MADRID - "Regilio had me bijna doodgeslagen. Het is een wonder dat ik hier nog zit. De relatie is voor mij nu voorgoed voorbij, al is het maar uit puur lijfsbehoud. Ik wil graag blijven leven, een goede moeder zijn voor Estée en hopelijk ooit weer eens gelukkig worden. Dat zal een lange weg worden. Op dit moment heb ik nog erg veel verdriet."

Pieternel Lakerveld en Regilio Tuur toen alles nog koek en ei was. (Foto: Roel Dijkstra)

Een symbolisch moment voor haar definitieve breuk met Regilio Tuur en tijdelijke vlucht uit Nederland had Pieternel Lakerveld - Pietje voor intimi - niet kunnen kiezen. Terwijl de profbokser vorige week maandag achter de tralies zijn 35e verjaardag vierde, stapte de Rotterdamse met haar 3-jarige dochter Estée op Schiphol op een chartervliegtuig naar Spanje.

Aan een van de zonovergoten Spaanse costa's - op een plek die op nadrukkelijk verzoek van Pieternel geheim blijft - komen moeder en kind inmiddels langzaam op verhaal. Samen met een hartsvriendin en haar twee kinderen brengt de ernstig mishandelde Pieternel lome en heilzame dagen door op een strandje waar zij praktisch alleen door Spaanse toeristen wordt omringd en kan genieten van volstrekte anonimiteit.

's Avonds eten de twee bruinverbrande Nederlandse vrouwen en hun kinderen paella of zelfgebakken patates frites. Als de kleine druktemakers eindelijk uitgeteld in hun bedjes liggen, drinken Pieternel en haar vriendin op het terras van hun appartement een glaasje wijn en praten zij tot diep in de nacht over mannen en stukgelopen relaties.

Vier weken nadat zij in haar woning in Rotterdam werd blootgesteld aan een bloedstollende vuistaanval, heeft Pieternel nog steeds moeite om over haar verschrikkelijke ervaringen met Regilio te praten. Zelfs de Nederlandse Boksbond heeft zij niet te woord willen staan. Bij hoge uitzondering verbreekt zij nu het stilzwijgen in deze krant. "Daarna wil ik absolute rust voor Estée en voor mezelf en doorgaan met ons leventje."

Terwijl de olijke peuter met een levensgrote, helgroene opblaaskrokodil langs de vloedlijn paradeert, keren Pieternels gedachten terug naar donderdagavond 25 juli. Die avond lag Estée te slapen en zat zij samen met Regilio in de woonkamer in hun huis in Rotterdam voor de televisie. Hoe de zoveelste ruzie met de profbokser begon, kan zij zich nauwelijks meer voor de geest halen. "Het ging, ouder gewoonte, om helemaal niets. Ik geloof dat ik een fles cola verkeerd zou hebben weggezet. Ik zag die blik in zijn ogen veranderen in een doodgriezelige uitdrukking. Op dat moment wist ik dat hij me weer te lijf zou gaan."

Als een krankzinnige zou de vroegere bokskampioen zich toen boven op haar hebben gestort. Pieternel: "Wat moet je doen tegen een man die zijn geld verdient met zijn vuisten en dodelijke klappen kan uitdelen? Zijn slagen afweren was er echt niet bij. Ik heb mijn armen om mijn hoofd geslagen, me zo klein mogelijk gemaakt, om zo min mogelijk klappen te krijgen. Het was een hel die ik hoe dan ook wilde overleven."

Overal in haar gezicht, op haar hoofd en haar lijf werd ze geraakt, vertelt ze. Verbitterd: "In de boksring weet hij niets meer te presteren, maar mij kon hij wel knock-out slaan. Opeens werd het zwart voor mijn ogen. Toen ik na een tijdje weer wakker werd, ben ik ons huis ontvlucht en naar een politiebureau in de buurt gestrompeld. Daar moest ik gigantisch overgeven, maar de agenten waren erg aardig en zorgzaam en hebben direct een ambulance gebeld. Ook hebben ze foto's van me gemaakt, die straks tijdens de rechtszaak tegen Regilio als bewijs moeten dienen."

In het Dijkzigt Ziekenhuis constateerden artsen hoe zij bont en blauw was geslagen en mogelijk blijvend letsel aan een van haar ogen heeft opgelopen. Pieternel: "Mijn ouders, schatten van mensen, zijn compleet ingestort en stonden huilend aan mijn bed. Vrienden, familieleden, iedereen bekommerde zich om me en maakte zich ernstig zorgen. Zelfs wildvreemde mensen hebben me hartverwarmende kaartjes gestuurd en moed ingesproken. Dat doet je gewoon hartstikke goed."

