De Telegraaf-iDe KrantNieuwsLinkSportLinkDFT.nlDigiNieuwsCrazyLife
za 3 augustus 2002  
---
Nieuwsportaal
---
Uit de krant 
Voorpagina Telegraaf 
Binnenland 
Buitenland 
Telesport 
Financiële Telegraaf 
Archief 
ABONNEER MIJ 
---
En verder 
Over Geld 
Scorebord 
Autotests 
Filmpagina 
Woonpagina 
Reispagina 
---
Ga naar 
AutoTelegraaf 
Reiskrant 
Woonkrant 
Vacatures 
DFT 
Privé 
Weerkamer 
Al onze specials 
Headlines 
Wereldfoto's 
Wereldfotos 
---
Kopen 
Speurders 
Koopjesjager 
---
Met Elkaar 
Dating 
---
Mijn leven 
Zomerhoroscoop 
Vrouw & Relatie 
AstroLink 
Uw horoscoop vandaag 
---
Contact 
Lezerservice 
Advertentietarieven 
Mail ons 
Over deze site 
Bij ons werken 
Alle uitslagen, standen, programma's 
[terug]
 D E   T E L E G R A A F   B I N N E N L A N D 
BINNENLAND ACTUEEL: NIEUWSPORTAAL
 
  Einde aan tergende
onzekerheid ouders

   
 

door Henny Korver BERGEN - "Ik kom nooit in de kerk of in de moskee, maar ik geloof wel in een God en als ik sterf wil ik niet met zo'n zwarte plek op mijn ziel bij Hem aankomen."

Klik op de foto voor een afbeelding op volle grootte (426x284, 21kb)
Hans en Corry van Buuren met tussen hen in een plantje dat op he duingraf van hun dochter en kleindochter groeide.
Met die woorden doorbrak Özkur O. afgelopen dinsdagavond tegenover Corrie en Hans van Buuren de tergende onzekerheid over het lot van hun dochter Marion en kleindochtertje Romy, die al vijf jaar worden vermist.

De 24-jarige Turk uit Alkmaar kon niet langer meer met het vreselijke geheim leven, dat hij even zovele jaren met zich droeg. Een geheim dat zijn oudste broer Okan (toen 24), de ex-vriend van de achttienjarige Marion en vader hem had verteld.

Nauwelijks een maand na de mysterieuze verdwijning in juni 1997, kreeg Özkur O. waarschijnlijk als enige, de plek gewezen, waar Okan de jonge moeder en haar kindje had begraven: een duinpan in het prachtige Noord-Hollandse natuurgebied tussen Bergen en Egmond.

Okan, die ervan verdacht werd Marion en Romy ontvoerd te hebben, overleed in mei 1998, nog geen jaar later, aan kanker in de strafgevangenis van Scheveningen. Tot zijn dood ontkende hij iets met het mysterie te maken te hebben. Het was deze warme dinsdagavond, dat Hans van Buuren net even voor een klusje buiten was en er een onbekende jongeman uit een auto stapte. "Ik ken u en ik kom u iets vertellen. Ik ben Özkur, de broer van Okan", sprak hij tot de verbouwereerde Van Buuren. Hans zei: "Kom binnen, maar mijn vrouw zit bij een paar vriendinnen in Bergen, ik heb liever dat zij er ook bij is." Corrie van Buuren: "Toen Hans belde, ben ik meteen in een taxi gesprongen. Ik voelde dat er iets heel belangrijks aan de hand was. Ik had die jongen jaren geleden één keer gezien, maar bij binnenkomst vloog hij mij meteen om m'n nek en gaf me drie dikke zoenen. Ik zei tegen hem: 'Vertel het me meteen!'" Er ontspon zich het volgende korte gesprek:

"Leven ze nog?" "Nee." "Romy ook niet?" "Nee." "Weet je de plek, waar ze zijn?" "Ja." "Dan gaan we er nu heen. Nú!"

Özkur, die erg nerveus was, maar op Corrie en Hans een betrouwbare indruk maakte, stemde toe. In zijn Ford Mondeo reden de ouders van Marion met hem mee naar het duingebied tussen Bergen en Egmond, op slechts luttele minuten van hun woning. Het was inmiddels tegen achten. Hans van Buuren: "We moesten over een zandpad en onder prikkeldraad door kruipen. Toen nog over een heel steil duin."

Corrie: "Ik was halsoverkop de deur uitgegaan, had nog hoge hakken aan. Door de doorns en het struikgewas zat ik onder het bloed. Hij pakte m'n arm om me te ondersteunen. Opeens stonden we voor een grote duinpan. Hij zei: 'Dit is de mooiste plek op aarde. Hier liggen ze'."

Het was alsof de wereld van Corrie en Hans instortte. Was dit de plek waar zich vijf jaar geleden het afschuwelijke drama rond Marion en Romy had afgespeeld? Pas na thuiskomst belden de ouders de politie. Die zette de afgelegen plek onmiddellijk af. Donderdag werd vastgesteld, dat het verhaal van Özkur op waarheid berustte. De vondst van het graf gaf na vijf jaar een in- en intriest beeld: Marion lag daar op haar buik, haar linkerarm onder haar hoofd, de rechterarm langs haar lichaam. En tussen haar benen de kleine Romy, met haar hoofdje tegen de rug van haar moeder.

Gisterochtend gingen Hans en Corrie, hun zoons Johan en André met hun vrouwen naar de macabere plek om er bloemen te leggen. Verstikt van emoties zei Marions moeder: "Het is zo onwezenlijk. Dat die twee daar nog geleefd hebben. En daar zijn omgebracht. Ook dat kleine hummeltje. Door haar eigen vader."

Eindelijk is het geheim opgelost. Uit onverdachte hoek. Door de broer van Okan, Özkur, de jonge oom van Romy, voor wie de bittere wetenschap een steeds grotere obsessie werd. Corrie en Hans van Buuren vielen gisteren ten prooi aan een mengeling van gevoelens: opluchting, verdriet en woede. Corrie: "Woede, omdat Okan ons altijd bedonderd heeft. Omdat hij altijd volhield onschuldig te zijn en ons zo lang in een hel liet leven."

Voor de woning van de familie hing gisteren de vlag halfstok. En er stond een nieuw plantje in de tuin. Een zeldzaam plantje, dat op het graf van Marion en Romy in de duinen groeide.

Binnen afzienbare tijd worden Marion en Romy in Bergen herbegraven.




 

zoek naar gerelateerde artikelen


za 3 augustus 2002

[terug]
     
© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf, Amsterdam. Alle rechten voorbehouden.