AMSTERDAM - Tot afgelopen dinsdag hoopte Dillianne van den Boogaard dat er bij het Nederlands hockeyteam nog wel een deurtje zou openstaan voor een eventuele terugkeer, maar na een telefonisch onderhoud met enkele andere Oranje-klanten wist de 177-voudig international genoeg. ,,Het is duidelijk, zolang Marc Lammers bondscoach is, ben ik niet meer in beeld."

Wat een abrupt einde betekent van een interlandcarrière van acht jaar. Een harde klap voor de speelster van Amsterdam, die hier geen moment rekening mee had gehouden. ,,Een tijdje geleden speelden we een oefenduel tegen Duitsland en naderhand complimenteerde Marc me nog met mijn spel. En dan krijg ik nu dit voor m'n kiezen. Absurd."

Van den Boogaard maakt een aangeslagen indruk. "Ik ben er kapot van." Het huilen staat de Amsterdamse ook nader dan het lachen. "Nadat ik vorige week zaterdag van Marc hoorde dat ik buiten de selectie was gevallen die zich voorbereidt op de Champions Trophy, eind augustus in Macau, had ik in mijn achterhoofd nog zoiets van: dit is niet definitief."

Ze wilde meteen weer de draad oppikken en trainen op haar, volgens Lammers, zwakke punten. "Want het WK wilde ik voor geen goud missen." Totdat ze dinsdag "een tweede klap met de hakbijl kreeg. Toen begreep ik van mijn medespeelsters dat het écht over was. Zij hadden bij Marc gepleit voor een terugkeer, maar hij bleek niet te vermurwen, hoorde ik."

"Ik kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten, ging hier ook helemaal niet van uit." In de zomervakantie trainde de 27-jarige speelster zelfs drie weken met Floris-Jan Bovelander door. Oefende ze op de strafcorner. "En dan krijg je naderhand dit te horen. Dan denk ik bij mezelf: Marc, had je dit niet eerder en op een fatsoenlijke manier kunnen zeggen?"

"Naar zijn mening pas ik niet meer in het spelletje dat hij met Oranje wil spelen, ik zou ook te traag zijn, maar waarom komt hij daar nu pas mee aan?"

"Marc zegt dat hij meerdere signalen heeft afgegeven, maar dat is niet waar. Een goede coach hoort niet eens aan 'hints' te doen. Hij had mij bij zich moeten roepen en zeggen waar het op stond."

Dat is dus nooit gebeurd. "Wanneer ik dit eerder had geweten, had ik voor de periode rond de Champions Trophy en de WK ook nooit vrij hoeven vragen van mijn werk." Van den Boogaard denkt zelf dat het feit dat zij als enige van de internationals drie dagen in de week werkt, op een advocatenkantoor, een van de redenen is geweest achter haar verwijdering bij Oranje.

"Ik heb het idee dat Marc daaraan de gedachte ontleent dat ik mij niet meer voor de volle honderd procent inzet voor het Nederlands team. Onzin natuurlijk. Na acht jaar ga ik niet ergens half voor. Ik heb met het Nederlands team al eens zilver en brons gewonnen. Nu wilde ik voor goud gaan en dan weet ik dat je daar het nodige voor moet doen."

"In het Nederlands team zitten ook meiden die studeren. Terecht vind ik, maar is dat een minder zware belasting dan!?" Het niet meer passen in het spelconcept, de groter geworden conditieachterstand; het zijn volgens Van den Boogaard, die als international 69 keer trefzeker was, slechts drogredenen.

"Oké, mijn strafcorner liep de laatste tijd wat minder, maar tijdens de grote toernooien is het - de laatste Olympische Spelen uitgezonderd dan - altijd goed gegaan. Daar had ik nu ook weer vertrouwen in."

Het zit Van den Boogaard zichtbaar hoog. "Natuurlijk waardeer ik de lieve reacties van mijn teamgenoten. Zij begrijpen niets van deze beslissing. Wie wel?"

"Over drie maanden in Perth wilde ik nog zo graag een keer de wereldkampioenschappen winnen. Alleen mag het dus niet zo zijn en dat doet vreselijk pijn." Wél zal de hockeyster, als het aan haar ligt, nog een gesprek hebben met Lammers. "Ik heb niet de illusie dat ik hem op andere gedachten kan brengen, maar ik vind wel dat hij me een verklaring schuldig is."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 3 augustus 2002