door Fred Soeteman ZUTPHEN - Hij was "op een enge manier agressief", heeft Wanda Rikkers gezegd over partner Mike J. "Hij was heel rustig als hij Rowena zo hard sloeg. En als hij klaar was ging hij gewoon achter zijn computer zitten."

Stille huiver ging bij vlagen door de rechtszaal op de eerste procesdag in Zutphen over de dood van 'het meisje van Nulde' Rowena (4), wier ingevroren en verzaagde lijkje in de vorige zomer her en der in het water en in vuilcontainers is gedumpt. Huiver én verontwaardiging, zeker toen schokkende dossierdetails in vrijwel volle omvang aan de openbaarheid werden prijsgegeven.

Hoe Rowena lichaampje aanvankelijk met spanband in foetushouding gevouwen in Mike's huis aan de Huslystraat in Rotterdam in de vrieskast was opgeborgen. Hoe later hoofd armen, voeten en handen en vingertopjes waren verwijderd. Hoe zelfs ogen, oren, neus, wenkbrauwen wangen, kin, lippen en voortanden werden verwijderd om identificatie te bemoeilijken. Wanda wist van niets, zei ze. "Denk je nou echt dat ik mijn kind in de vriezer stop?"

Mike heeft het slagerswerk niet zelf uitgevoerd, is nu zijn standpunt. Hij heeft er iemand voor ingehuurd. Zijn bekennende verklaringen over de harde stompen in Rowena's buik - die mógelijk fataal zijn geweest - heeft hij afgezwakt: "Ik heb haar een enkele keer tegen haar buik getikt. Om aandacht te vragen, als ze naar ons moest luisteren." En Wanda: "Natuurlijk heb ik haar wel eens een tik tegen d'r luier gegeven..."

Deze gewijzigde visie past heel comfortabel bij de slotconclusie uit de secties die het Nederlands Forensisch Instituut op de lijkdelen heeft verricht: er is geen aanwijsbare doodsoorzaak gebleken.

Toen Wanda en Mike na hun vlucht naar Spanje waren gearresteerd en uitgeleverd, overheerste hun ontkenning. Bij Wanda speelde vooral mee, zei ze gisteren, dat ze "echt geloofde dat Rowena weer terug zou komen". Mike had dat steeds tegen dochtertje Rochelle gezegd. "Misschien wílde ik het ook graag geloven", zei Wanda.

Mike ontkende eerst. Daarna vertelde hij over een 'ongeluk': hij had naar de hond geschopt die op Rowena zat. Maar uiteindelijk bekende hij: het kind was ongeveer een maand lang zwaar mishandeld. Vooral haar buik moest het telkens ontgelden. "Meedogenloos" was het, heeft Wanda verteld. De laatste twee dagen voor Rowena's dood gold de afspraak: nu niet meer. Rowena was óp.

Maar het bleek te laat. Rowena was bleekjes, lusteloos, klaagde over buikpijn. Staarde wat voor zich uit, speelde niet meer. Wanda wilde een ambulance laten komen. Mike niet. Dan zouden ze immers worden verdacht van kindermishandeling!

Het lot van Rowena lijkt te zijn bepaald door Mike's gekrenkte ego. Volgens de rapporten van psychiater en psycholoog was het tot hem doorgedrongen dat hij faalde als stiefvader. Het lukte hem niet Rowena te laten gehoorzamen. Hij verkrampte geestelijk. Hij wilde de kinderen als het ware 'dresseren'. Zijn gevoel van onmacht zocht een uitweg in geweld. Met volwassen kracht trad hij op tegen een kind, "om te triomferen", aldus de rapportage.

Want dat is belangrijk in het leven van Mike J., kunstschilder, gemankeerd politieman en surveillant en vechtsportinstructeur bij de Spaanse Guardia Civil. In zijn ogen is het gezin gered doordat hij opnieuw een kind heeft verwekt, dat volgens hem de pijn verzacht. Die baby, meisje N., is in een pleeggezin ondergebracht. Mike is verminderd toerekeningsvatbaar bevonden, en rijp voor tbs-dwangverpleging, zo luidt het advies. Ook voor Wanda is tbs aanbevolen, maar in haar geval worden nog nieuwe deskundigen aangezocht voor een oordeel over het herhalingsgevaar.

Het proces is onderbroken tot 15 oktober.

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 24 juli 2002