LONDEN - Met de smaak van de meest sensationele overwinning van het toernooi al in de mond kreeg Sjeng Schalken een van de bitterste pillen uit zijn tennisloopbaan te slikken. Na een onvergetelijk duel tegen 's werelds nummer één Lleyton Hewitt kreeg de Limburger gisteren als 'winnende verliezer' een staande ovatie van het publiek, dat met steeds groter wordende verbazing en uiteindelijk zelfs verbijstering getuige was geweest van de heroïsche krachtmeting. Hewitt kraakte in de beslissende vijfde set tot in zijn diepste voegen, maar liet uiteindelijk op de belangrijkste punten zien waarom hij zich alweer een tijdje de beste tennisser van de wereld mag noemen: 6-2 6-2 6-7 1-6 7-5.

Sjeng Schalken buigt letterlijk en figuurlijk het hoofd in zijn kwartfinalepartij tegen de als eerste geplaatste Lleyton Hewitt. (Foto: AP)

Ondanks zijn wrange nederlaag veroverde Schalken, die eerder door het bereiken van de kwartfinales op Wimbledon al een uitnodiging voor de beroemde 'Last 8 Club' had ontvangen, nu ook definitief een plekje bij de 'Big Boys'. Met de even onverwachte als opmerkelijke wijze waarop hij zich na een kansloze start terugvocht in de wedstrijd, bewees hij te beschikken over de mentale veerkracht die in het tennis dikwijls het onderscheid tussen de groten en de kleintjes bepaalt.

Hoewel hij zich de komende dagen ongetwijfeld af en toe nog wel wat katerig zal voelen, overheerste bij Schalken na vijf wedstrijden op Wimbledon toch vooral het goede gevoel. "Ondanks deze nederlaag ben ik niet echt teleurgesteld. Ik wist dat ik een keer moest gaan verliezen en dan verlies ik liever op deze manier dan in drie tamme setjes. Ik heb laten zien over mentale weerbaarheid te beschikken door mezelf uit kansloze positie terug te knokken in de partij en uiteindelijk zelfs in de vijfde set kansen op de overwinning te krijgen."

Twee keer was Schalken inderdaad heel dicht bij een megastunt, toen hij op 4-4 en 5-5 in de beslissende set breekpunten op de service van Hewitt kreeg. "Die twee punten zal ik moeilijk meer kunnen vergeten. Maar wat had ik meer kunnen doen, ik speelde die punten echt perfect, maar Lleyton stond steeds op de goede plaats." Schalken kon inderdaad niets verweten worden. Vooral de forehand waarmee Hewitt op 4-4 en 30-40 zijn hachje redde, was van een wonderbaarlijke schoonheid en eentje uit de categorie 'eens maar nooit weer'. Schalken noemde het na afloop "gewoon te goed. Het gaf me hetzelfde gevoel als destijds tegen Courier."

Waarmee Schalken doelde op een van zijn vorige 'clashes' op Wimbledon, het toernooi waar hij patent lijkt te hebben op heroïsche nederlagen. Jim Courier schakelde hem in 1998 in de derde ronde uit in een onvergetelijke vijfsetter (13-11 in de vijfde set) en een jaar later deed Schalken er in de derde ronde tegen Mark Philippoussis nog een schepje bovenop door in de langste Wimbledon-partij (in games) uiteindelijk met 20-18 de vijfde set te verliezen.

Zo dramatisch verliep het gisteren in het bomvolle stadion rondom baan 1 niet, maar de manier waarop Schalken de door velen als torenhoge titelfavoriet aangewezen Hewitt deed wankelen, dwong respect af. Zelfs bij Hewitt, die de Limburger aan het net uitgebreid feliciteerde met zijn fantastische weerwerk en een uiterst succesvol toernooi. Voor hij zich bij het net meldde, was de 21-jarige jarige man uit Adelaide wel eerst op zijn knieën op het gras gevallen. Als geen ander wist hij diverse keren door het oog van de naald te zijn gekropen en de opgeluchte blik richting zijn spelersbox, waar onder anderen zijn vriendin Kim Clijsters en coach Jason Stoltenberg vaste gasten zijn, sprak boekdelen.

Hewitt moet zich gedurende de tweede helft van de partij welhaast wanhopig hebben afgevraagd wat er vredesnaam gebeurd was met die speler aan de overzijde van het net, die hem in de eerste twee sets geen moment in de problemen had gebracht. De Australiër speelde vlekkeloos, snelde naar een 2-0 voorsprong in sets en kreeg op 6-5 in de derde set maar liefst vier (!) matchpoints. Maar Schalken sloeg alle vier de dodelijke punten secuur weg en sleepte er via de noodzakelijk geworden tiebreak tot ieders verbazing zelfs een vierde set uit. Die hij, nadat hij zich eerst nog even had laten behandelen aan blaarvorming op zijn voet, schijnbaar moeiteloos (6-1) won.

"Ik raakte in een soort roes, sloeg de ballen met mijn ogen dicht langs de lijn", aldus Schalken, die zich overigens nooit rijker rekende dan hij was. "Als je voorstaat tegen Hewitt, weet je dat hij altijd nog een keer terugkomt. Hij geeft je helemaal niets cadeau, je moet je voor ieder punt helemaal doodknokken."

Hetgeen Schalken deed tot hij er bijna bij neerviel. Maar het was winnaar Hewitt die na het benutte matchpunt uit puur geluk en opluchting ter aarde stortte. Schalken bleef achter met de waardering van het publiek en de wetenschap dat hij zojuist het beste grasseizoen uit zijn loopbaan had afgesloten. Twaalf van zijn veertien graspartijen zette hij om in winst, de enige die hem tot twee keer toe de baas bleef - vorige maand op Queens en gisteren op Wimbledon - was de beste tennisser van de wereld.

Aan Schalken de taak die goede herinnering, na een welverdiende vakantie met vriendin Ricky, mee te nemen naar het Amerikaanse hardcourtseizoen. Om daar op de US Open te bewijzen dat zijn grandslamdoorbraak op Wimbledon geen eenmalige actie is geweest.

Londen. Wimbledon, 13,6 miljoen euro. Mannen, kwartfinales: Hewitt (Aus/1) - Schalken (Ned/18) 6-2 6-2 6-7 1-6 7-5, Malisse (Bel/27) - Krajicek (Ned) 6-1 4-6 6-2 3-6 9-7, Henman (GBr/4) - Sa (Bra) 6-3 5-7 6-4 6-3, Nalbandian (Arg) - Lapentti (Ecu/2)6-4 6-4 4-6 4-6 6-4.

Vrouwen, halve finales: Venus Williams (VSt/1) - Henin (Bel/6) 6-3 6-2, Serena Williams (VSt/2) - Mauresmo (Fra/9) 6-2 6-1.

Gemengd dubbel, tweede ronde: Paes/Raymond (Ina/VSt/5) - Haarhuis/Oremans (Ned) 4-6 7-5 6-3.

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 5 juli 2002