ALENÇON - Maandag wacht de eerste individuele beproeving van deze Tour, de 52 kilometer lange tijdrit tussen Lanester en Lorient. Dan zal daadwerkelijk blijken hoe sterk Lance Armstrong is. Tegen de klok kent de Amerikaan in ieder geval één uitdager. Een Colombiaan nochtans. Nadat Santiago Botero de drievoudig Tour-winnaar riant versloeg in de tijdrit van de Dauphiné Libéré, wil hij nu het imperium van Armstrong doorbreken.

Voor de trainingsritten in zijn vaderland Colombia dost Santiago Botero zich altijd onherkenbaar uit, omdat hij bang is evenals zijn (ex-)collega's Luis Herrera en Oliverio Rincon het slachtoffer te worden van een ontvoering.

De trots van zijn volk staat de komende dagen op het spel. In een land dat geteisterd wordt door guerrilla's en de drugsmaffia, werkte Santiago Botero zeven maanden lang aan de voorbereiding op de Tour de France. In de bergen van de Alto de las Palmas, rondom Medellin, trainde hij gecamoufleerd. Steeds met andere kleding en met een grote donkere zonnebril op zijn hoofd. Dit uit angst om herkend te worden, bang voor een eventuele ontvoering. "Alleen door in de Tour te presteren kan ik de mensen in Colombia hoop geven", zegt de uiterst gedreven Zuid-Amerikaan.

Na het interview houdt Botero ons even vast. "Overdrijf het verhaal alstublieft niet", beklemtoont hij. "De situatie in Colombia is heel slecht, maar het is tevens een fantastisch land. Er wonen heel veel goede mensen. Dus wees niet al te negatief."

Toch vertelt Botero dat hij zelfs in de betere buurt van Medellin geen moment zijn leven zeker is. Aanslagen zijn er de normaalste zaak van de wereld en zelf schrikt de 29-jarige Colombiaan niet meer op wanneer er een bom ontploft. Misschien wel omdat zijn overbuurvrouw de moeder van de beruchte drugsbaron Pablo Escobar is. "Een tijdje geleden hadden we drie bomaanslagen in een week", geeft hij als voorbeeld aan.

"Na de eerste aanslag was ik nog zo naïef dat ik mijn ramen liet vervangen. Ik dacht dat het wel weer een tijdje stil zou zijn. Twee dagen later lag alles andermaal in het puin. Ach, je leert ermee leven. Al is het niet makkelijk. In Colombia moet je voortdurend achter je kijken. De sociale, politieke en economische omstandigheden zijn momenteel echt slecht. Maar ik hou van mijn land. Colombia is mijn thuis."

Het Zuid-Amerikaanse land wordt al jarenlang geregeerd door de drugsmaffia en de guerrilla's. Dagelijks worden er circa twintig mensen vermoord. "Het is triest dat ik het moet zeggen, maar het land wordt kapot gemaakt. Het is te hopen dat we snel een nieuwe president krijgen. Colombia heeft een nieuw beleid hard nodig. Anders ziet de toekomst er donker uit. Zo langzamerhand gaan we denken dat geweld bij het leven hoort. Velen weten niet eens meer wat vrede betekent."

Iedere dag wordt Botero met de dreigende agressie geconfronteerd. Zeker nu hij een bekende en welgestelde landgenoot is. Jaarlijks worden er drieduizend mensen ontvoerd in de hoop dat er losgeld wordt betaald. Zo waren ook de oud-wielrenners Luis Herrera en Oliverio Rincon slachtoffer van een kidnapping. "Ik hou daar ook rekening mee. In mijn omgeving is er eigenlijk maar één weg echt veilig om te trainen. Dat is de route van Medellin naar het vliegveld. Daar hoef je je geen zorgen te maken, want er staan genoeg zwaarbewapende militairen langs de weg."

Zo traint de voormalige bergkoning nooit in de wielerkleding van zijn werkgever Kelme. "Ik ben inderdaad bang dat ik herkend word. Continu fiets ik met verschillende truien en bedek mijn hoofd. Uit voorzorg neem ik ook iedere dag een andere route. Ik ben niet bang voor een ontvoering, maar ieder risico moet je proberen te vermijden. Je weet dat er guerrilla's rondlopen en dat bekende figuren regelmatig het slachtoffer zijn van ontvoeringen. Gelukkig hebben ze het nog nooit op mij gemunt."

