door Theo Jongedijk DRESDEN - Pas om drie uur in de nacht was er in de provisorisch tot noodopvang ingerichte gymnastiekzaal in Dresden een kampeerbed gereed voor de 85-jarige Charlotte Gnauk. De volgende morgen zit ze nog de emoties te verwerken van haar evacuatieavontuur uit het bejaardenhuis in de totaal ondergelopen wijk Friedrichstadt.

In Weesenstein ongeveer 30 kilometer zuidwest van Dresden is de situatie ook heel slecht. (Foto: REUTERS)

"Het water kwam zo snel opzetten, dat de enige vluchtweg een raam was op de eerste etage. Pal eronder werd een knots van een vrachtwagen voorgereden en met behulp van een ladder tilde een stel stevige kerels mij zo het huis uit. We moesten weg want niets deed het meer: geen elektriciteit, geen telefoon, geen televisie en hoe raar het in deze omstandigheden ook klinkt, er was zelfs geen water meer."

In Weesenstein ongeveer 30 kilometer zuidwest van Dresden is de situatie ook heel slecht. (Foto: REUTERS)

De hoogbejaarde vrouw is een van de weinige evacués in dit opvangcentrum die haar verhaal wil doen. De meeste anderen gaan letterlijk gebukt onder hun emoties. Ze drukken het gezicht in hun handen of maken een afwijzend gebaar. "Ik heb vroeger bij het niet meer bestaande Dresdner Tageblatt gewerkt. Ik bracht kopij van de redactie naar de zetterij. Nooit gedacht dat ik zelf nog eens de krant zou halen."

Charlotte Gnauk heeft alleen nog de kleren die ze draagt en ze leeft in spanning hoe ze straks haar woning op de eerste etage van het bejaardenhuis zal terugvinden, maar desondanks toont de vrouw zich de dankbaarheid zelve. "Ik kan hier lekker zitten. Ik hoef niets te doen en ik geniet een prima verzorging. Twee oorlogen en het communisme heb ik overleefd, dus hier kom ik ook wel overheen. Ik ben wel heel blij dat ik niet in een helikopter hoefde, zoals een groot aantal mensen van onze verpleegafdeling. Het is een natuurramp en daar heeft een mens zich bij neer te leggen."

Een hulpverlener vertelt dat de bejaarde dame "alleen op de wereld is". "Ze is weduwe zonder kinderen en heeft geen tijdgenoten of andere familie meer. Een groot deel van de mensen komt hier alleen voor de eerste opvang en weet daarna zelf onderdak te regelen bij verwanten of bekenden. Mevrouw Gnauk zal tot het bittere eind moeten blijven en dat kan best nog een paar dagen duren. Eerst moet het water zakken, dan moet er worden schoongemaakt en vervolgens moeten we nog maar zien hoe snel haar bejaardenhuis de organisatie weer op poten heeft."

Even verderop zitten Sigfried en Marianne Täubrich, beiden 72 jaar oud, op plastic stoeltjes de tijd weg te kijken. "Een maand geleden zijn we in het bejaardenhuis komen wonen. We hadden ons er zo op verheugd. Alles bij de hand en veel minder zorgen, dat dachten we tenminste. Nu staan we bijna op straat."

Het belangrijkste bezit van het duo is hun tweeënhalf jaar oude poedel Arni. "Je moet toch iets hebben om voor te leven", zegt Marianne terwijl ze de hond over de kop aait. "Deze ramp toont hoe relatief iedere vorm van bezit is. Duizenden mensen zijn alles kwijt. Daar is heel veel verdriet om, maar mensen kunnen ook proberen kracht te putten uit wat ze nog hebben. Wij proberen dat nu ook, maar als ik heel eerlijk ben: het valt niet altijd mee."

zoek naar gerelateerde artikelen

do 15 augustus 2002