MAGNY-COURS - Hoe paradoxaal dat ook mag klinken maar Michael Schumacher is gisteren verrassenderwijs wereldkampioen geworden tijdens de Grand Prix van Frankrijk. Zijn vijfde wereldtitel in de Formule 1 betekende tevens dat hij het onaantastbaar geachte record van de legendarische Argentijn Juan Manuel Fangio evenaarde. In zijn hart had het racefenomeen het liefst komende zondag tijdens de Grote Prijs van Duitsland op Hockenheim voor eigen publiek wereldkampioen willen worden. Op het circuit van Magny-Cours kreeg de Ferrari-coureur echter weer eens de zege in de schoot geworpen, zoals hem dat dit seizoen al menig keer was overkomen doordat de concurrentie hem in de kaart speelde.

Michael Schumacher (Foto: EPA)

Omdat hij zich niet bij voorbaat rijk rekende, begon Schumi naar eigen zeggen uiterst ontspannen aan het raceweekeinde. Hij maakte zich geen enkele illusie. Pas op de startopstelling toen zijn teamgenoot en naaste belager Rubens Barrichello evenals de vorige race op Silverstone van de 'grid' moest worden weggeduwd, doemde even het perspectief op dat hem naar de wereldtitel zou leiden. Die hoop vervloog nadat hem een 'drive-through penalty' werd opgelegd omdat hij bij het uitkomen van zijn eerste (van de twee) pitstops over de witte scheidingslijn was gereden. Het kostte hem de leiding en verklaarde hij na afloop: "Het was mijn eigen schuld dat ik even over die witte lijn uitkwam. Toen dacht ik dat ik de titel hier wel kon vergeten".

Pole-winnaar Juan-Pablo Montoya, zijn andere rivaal die roet in het eten kon gooien, was door een foutieve bandenkeuze (te hard compound voor de Williams-BMW) en moeizame pitstop gedwongen een bijrol in de slotfase te spelen. Toch was Montoya met zijn vierde plek en de tweede positie voor Schumi nog steeds spelbreker in de titeljacht. Totdat Schumi de totale triomf alsnog op een presenteerblaadje kreeg opgediend. Vier ronden voor het einde verremde zich koploper Kimi Raikkonen in de Adelaide-hairpin en schoot met zijn McLaren-Mercedes door. Hoewel er een gele vlag was vanwege de wagen van McNish greep Schumi het buitenkansje en stak zijn wagen binnendoor naar de herwonnen leiding.

"Ongelooflijk dat ik de titel toen zo maar weer in mijn zak had", sprak hij nadien verbaasd. En bekende hij: "Ik dacht dat ik relaxed was, maar dat bleek onbewust toch niet zo te zijn. De laatste vier ronden besefte ik dat de druk op mij enorm geweest moet zijn, want het waren de zwaarste rondjes uit mijn carrière. Ik mocht geen foutje maken en dat vereiste zo'n concentratie dat ik er na afloop iets in mij brak".

De ontlading van alle opgekropte emoties openbaarde zich toen hij zich huilend in de armen van zijn vriend en teambaas Jean Todt stortte. Zelden toonde de koele Duitser zich zo aangedaan als gistermiddag en ver na de ceremonie protocollaire stamelde hij nog steeds met trillende kin: "Hoe ik me nu voel? Ik ben nooit zo goed in het vinden van woorden op dit soort momenten. Er gaat dan zoveel door je heen dat je hoofd tolt met de emoties. Je wilt iedereen bedanken die aan dit succes heeeft meegewerkt, maar het zou verkeerd zijn om namen te noemen, bang dat je dan iemand zou vergeten. Ik weet wel dat ik van al die 'guys' van het team hou. Ik kan wel 'dank je' zeggen tegen die jongens, maar mijn dankbaarheid is bijna niet in woorden uit te drukken".

In weerwil van alle bespiegelingen dat de race in Frankrijk toch weer op een superieur optreden van de Scuderia zou uitdraaien, ontspon zich echter op het 'tapijt' van Magny-Cours een fascinerende en spannende wedstrijd die - nog afgezien van het historische karakter - een toppertje uit de WK-reeks 2002 zou worden. Lange tijd was het verschil tussen koploper Montoya en Coulthard als vijfde slechts vier (!) seconden, hetgeen een juiste weergave was van verhoudingen tussen Ferrari, McLaren en Williams. Dat Schumacher uiteindelijk aan het langste eind trok dankte hij aan de 22-jarige Fin Raikkonen die de grootste teleurstelling uit zijn nog prille Formule 1-loopbaan beleefde. Hij stond immers op het punt zijn eerste grandprixzege te behalen, waarmee hij in de top vijf van allerjongste GP-winnaars zou komen. Door een foutje moest hij de eer laten aan één van de iconen uit de autosport. Hij zou daar vrede mee kunnen hebben, ware het niet dat zijn gezicht zowel onvrede als ambitie verried.

Als representant van een nieuwe lichting heeft hij gisteren de meester uitgedaagd, een voorbode voor hopelijk een nieuw tijdperk in de Formule 1. Rubens Barrichello, woedend dat hij machteloos moest toezien hij zijn race-overall kon opbergen, weet echter als geen ander: "Denk niet dat Michael het nu voor gezien houdt. Hij beleeft nog zoveel plezier aan het racen dat ik hem voorlopig niet zie stoppen. Nee, we zijn nog niet van hem af......"

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 22 juli 2002