AMSTERDAM - Forrest Thomas schreeuwt het nog steeds van de daken. Aan een ieder die het maar horen - en niet horen - wil, zou de zanger in geuren en kleuren vertellen dat ex-presentatrice Manon Thomas - sinds tweeënhalf jaar tevens zijn ex-vrouw - zich tijdens hun huwelijk liet 'naaien' door een ander. Manon liet het allemaal gelaten over zich heenkomen. Reageerde hoegenaamd niet op de steeds maar terugkerende aantijgingen van Forrest. Maar nu is ze het zat. "Ik heb me inderdaad één keer door een ander laten 'naaien', namelijk door de arts, toen hij de hechtingen aanbracht, op de avond dat Forrest mijn gezicht in elkaar sloeg!"

Manon Thomas wil zich absoluut niet afficheren als zielig slachtoffer, maar vindt het nu wel eens tijd voor háár verhaal.

Slachtoffer van mishandeling. Als we hadden gedacht in het Friese Sneek een zielig hoopje mens aan te treffen, hebben we het goed mis. Met een strijdlustige blik in haar ogen gaat de 39-jarige Manon Thomas aan de eettafel zitten. Haar zoontjes Forrest (10) en Marvin (7) worden vriendelijk, doch dringend verzocht lekker een stukje te gaan fietsen. Manon drukt het vrolijke tweetal, voordat ze ijlings de tuin in vliegen, nog snel een kus op hun wang. "Zij hoeven dit niet allemaal te horen. Die schatjes hebben al meer dan genoeg meegemaakt."

Voor eens en voor altijd wil Manon, met dit enige interview dat ze over haar verleden geeft, afrekenen met - zoals ze het zelf noemt - de kinderachtige pesterijen van haar ex-man. "Een paar weken geleden stond Forrest (49) voor de zoveelste keer prominent met onze kinderen op een foto in een blad. Op de achtergrond zijn Porsche, die hij - maar dat terzijde - nota bene met mijn alimentatiegeld heeft gekocht."

"En hij was zó zielig. Ik zou hem tijdens ons huwelijk vreselijk hebben belazerd, waardoor het ook zou zijn misgegaan. Hij profileerde zich als een liefhebbende echtgenoot en vader, die had gevochten voor zijn huwelijk. Ik zou een slechte moeder zijn, die zelfs als ze niet aan het werk is, wel eens een oppas in huis haalt. Hij vergat daarbij te vermelden dat hij in ieder geval één dochter - met inmiddels een kleinkind - in Amerika heeft én een dochter in Nederland, die hij in de vijftien jaar dat we bij elkaar zijn geweest nooit heeft gezien. Geweldige vader? Werkelijk, ik ging door het lint. Moest ik die onzin nou steeds maar blijven pikken? Nou, ik kan je vertellen: ik ben er helemaal klaar mee. Nederland mag weten wat hij me heeft aangedaan."

Sterke taal, maar aan haar gezicht is duidelijk te zien dat Manon nog steeds moeite heeft over die bewuste avond - nu ruim twee jaar geleden - te praten. Met een glazige blik pakt ze een Polaroid uit de kast. "Kijk, zo zag ik er uit toen Forrest me letterlijk en figuurlijk onder handen had genomen." Een zwaar gehavende Manon staart ons vanaf de foto aan. "Ik draai hem weer om, hoor. Ik wil er eigenlijk helemaal niet meer naar kijken."

Forrest en Manon leerde elkaar kennen in 1985. Het was liefde op het eerste gezicht. De zanger scoorde met 'Rock the boat' een enorme hit en de razend populaire Manon gooide hoge ogen in televisieland. Er kwamen twee kindertjes, Forrest en Marvin. Kortom, het ideale gezinnetje. Maar na elf jaar ging het mis. Manon heeft zichzelf weer volledig onder controle en vervolgt: "Forrest zat dag en nacht in zijn studio." Schamper: "Wat hij daar deed weet ik niet, want een plaat is er nooit meer uitgebracht."

Rudy, Manons nieuwe liefde en sinds jaren haar grote steun en toeverlaat, weet echter wel wat Forrest in de studio uitvoerde. "Blowen, dat deed hij daar. Die man was zeker acht uur per dag van de wereld."

Manon: "We groeiden uit elkaar. Ik werkte, maakte het huis schoon, organiseerde de hele boel en verzorgde de kinderen. Samen deden we niets meer. Dat was niet wat ik van ons huwelijk verwachtte. Ik heb hem in die laatste jaren diverse malen duidelijk gemaakt dat ik het niet alleen kon. Steevast reageerde hij met agressie. Sloeg bijvoorbeeld een gat in de deur en scheurde er vervolgens met zijn auto vandoor, schreeuwend dat hij van me wilde scheiden."

Op een gegeven moment zou Forrest Manon en de kinderen zo zat zijn geweest, dat hij voor een paar weken naar Amerika vertrok. "Het klinkt misschien gek, maar ik slaakte een zucht van verlichting. Eindelijk even rust in huis. In die weken zonder Forrest besefte ik dat we zo niet verder konden. We moesten eens heel goed praten en ik wilde alles op alles zetten om onze relatie te redden. Maar toen gebeurde voor mij het onvoorstelbare. Forrest kwam thuis, bracht cadeautjes mee voor de kinderen en wilde - je gelooft het niet - met me vrijen. Daar had ik op dat moment natuurlijk totaal geen behoefte aan."

