ISTANBOEL - Zelfs de hel kan tegenwoordig worden verlicht door een rijzende ster. Voor de tweede keer in twee weken boog Fenerbahce heel diep voor Shinji Ono. Op magnifieke wijze bewees hij zijn veelzijdigheid. Was het in de heenwedstrijd nog een met zijn linkervoet gekrulde bal van goud; gisteravond koos de begaafde Japanner dezelfde plek voor zijn winnende doelpunt, maar deed hij het met zijn andere voet. Door de uiteindelijke 2-0 zege - invaller Thomas Buffel scoorde in de slotfase - zwaait de deur naar de Champions League open. En kan Jorien van den Herik zijn begroting met ettelijke miljoenen opkrikken.

Voor de tweede keer in twee weken boog Fenerbahce heel diep voor Shinji Ono.

Fenerbahce, club van het volk en vader Kemal Atatürk, ontvangt bezoekers op een manier die altijd weer imponeert. De golvende gele zee in het Sukru Saracoglu-stadion alleen is niet alles. Er is hartstochtelijk gezang, gestamp op banken, één grote sirtaki, duizenden rollen wc-papier, vuurwerk en vertraging om die troep allemaal weer op te ruimen. Het is een bekend verschijnsel, maar in geen enkele andere Europese stad werkt die atmosfeer zo beklemmend.

Edwin Zoetebier betreedt altijd als eerste speler van Feyenoord het veld voor zijn warming-up. Terwijl hij in het doelgebied zijn rekoefeningen deed, waagden één voor één de spelers van 'Fener' de oversteek om de zegen van het publiek te ontvangen. Pal naast de nuchtere Volendamse doelman staken de Turken op het sein van de aanhang hun rechterarm in de lucht en balden de vuist. Oorverdovend was het geschreeuw. 'Welkom Feyenoord. Wie hier komt, zal niet winnend vertrekken.'

Als Feyenoord dit seizoen inderdaad aan zelfbewustzijn heeft gewonnen, was de tweede voorrondewedstrijd tegen dit decor een goede test. Mede omdat we het echte Fenerbahce nog niet hadden gezien, bezweerde Werner Lorant. De Duitse trainer had zijn ploeg in Rotterdam volledig aangepast. Felle kritiek was zijn deel. "Maar aanvallend voetbal hebben wij voor Istanboel bewaard", aldus Lorant, die nu dus wel ruimte maakte in de basis voor spits Serhat, de offensieve middenvelder Abdullah en uiteraard ook dribbelkoning Ortega. Het trio moest de twee aanvallers Revivo en Washington, twee weken geleden nog dolend voorin, meer ondersteuning bieden.

Bijkomend probleem was het veld, hard en hobbelig. "Ik kan het niet veranderen. Daarom moet je je aanpassen en geen onnodige risico's nemen", doceerde Bert van Marwijk voor de wedstrijd. Snel en diep uitverdedigen dus. Feyenoord slaagde daar in beginsel redelijk tot goed in. De eerste storm, met vijf corners binnen zestien minuten, trok voorbij. Het enige verwijt dat Feyenoord te maken viel, was dat de bal te kort werd vastgehouden en Ortega op het middenveld te veel speelruimte kreeg.

Keerpunt in de eerste helft was de doorgebroken Bonaventure Kalou, die iets over de middenlijn werd neergehaald door Mirkovic. De afstand tot het doel was nog rijkelijk ver, vandaar alleen de gele kaart. Beide spelers moesten echter opgelapt worden, het spel lag luttele minuten stil en kort na de hervatting verraste Patrick Paauwe bijna de ogenschijnlijk in een lichte slaap gesukkelde Rüstü met een vrije trap. Moeizaam sloeg de heilige doelman de niet eens zo hard getrapte bal naast zijn doel. Feyenoord had desondanks het beoogde doel bereikt. Fenerbahce huiverde, helemaal nadat eerst Brett Emerton en in de nastoot Kalou de beste kans van het duel misten.

Het was niet alleen een test voor Feyenoord in het algemeen, ook voor Anthony Lurling in het bijzonder. Tot op heden maakt de aanwinst een onzekere indruk. Zeker in aanvallend opzicht was zijn inbreng ook gisteren nihil, maar Van Marwijk had niet veel alternatieven. Er zaten vijf veldspelers op de bank: twee verdedigers (Civard Sprockel en Ferry de Haan), een rechtermiddenvelder (Leonardo), een onervaren schaduwspits (Thomas Buffel) en Robin van Persie. In dat licht bezien woog het verdedigende werk van Lurling belangrijker in de afweging die Van Marwijk moest maken.

Feyenoord keerde dus als hetzelfde blok terug voor de tweede helft. Voor een voetballer is er haast geen mooiere uitdaging dan een vijandig gestemd stadion stil te krijgen. Ono, de bescheiden maar briljante Ono, deed het al na drie minuten. Hij werd aangespeeld door de naar binnen trekkende Paul Bosvelt, keek heel even op en klopte Rüstü in dezelfde hoek.

Direct veranderde de sfeer. Een regen aan attributen daalde neer op Zoetebier, waaronder een lange ijzeren staaf die Ajax ooit een jaar uitsluiting kostte. Van Marwijk - normaliter het toonbeeld van kalmte - wond zich langs de lijn danig op, moest vertrekken van pietlut Markus Merk en werd bij het verlaten van het veld eveneens bekogeld. Dit was het moment waarop gezond temperament omsloeg in een schandelijke vertoning. De Turkse supporters bewezen hun club een zeer slechte dienst. Fenerbahce wilde zo graag het hoogste Europese podium beklimmen, maar zal ongetwijfeld de diepte weer worden ingeduwd.

Het zal Feyenoord verder een zorg zijn. Overleven in Istanboel is weinig clubs gegeven. Fenenbahce, Ortega voorop, was het overzicht na alle tumult al lang kwijt. Vervolgens beleefde Thomas Buffel, vervanger voor de moegestreden Lurling, een droomdebuut door met een boogbal de eindstand op 2-0 te bepalen toen de chaos compleet was. Feyenoord reist snel door naar Monaco, dat de komende dagen helemaal in het teken staat van Europees topvoetbal. En daar hoort Feyenoord dus ook gewoon bij.

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 28 augustus 2002