KAPRUN - Tussen de stoere mannen die bezit hebben genomen van het Oostenrijkse skioord Kaprun is Anneke Beerten een onschuldig engeltje. Piercings, hanenkammen, tatoeages en andere vormen van opvallend uiterlijk vertoon zijn haar vreemd. Als ze aan de zijde van de boer die in de Alpenweides gedwee zijn koeien opdrijft zou lopen, zou niemand opkijken. Toch bereidt de Achterhoekse zich net als al die stoere mannen voor op het wereldkampioenschap mountainbike, dat vanaf vandaag in Kaprun wordt gehouden. En schijn bedriegt, want Beerten is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

Anneke Beerten

Met het onderdeel downhill heeft Beerten voor de spectaculairste vorm van het mountainbike gekozen. Ze heeft er een sport van gemaakt om het hardst van een berg te fietsen. Niet over de verharde weg, maar over een levensgevaarlijk traject met boomwortels, stenen en rotsen. In Kaprun daalt het downhill-parcours in 3,2 bochtige kilometers zo'n 775 meter. Gekkenwerk voor een jong meisje dat in het dagelijks leven compact discs verkoopt. "Ik kom eigenlijk uit het fietscross. Jongens die eerder de overstap hadden gemaakt, spoorden me aan eens mee te gaan. Ik was meteen verkocht."

Met twee wereld- en zes nationale titels op haar naam was er voor de brunette uit Halle in het fietscross weinig meer te winnen. Op haar vijftiende verruilde ze de BMX voor de downhillfiets. Met haar twintig lentes is Beerten weliswaar jong, maar toch redelijk ervaren. Bij de vrouwen behaalde ze al eens top-5 klassering in een Wereldbekerwedstrijd. "Downhillen leer je door de jaren heen. Qua kracht ben ik bovendien nog niet volgroeid." Qua karakter is ze dat waarschijnlijk wel. De renster uit de Be One-stal leeft als een topsporter. "Als we geen trainingsstage in het buitenland hebben, train ik thuis dagelijks op de wegfiets, op de mountainbike of in de sportschool."

Twee jaar geleden leerde ze bovendien wat er mis kan gaan, toen ze na een crash met de traumahelikopter afgevoerd moest worden. "Ik was vijftien minuten buiten westen geweest. Ik kwam er met een hersenschudding en een verdraaide nekwervel van af. In al die jaren heb ik nog nooit iets gebroken." Met de fiets - met startnummer 13 - aan de hand bukt ze voorover om op een stuk hout naderend onheil af te kloppen. Momenteel heeft de bikester echter geen reden om zich ongerust te maken. Met de belangrijkste wedstrijd van het seizoen voor de deur, is de enige vrouwelijke Nederlandse downhilltroef in haar element. "Dit parcours ligt me wel. Een plaatsje bij de beste tien lijkt me een mooie doelstelling."

Hoewel kracht, conditie en techniek geen te onderschatten onderdelen van het naar beneden racen zijn, is één aspect toch het allerbelangrijkste: lef. "Toen ik het voor de eerste keer deed, wist ik niet wat me overkwam. Als Nederlander kun je je bij downhill niks voorstellen. Maar alleen door lef te hebben, kun je in deze sport meekomen." Aan durf heeft het Beerten echter nooit ontbroken. Ze heeft er zelfs al een korte carrière als motorcrosser opzitten, maar die was wegens slijtage aan de ellebogen geen lang leven beschoren. "Het was voor een meisje te zwaar om zo'n zware machine onder controle te houden. Ik houd het dus maar bij fietsen."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 28 augustus 2002