MONT VENTOUX - Op het monument van Tommy Simpson op de Mont Ventoux werd dertig jaar na zijn overlijden een tekst gegraveerd. 'Er is geen berg te hoog, je dochters Jane en Joanne' staat er sinds 13 juli 1997 in het Engels op de gedenksteen. In de veertiende etappe van de Tour de France werd deze inspirerende boodschap door ritwinnaar Richard Virenque en geletruidrager Lance Armstrong in de praktijk gebracht. Het geweld waarmee zij 'De reus van de Provence' versloegen, was onvergetelijk en paste uitstekend in de legende van de Mont Ventoux. In de helse hitte van het maanlandschap bleef echter één prangende vraag onbeantwoord: waar liggen in hemelsnaam de grenzen van het menselijk vermogen?

Richard Virenque (Foto: Cor Vos ©2002)

Een grens die gistermiddag op ruim 1900 meter hoogte was getrokken en die als eerste door Richard Virenque werd gepasseerd. Bijna vanaf het vertrek in Lodève was de kopman van Domo-Farm Frites voorin te vinden. Met elf man arriveerde Virenque aan de voet van de Mont Ventoux. Toen mocht de natuur zijn werk doen en werd de kopgroep vanzelf uitgedund. "Ik wist dat wij met een grote voorsprong aan de beklimming moesten beginnen", verklaarde de ritwinnaar zijn offensieve dadendrang. "Anders ben je kansloos tegen het hoge tempo van Lance Armstrong en zijn ploeg."

In tegenstelling tot de Pyreneeën werd de drievoudig Tour-winnaar op de Mont Ventoux snel geïsoleerd. Roberto Heras was de hele dag onzichtbaar. Op acht kilometer van de top moest ook José Luis Rubiera lossen. Met de steun van José Azevedo dacht Joseba Beloki dat de aanval op het geel kon beginnen. Mede omdat een stuk bergop Mikel Pradera nog ergens op de klim moest zwalken. Met de numerieke overmacht van twee tegen één begon voor ONCE het sloopwerk. Al snel bleek de moker van bladerdeeg. Na een demarrage zonder vuur van Beloki vond Armstrong het welletjes. "Ik voelde mij oké en dan is het geen probleem om alleen te zitten. Bovendien, er waren nog maar een paar man over. Het werd mij al snel duidelijk dat ik Virenque niet meer zou kunnen inhalen. Twee jaar terug ben ik zo stom geweest om Marco Pantani hier te laten winnen. Daar heb ik nog spijt van, want ik wil graag op de erelijst van deze legendarische berg staan. Ik zal nog een keer moeten terugkomen. Maar wat vandaag veel belangrijker was, dat is de tijd die ik op mijn concurrenten heb gewonnen. Toen ik aan de Tour begon, was het niet mijn doel om de etappe naar de Mont Ventoux te winnen, maar mijn vierde gele trui. Dat zal de komende week zo blijven. Iedereen praat over de komende drie dagen in de Alpen. Well guys, hebben jullie al goed gekeken naar de etappe van vrijdag? Die rit wordt door iedereen onderschat. De hele dag op en af, geen meter vlak met een stuk of zes serieuze beklimmingen. Ik heb altijd iets om mij zorgen om te maken. Well, om die dag maak ik mij nu al zorgen."

Lance Armstrong (Foto: AP)

Wie de Texaanse krachtpatser gistermiddag als een kolibri over de Mont Ventoux zag fladderen, weet inmiddels beter. De bezorgdheid is gespeeld. Gezien de onderlinge verschillen en de overmacht van Armstrong ligt het voor de hand dat in de Alpen om de overige ereplaatsen zal worden geknokt.

Hoewel hij kansloos is voor het podium, zal ook Richard Virenque zich in dat duel gaan mengen. Na de doping-Tour van vier jaar terug bleef de rasklimmer van Festina maandenlang ontkennen op epo te rijden. Voor de rechter ging hij echter alsnog door de knieën. "Een moordenaar wordt in drie dagen veroordeeld", vergeleek Virenque, "maar ik stond drie weken in de beklaagdenbank voordat mijn straf werd uitgesproken."

Na een schorsing van tien maanden maakte hij vorig jaar augustus zijn rentree. "Met dank aan Patrick Lefevere en de mensen van Domo-Farm Frites", keek Virenque gistermiddag terug op deze donkere periode. "Zij hebben mij het vertrouwen gegeven dat ik nodig heb."

Het vertrouwen werd niet beschaamd. In zijn voorbereiding op de Tour trok de vijfvoudig winnaar van het bergklassement wekenlang de cols in. "Ik had alleen gezelschap van een soigneur en van de koeien en de marmotten. Dat is uitstekend bevallen. Er waren dagen bij dat ik niemand tegenkwam. Op die momenten voelde ik mij als Rocky in de voorbereiding op zijn bokswedstrijden. Net zoals Sylvester Stallone in zijn films heb ik mijzelf helemaal afgepeigerd met maar één doel: winnen."

Lance Armstrong knikte instemmend: "Vandaag ben ik ook weer een stuk dichter bij mijn doel gekomen. Voor een deel van het publiek is dat ongetwijfeld een teleurstelling. Wij kunnen de komende dagen gaan verdedigen, maar daar ga ik voorlopig niet van uit. Wielrennen is mijn werk en winnen mijn passie."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 22 juli 2002