AMSTERDAM - Volgend jaar komen Pipo en Mamaloe weer tot leven in een bioscoopfilm en tv-serie. Met een nieuwe cast. Marijke Bakker speelde dertien jaar lang de rol van Mamaloe, de vrouw van Pipo. Bijna twee keer zo oud is ze nu. Maar dat zou je niet zeggen als je haar zo ziet. Mamaloe heeft, zo lijkt het, de eeuwige jeugd. Hoewel ze in haar leven meer rollen vertolkte, speelde ze geen rol zo lang als die van Mamaloe. En toch is het geen parel op haar kroon. "Ik vind het belangrijker om te proberen een goed mens te zijn."

Het liefst had Marijke Bakker het interview gehouden op een rustig plekje. Maar dat is wat moeilijk te vinden in Amsterdam. Dan maar in The Lounge van Hotel Krasnapolsky, met prachtig uitzicht op de Dam. En zo belangrijk is het ook weer niet: rust vond de in Maastricht opgegroeide Marijke ("Zeg maar Marijke en 'je' en 'jij') immers jaren terug al. Zij het in een voor een van oorsprong katholieke wat onverwachte hoek.

Met een verrassend jonge, heldere stem begint ze te vertellen: "Christel Adelaar was de eerste Mamaloe. Maar in 1966 werd zij zwanger en toen belden ze mij. Ik was ondertussen bijna 35 jaar, had de Toneelschool in Maastricht afgerond, was getrouwd, moeder van twee kinderen en stond eigenlijk op het punt om Russisch te gaan studeren aan de universiteit. Maar er moest ook brood op de plank komen, dus koos ik voor de rol." Pipo de Clown was toen al acht jaar in zwart-wit bij de Vara te zien geweest. Toen Marijke in de huid van Mamaloe kroop, was het inmiddels een zogenoemde vijf-minutenserie bij de NOS. Meteen was ze ontzettend onder de indruk van de capaciteiten van schrijver Wim Meuldijk. "Dat was zó ontzettend knap van Wim. Voorheen werd zijn verhaal in stukken geknipt. Die afleveringen hadden een open eind. Maar bij die kleine verhaaltjes verzon Wim telkens weer een begin en een einde. En ze waren ook nog eens heel actueel. Zo speelde Anton Geesink in zijn glorietijd een sterke man en gingen we op 30 april koningin Juliana feliciteren." Daar werd ze recentelijk nog aan herinnerd, toen haar een krantenfoto werd overhandigd waarop Pipo en zij op het bordes worden ontvangen door de toenmalige koningin.

Even dreigde het mis te gaan. De Vara wilde de serie weer terug, maar Cor Witsche en Marijke waren het niet eens met het contract dat ze kregen voorgeschoteld. "We zouden een ander contract krijgen en alle fotorechten moeten afstaan. Cor had zijn portret altijd in eigen hand gehad. Hij wilde niet dat zijn prentbriefkaarten en puzzels bij allerlei rotzooi kwamen te liggen. Omdat het het einde van ons vetorecht zou betekenen, tekenden we niet."

"Cor spande een rechtszaak aan maar verloor die." Er kwamen een nieuwe Pipo en een nieuwe Mamaloe. De film die in 1970 met het nieuwe 'echtpaar' werd gemaakt, sloeg echter niet aan. "Cees van Ooyen en Janine van Wely werden de nieuwe Pipo en Mamaloe. Maar het publiek pikte dat niet. Zij wilden de 'echte' Pipo en Mamaloe terug." En zo gebeurde.

"De Vara kwam met hangende pootjes terug. In de tussentijd hadden wij ons zeker niet verveeld, maar we wilden toch weer meedoen. Met een standaard NOS-contract op zak gingen we van de vijf-minuten stukjes weer naar langere afleveringen, waarin Janine van Wely mocht blijven en verder ging als Plom, de zus van Pipo." Daarna ging de serie nog zeven jaar door. "We reisden heel wat af. Wim Meuldijk was gek op reizen en zo raakten we, met woonwagen en al, ook echt in Marokko, Aruba en Noorwegen verzeild."

En toen was daar de laatste aflevering. Zomaar ineens. "De laatste aflevering was niet speciaal. Het was 1979. De Vara wilde iets moderners en richtte zich op De Stratemakeropzeeshow." Marijke moest op zoek naar ander werk en kwam in een hele andere hoek terecht. "Ik ben bejaarden gaan verzorgen. Drie ochtenden in de week. Dat was mooi werk. Ik ben toen ook begonnen met de avondopleiding aan de Sociale Academie." Maar de actrice kon als bejaardenleidster niet wennen aan het feit dat dat werk nooit ophield. "Het is oeverloos en daar kon ik niet tegen, maar dat zag ik pas heel laat. Het gevolg was dat ik op mijn vijftigste in een depressie belandde. Dat was achteraf gezien een zegen. Ik ben me toen gaan afvragen waarom ik leef, wat ik hier doe, waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga."

De antwoorden vond ze in het pure christendom. "Een geloof zonder franje dat slechts twee dingen van je vraagt: God liefhebben boven alles en je medemens liefhebben als jezelf." Nu, inmiddels weduwe, maar vier kleinkinderen rijker en geestelijk met andere dingen bezig, gaat het al jaren uitstekend met haar. "Ik voel me levendiger dan twintig jaar geleden." En dat is te zien. Ze ziet er veel jonger uit dan haar leeftijd beweert en straalt een rust uit waar velen van ons nog naar op zoek zijn. Maar anderen de door haarzelf gevonden wijsheden opdringen, daar doet ze niet aan: "Dat heeft helemaal geen zin. Je kan het iemand vertellen, maar moet diegene zelf het wiel uit laten vinden."

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 19 juli 2002