verraadde dat de gedachte aan een mogelijk gedwongen afscheid meer pijn deed dan de gekwetste voet. Het medisch wonder dat op Wimbledon de kwartfinales bereikte, werd in New York weer hard met beide voeten op aarde gezet, met alle pijnlijke gevolgen van dien. Krajicek kreeg er bijna zelfmedelijden van.

"Het is niet eens frustrerend, het is een beetje treurig. Ik vind het heel erg om hier op te geven. Mijn zomerseizoen was erg matig en dat had ik in New York graag goed willen maken. Grandslamtoernooien blijven bijzonder, daar wil ik zo graag goed presteren en veel kansen daartoe krijg ik niet meer. Stiekem ga je toch een beetje fatalistisch denken en durf je nauwelijks te zeggen: volgende keer beter. Want misschien komt er helemaal geen volgende partij meer."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 28 augustus 2002