Al veel vaker was Pieternel, volgens eigen zeggen, doelwit van stelselmatige mishandelingen door Tuur met wie zij al sinds haar tienerjaren bevriend was en sinds enkele jaren een relatie had. Al eerder was zij, vertelt ze, bovendien met zware verwondingen in een ziekenhuis beland. "Veel mensen begrijpen niet dat ik het zo lang met Regilio heb uitgehouden. Velen vergeten dat je als mishandelde vrouw ook de goede dingen uit je relatie in het hoofd houdt. Regilio en ik zaten op één golflengte, wij hebben samen ook heel gelukkige momenten beleefd en een hechte relatie gehad. Ook voor onze dochter heb ik de klappen lang op de koop toegenomen, omdat ik haar haar vader niet wilde ontnemen. Maar nu is de balans naar de andere kant doorgeslagen. Ik kies nu alleen voor Estée en voor mezelf. Mijn kind heeft gelukkig nooit iets van de mishandelingen gezien, maar wel steeds vaker de enorme spanningen tussen Regilio en mij gevoeld."

In augustus 1999 kreeg Tuur voorwaardelijke straffen en dienstverlening opgelegd nadat hij zijn ex-vrouw Melinda den Outer had afgetuigd. In die zaak kreeg de bokser een straat- en contactverbod opgelegd. Melinda staat het haar ex-man nog altijd niet toe om hun 8-jarige dochter Alaya op te zoeken. Destijds, nog midden in zijn proeftijd, begon Tuur ook zijn nieuwe vriendin Pieternel te slaan. Opnieuw kreeg de sportman voorwaardelijke straffen en werd hij daarnaast veroordeeld tot het volgen van een anti-agressiecursus.

Pieternel lacht schamper. "Dat is nu typisch Nederland! Regilio heeft die cursus helemaal nooit gevolgd. Bekende Nederlanders, boksers, voetballers of acteurs lijkt toch iedere keer de hand boven het hoofd te worden gehouden. In al die tijd heeft Regilio hooguit driemaal een psychiater bezocht. Geen haan die ernaar kraaide toen hij de brui gaf aan die bezoeken. Ondertussen bleef het hier fout gaan. De ene keer een klap, dan weer een duw, dan weer een bord dat tegen de muur vloog. Veel dingen heb ik uit mijn geheugen geblokt, zelfs de politie weet nog niet alles."

Ondanks al haar al ellende koestert Pieternel wonderbaarlijk genoeg geen rancune. "Ik vind het verschrikkelijk wat er met ons is gebeurd. Voor Estée die gek is op haar vader en die liefde absoluut door Regilio beantwoord krijgt, is het helemaal een drama. Als relaties stuklopen, zijn de kleintjes toch altijd het kind van de rekening." Nog steeds probeert Pieternel zich te verplaatsen in Regilio en een oorzaak te zoeken voor zijn gedrag. "Het is een combinatie van factoren. Regilio is in de eerste plaats een Surinamer met een andere cultuur waarin vrouwen moeten gehoorzamen en worden geslagen. Boordevol frustraties zit hij omdat zijn comeback als bokser een regelrechte flop is en hij ook nog eens tot in zijn nek in de schulden zit."

"Maar ik realiseer me nu dat dit alles nooit een reden mag zijn om mij te slaan. Er moet ergens iets helemaal mis zijn in zijn hoofd. Misschien komt het omdat hij van jongsaf aan klappen in de boksring heeft gekregen. De meeste mensen kennen alleen die aardige, sociale en altijd lachende Regilio. Ik zag maar al te vaak zijn andere, monsterlijke kant, net als zijn ex-vrouw Melinda, die Rotterdamse politieman en enkele van zijn schuldeisers."

Pieternel is helemaal klaar met Regilio. Mijlenver van Nederland is zij nu letterlijk in staat afstand te nemen en haar gedachten te ordenen. Voorzichtig gloort al een nieuw toekomstbeeld aan de horizon. "In het najaar gaat Estée naar school en heb ik meer tijd om te doen wat ik graag wil: trendy dameskleding van leer en suède ontwerpen. Het is mijn droom om straks in Rotterdam een eigen salon te openen. Die droom wordt absoluut werkelijkheid."

Aan een nieuwe relatie wil Pieternel nog niet denken. Lacherig: "De eerste tien jaar komt er geen vent meer in mijn bed." Met serieuze ondertoon: "Voorlopig ben ik nog niet aan een nieuwe relatie toe. Ik ben nu al weer als de dood voor Regilio's reactie. Het zou het beste zijn als hij straks een andere vrouw krijgt en naar New York, of voor mijn part naar de noordpool verhuist. Dan ben ik hopelijk echt voorgoed van Regilio verlost."

zoek naar gerelateerde artikelen

di 20 augustus 2002