LUXEMBURG - Lance Armstrongs driejarige zoon Luke speelde enthousiast met een bal. Vrouw Kristen gaf de zes maanden oude tweeling Grace Elisabeth en Isabelle Rose de fles, terwijl het hoofd van het gezin, mister Armstrong himself, onverdroten de warming-up op de rollenbank afwerkte. Bij de bus van US Postal leek het wel alsof de Texaanse familie op een camping een vakantiedag vierde. Maar de klok gaf toch aan dat de Amerikaanse superfavoriet over tien minuten aan de proloog van de Tour de France 2002 begon. "Zij zijn mijn motivatie. Met hun aanwezigheid kan ik net ietsje harder rijden", verklaarde Armstrong nadat hij de proloog had gewonnen en zijn eerste gele trui had opgehaald en deelde met de familie.

Lance Armstrongs met zijn driejarige zoon Luke en zijn vrouw Kristen. (Foto: Reuters)

In Luxemburg is een nieuwe 'Tour de Lance' begonnen. Alsof het een routineklusje betreft. Gistermiddag gaf hij, volgens planning, de leiderstrui af aan de verrassende ritwinnaar Rubens Bertogliati. Het gele textiel nu reeds verdedigen, zou immers gelijk staan aan zelfmoord. De zege in de proloog, waarmee hij de eerste mokerslag aan de concurrentie uitdeelde, was veel belangrijker.

Nadat Armstrong samen met zijn ploegleider Johan Bruyneel vrijdagochtend het parcours van de proloog had verkend, kwamen ze tot een gemeenschappelijke conclusie: 'Go for it'. De overeenkomsten met het traject van de proloog in Puy du Fou in 1999 waren immers groot. Een technisch parcours met een lastig bergje. Drie jaar geleden won de US Postal-kopman met zeven seconden verschil. Ditmaal was de afstand veel kleiner. De vreugde evenwel groter. Voorbij de streep balde hij tevreden zijn vuisten en riep veelzeggend 'Yes'.

In vergelijking met de drie voorgaande jaren is Armstrong veel relaxter. Hij bulkt van het zelfvertrouwen. "Maar zo'n zege in de proloog geeft hem juist dat extra beetje vertrouwen", benadrukte ploegleider Johan Bruyneel. "Lance wist alle tussentijden. Op 4,5 kilometer had hij vier seconden achterstand. Het was bijna een onmogelijke taak om te winnen. Op de klim in de laatste kilometer heeft hij volle bak gereden. Dat hij alsnog de beste tijd neerzette, was een verrassing en een serieuze opluchting."

Bij de bus hoorde de drievoudig Tour-winnaar de tussentijden en laadde de spanning zich op. Zeker toen Santiago Botero met vijf seconden verschil de beste tijd neerzette. "Poeh. Ik dacht meteen dat hij onklopbaar was. My god, he wil kill me. Een teken dat op dit traject ongelooflijk snel gereden werd", concludeerde hij. Maar de Colombiaan werd nog voorbijgestreefd door de verrassende Let Raimondas Rumsas en de net op tijd herrezen Laurent Jalabert. Na een ritoverwinning in Parijs-Nice werd 'JaJa' geveld door klierkoorts. Vervolgens ging hij hard onderuit in zowel de Vierdaagse van Duinkerken als de Midi Libre. "Het parcours was me op het lijf geschreven", erkende de Fransman. "Met een tweede plaats kan ik geen vrede hebben. Zeker niet in een proloog, waar naast de ritwinst ook nog het geel wacht."

Op de verraderlijk stijgende Avenue de la Porte Neuve zag je Armstrong letterlijk op zijn tanden bijten. Dit seizoen was hij geklopt in de tijdritten door Jens Voigt (Criterium International), Igor Gonzalez de Galdeano (Midi Libre) en Bradley McGee en Santiago Botero (Dauphiné Libéré). Dat deed pijn voor een man die altijd het gevoel moet hebben dat hij onoverwinnelijk is. Bewust trok hij zaterdagmiddag voor de proloog geen gele trui aan. Al had hij daar gezien zijn Tour-zege van vorig jaar wel recht op. "Die trui moet je verdienen. Het is niet goed om het geel zomaar aan te trekken."

Het 'maillot jaune' lijkt echter op zijn lijf gemaakt te zijn. "En dat maakt me juist nerveus. Iedereen doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik voor de vierde maal de Tour win. Wanneer ik dat geloof, is mijn nederlaag dichtbij."

Daarom heeft Armstrong in deze dagen zijn familie om zich heen verzameld. Als stimulans. Als extra motivatie. "Lance heeft hen nodig om zich voor te bereiden op grote momenten", benadrukt Bruyneel. "Bij zijn familie vindt hij een moment van ontspanning. Daar put hij extra kracht uit."

In deze Tour fietst Armstrong daarom zelfs met een fiets waar de tekst 'Daddy Yo Yo' op is geschilderd. De letterlijke woorden die zijn zoontje vorig jaar steeds riep wanneer hij zijn vader in de gele trui op televisie zag. "Mijn familie is het allerbelangrijkste voor me", onderstreept Lance. "Voor hen doe ik dit immers allemaal. Met de nog jonge tweeling is het niet meer zo makkelijk voor mijn vrouw Kristen om naar Frankrijk te komen. Luke is daarnaast ook wat wilder dan vroeger. Hij rent nu rond, vraagt continue om aandacht en wil tijdens de warming-up zelfs nog op de fiets klimmen. Maar iedere keer wanneer zij er zijn, is een speciaal moment."

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 8 juli 2002