Botero is de zoon van rijke ouders, die zelf op de universiteit economie studeerde. In zijn studententijd was wielrennen alleen een hobby. Terwijl hij op de zaterdagavond dronken werd van de Aguadiente, een anijsachtige likeur met hoog alcoholpercentage, fietste hij 's anderendaags op de mountainbike wedstrijden in de bergen en won die meestal met speels gemak. "Slechts negen dagen ben ik amateur geweest. Nadat ik een zuurstofopnametest had gedaan, waren sommigen zo onder de indruk, dat ik meteen een driejarig profcontract bij Kelme kreeg aangeboden."

De eerste maanden had hij het moeilijk in Europa. Zo liet zijn vriendin hem al na een maand in de steek. Ook de gedragsregels in het peloton waren een nieuwe ervaring. In een van zijn eerste wedstrijden veroorzaakte de blanke Colombiaan een massale valpartij, nadat hij zijn etenszakje niet links of rechts van de straat gooide, maar recht achter zich voor de ogen van een andere renner. Enkele dagen later lagen weer enkele collegae op het asfalt. Botero had na een lekke band midden op de weg hard in zijn remmen geknepen.

Ook zijn dopingdossier bleef niet ongesloten. Vier keer werd Botero positief bevonden op testosteron, waarna de UCI hem voor een half jaar schorste. Via de achterdeur van een hotel vluchtte hij daags voor de Vuelta naar huis. In Colombia werd hij ook aan de schandpaal genageld. Toen het wielertalent daar een voetbalwedstrijd bezocht, werd hij door een menigte als 'tidopasti' (dopinggebruiker) uitgescholden. Zes maanden sloot hij zich thuis op. Om vijf uur 's ochtends ging de moedige Santiago al trainen, zodat hij onderweg niemand zou tegenkomen. Vastberaden wilde hij terugkeren op het hoogste niveau. "Ik had het gevoel dat ik in een gevangenis zat, terwijl ik wist dat ik onschuldig was."

Medische onderzoeken toonden later aan dat hij zelf een hoge lichamelijke waarde had, waarna hij een attest kreeg. Nadat hij twee jaar geleden de bolletjestrui veroverde, is zijn status geschreven. Afgelopen winter bleef hij zeven maanden in Medellin om op grote hoogte te trainen. "Ik had vorig jaar op het podium gerekend, maar in de bergen kwam ik duidelijk tekort. De eerste weken nadat ik vanuit Colombia in Spanje neerstreek, voelde ik me wel sterk. Toen ik enkele maanden in Spanje op zeeniveau leefde, werd ik ziek. Dat is mijn lichaam niet gewend. Medellin ligt op meer dan 2000 meter hoogte. Misschien viel daardoor mijn laatste Tour zo tegen."

Nu kwam hij pas eind mei naar Europa. Met overwinningen in de Classique des Alpes (zijn zevende wedstrijd van het jaar) en de tijdrit in de Dauphiné (waar hij Armstrong op 41 kilometer 42 seconden voorbleef) gaf hij zijn vorm aan. "In de Dauphiné miste ik nog het ritme van de competitie. Na ruim een half jaar zonder competitie is het logisch dat de goede en slechte dagen elkaar afwisselen. Ik ben nu sterker. Al was de ploegentijdrit een tegenvaller. Die dag wil ik zo snel mogelijk vergeten."

Maandag in de tijdrit naar Lorient hoopt Botero voor de eerste maal in deze Tour toe te slaan. Daar wil hij een goede uitgangspositie voor de Pyreneeën afdwingen. "Ik wil immers een goede Tour rijden voor mijn land. Zo hoop ik mijn landgenoten hun trots enigszins terug te geven. Een moment van ontspanning. Dat hun leven eventjes niet wordt bepaald door de angst voor de guerrilla's. De mensen hebben vertrouwen nodig. Wanneer ik goed presteer, ben ik een voorbeeld voor velen. Een houvast. In deze zwarte periode heeft het volk een nieuwe kampioen nodig. Zeker nu de nationale voetbalploeg zwak presteert. Ik besef dat ik in deze dagen van grote waarde voor Colombia kan zijn."

zoek naar gerelateerde artikelen

za 13 juli 2002