"Het werd een drama. Een paar uur lang probeerde hij me over te halen. Hij begon met strelen, maar al snel werd het duwen en trekken. Toen hij uiteindelijk door kreeg dat ik echt niet overstag zou gaan, haalde hij uit. In een flits zag ik zijn gebalde vuist op me afkomen. Daarna werd alles zwart. In een grote plas bloed kwam ik later weer bij bewustzijn. Hoe ik die nacht bij een dokter ben gekomen, weet ik niet meer. Uit pure woede heb ik me zonder verdoving laten hechten. De pijn die ik in mijn hart voelde, kon namelijk niet meer overtroffen worden door de venijnige naald van de arts."

Manon blikt even bezorgd de tuin in om zich ervan te overtuigen dat alles oké is met haar kinderen. "Het ergste vond ik nog dat Forrest en Marvin stille getuigen waren van wat er zich die nacht in ons huis heeft afgespeeld. Ik hoor ze nog huilen."

De dag erop zette Manon onmiddellijk de scheiding in gang. "Met die man wilde en kon ik niet meer leven. Jarenlang had ik me door hem laten kleineren en ik realiseerde me toen pas dat die mentale mishandeling eigenlijk veel erger is geweest dan die laatste rampzalige nacht. Maar helaas, toen begon de ellende pas goed. Forrest kwam bijvoorbeeld in zijn trouwpak naar de advocaat. Treiteren noem ik dat. Omdat ik daar niet op reageerde, vond ik datzelfde pak de volgende dag stukgescheurd in mijn vuilnisemmer."

"Ach, dat was nog niets. Een paar weken later ontdekte ik dat er professionele opnameapparatuur onder m'n bed was aangebracht. Hoe kwaad ik daar ook over was, ik liet het gewoon zitten. Ik had hoegenaamd niets te verbergen. Ook werd ik tijdenlang gevolgd door een zwart 'Golfje'. Waar ik ook ging, het 'Golfje' reed met me mee."

"Het was allemaal heel vervelend, maar het raakte me niet. Integendeel zelfs, ik voelde me steeds sterker worden. Zelfs een mislukte poging van zelfmoord van hem - waar de politie bij moest komen - deed mij niet van gedachten veranderen. De kinderen, dat was mijn enige zwakke plek."

"In de zomer na onze scheiding nam Forrest ze mee voor een vakantie naar Denemarken. Na een week belde hij me op om te zeggen dat hij bij me terug wilde. En als ik de originele sloten op de deuren - die had ik natuurlijk inmiddels allemaal laten vervangen - niet terug zou laten plaatsen, zouden hij en de kinderen niet terug naar Nederland komen. Dan had het leven voor hem én de kinderen geen zin meer, zo sprak hij dramatisch. Toen raakte ik compleet in paniek. Want, kom niet aan m'n kinderen. Natuurlijk kwam hij terug, maar het waren wel de zwaarste dagen van mijn leven."

Inmiddels heeft Manon haar leven weer volledig op de rit. Het gaat zelfs heel erg goed met haar en haar twee zoontjes, die nu een stabiele en rustige thuishaven hebben. "De afgelopen jaren heb ik heel wat meegemaakt, maar daarom ben ik wel geworden wie ik nu ben: een trotse en onafhankelijke vrouw, waar niet mee valt te spotten."

Ze lacht als ze het zichzelf hoort zeggen: "Echt hoor, ik voel me geweldig en laat me door niemand meer - en zeker niet door mijn ex-man - op mijn kop zitten. En dat gevoel gun ik iedere vrouw die in deze situatie verkeerd. Want het is toch een schande dat er überhaupt Blijf-van-mijn-lijf-huizen nodig zijn? En waar moet je naar toe als je een bekende Nederlandse vrouw bent? Het is al moeilijk genoeg dat stukje intens privé-verdriet met heel Nederland te moeten delen. Juist díe vrouwen zou ik graag willen helpen. Om op die manier iets positiefs te doen met hetgeen mij is overkomen."

"En geloof me, ze zijn er bij bosjes. Het lijkt wel een modeverschijnsel. Het enige dat 'vrouwen' van bijvoorbeeld een Emile Ratelband en vriendinnen van Edgar Davids of Regilio Tuur kunnen doen, is naar een advocaat stappen om vervolgens de hele wereld over zich heen te krijgen. Maar wie steunt ze in hun verdriet, hun angsten en hun gevoel van schaamte? Wat mij betreft zijn ze welkom!"

In de gesprekken die Pagina Privé na dit gesprek met Forrest voerde, reageerde hij gelaten op de openhartigheid van zijn ex-vrouw. "Ik vind het zielig voor haar dat ze zich zo verlaagt. Alles wat ze zegt, is namelijk gelogen. Ik was wel heel boos die avond, maar heb haar niets aangedaan. Ze is gewoon jaloers en wil blijkbaar wraak op mij nemen. Maar dit doet haar meer kwaad dan goed, dat kan ik je wel vertellen. Mij maakt het niets uit, want dit gedoe gaat haar alleen maar meer geld kosten. Ik kan namelijk bewijzen dat ze vreemdging tijdens ons huwelijk. Nee, dit is absoluut niet de vrouw met wie ik getrouwd ben geweest. Ik zie haar wel bij de rechter!"

zoek naar gerelateerde artikelen

di 30 juli 2002