YOKOHAMA - Hij werd door de vader aller Brazilianen langdurig omhelsd. Pelé vond gisteren in Japan zijn gelijke. Het ultieme eerbetoon, dat in 1970 alleen voor hem was weggelegd, kreeg Ronaldo 32 jaar later. Spelers droegen hem, verheven boven de rest, naar het gele supportersvak. Twee doelpunten in de WK-finale tegen Duitsland waren goed voor het volgende: topscorerstitel, Gouden Bal (beste speler), verpulvering van vier jaar oude frustraties, evenaring van het record van Pelé (twaalf treffers) en natuurlijk de vijfde ster in de zevende hemel. 'Il Fenomeno' heeft zijn bijnaam nu echt verdiend. "De grootste overwinning is dat ik weer voetbal. Elke stap die ik hier heb gezet en elk doelpunt dat ik heb gemaakt, is een zegen geweest."

Luiz Felipe Scolari had zijn ploeg goed ingeschat. Niet groots, wel constant en dus geschikt voor een hoofdrol. De achterhoede werd gaandeweg minder onrustig, het geluk week nimmer van zijn zijde en 'Triple R' bleef trouw het verschil maken. Ronaldo scoorde in zes van de zeven wedstrijden. Tegen Engeland zorgden Rivaldo en Ronaldinho voor de winst. Dat is het simpele verhaal van dit WK.

Vaak is het andersom, maar in Yokohama bleek individuele klasse sterker dan het collectief. Die constatering zal pijn doen in Duitsland, waar dit seizoen toch al bijzonder weinig te vieren was. Alle grote finales - UEFA Cup, Champions League, WK - gingen verloren. "We moeten blij zijn met wat we hebben bereikt", vond Rudi Völler, de jonge teamchef die eerst naar de beperkingen en daarna pas naar de kwaliteiten van zijn ploeg heeft gekeken. Op die manier smeedde hij een hecht team waar niemand meer op rekende. Laat niemand in het vervolg dan ook de denkfout maken door Duitsland vroegtijdig af te schrijven. Twaalf finales, zowel WK als EK. Meer hoef je niet te zeggen.

De beste aanval trof de beste verdediging. Duitsland was in de eerste helft de bovenliggende partij, Ronaldo te aarzelend en Oliver Kahn wederom onpasseerbaar. Maar de hogepriesters van het toernooivoetbal - die zonder een zege op een Europees land de finale hadden gehaald - raakten dat overwicht, uitgerekend door de blunderende keeper, kwijt.

Een doelpunt dat kenmerkend genoemd kan worden voor Ronaldo en Rivaldo. Niet honderd procent fit of bij de les, wel dodelijk effectief. Rivaldo verstopte zich voortdurend doch loste wel het verraderlijke schot dat Kahn verkeerd beoordeelde (intikker Ronaldo: 1-0) en liet de bal in de slotfase handig door zijn O-benen rollen (schuiver Ronaldo 2-0). "We zijn met kritiek vertrokken. Een tweede plaats betekent in Brazilië de laatste plaats. Daarom hadden we hier maar één doel: via de wereldtitel de waardering van het volk terugwinnen. Dat verlangen leefde heel erg in deze groep", zei de emotionele Scolari.

In de uitbundige chaos liet zelfs president Sepp Blatter het doorgaans onkreukbare protocol voor wat het was. Vlijtige medewerkers van de FIFA waren de controle volledig kwijt. Terwijl de tragische held Kahn, woedend op zichzelf, tegen de doelpaal van zijn verbrokkelde imperium leunde, vlogen spelers alle kanten op, behalve die waar het erepodium stond. Doelman Marcos stond, gedrapeerd in de Braziliaanse vlag, minutenlang in gebed verzonken op de achterlijn. Alle godvruchtige leden van de 'seleçao' maakten een grote kring en deden hetzelfde. De 'Gouden Godin' moest even wijken voor haar echtgenoot. Imponerende stilte in de storm van vreugde.

Om het nog gekker te maken, trok Blatter de goudklomp van de zuil af en spoorde aanvoerder Cafu, die met een derde finale in successie afscheid nam, aan om op eenzame hoogte zijn 'finest hour' te beleven. Die spontane epiloog paste goed bij de zeventiende editie van de grootste show op aarde. Een toernooi dat niet leuk was, omdat het zo hoogstaand was, maar omdat het zo verrassend was.

Een toernooi van falende favorieten, reusachtige dwergen en kinky kapsels. Het toernooi ook van noviteiten. Twee gastlanden die meteen succesvol waren, de snelste treffer ooit (Hakan Sükür), de eerste wereldkampioen met zeven opeenvolgende overwinningen, het eerste Braziliaanse doelpunt sinds 32 jaar in een finale en een topscorer die voor het eerst sinds 1970 (Gerd Müller: tien) weer eens een hoog gemiddelde haalde.

Als er iets is dat dit WK ook duidelijk heeft gemaakt, is het dat de FIFA zo snel mogelijk een oplossing moet zien te vinden voor de overvolle kalender. Jiri Dvorak, hoofd van de medische dienst, luidde met zijn rapport reeds de noodklok. Michel Platini, Pelé en Franz Beckenbauer deden daar een schepje bovenop en vele notabelen zullen weldra volgen. Niemand heeft baat bij oververmoeide sterspelers, ofschoon er altijd een uitzondering moet zijn (Roberto Carlos), die de regel bevestigt.

Voorts is de samenstelling van de arbitrage aan herziening toe. Het was ronduit belachelijk om wedstrijden te laten leiden door vier mensen uit verschillende landen, die normaliter niet gezamenlijk reizen, fluiten en evalueren. Niet de scheidsrechters, maar hun secondanten stapelden fout op fout en keurden een groot aantal geldige doelpunten af. Het beperkt toestaan van elektronische hulpmiddelen lijkt de beste optie, die de FIFA helaas stug bleef negeren.

Behalve de toenemende globalisering, heeft de wereld ook een andere voetbalbeleving leren kennen. Zachtaardig en respectvol. Japan en Zuid-Korea vreesden een invasie van het kwaad; ze kregen een vredesmissie als beloning voor de vlekkeloze organisatie. Vrij van doping, veilig en schoon. Omdat Japanners en Zuid-Koreanen gewend zijn hun eigen troep op te ruimen, lag er nergens een propje op de grond. Een FIFA-delegatie dacht onlangs in de verkeerde kleedkamer het licht uit te doen, maar het was toch echt de ruimte die een complete Japanse selectie zojuist had verlaten.

Dat beide gastlanden graag aan werkverschaffing doen en er tien mensen bij een deur staan om je gedag te zeggen of de weg te wijzen, werd door de azijnslikkers van deze wereld vreemd genoeg als hinderlijk ervaren. Er waren zelfs Europeaanse journalisten die de sfeer vervloekten, omdat Aziaten - vaak uit onwetendheid - alles prachtig vonden en liever applaudisseerden dan floten. Noem het kunstmatig; het was een verademing.

Bezoekers van de klaagmuur kunnen tevreden zijn. De zon ging gisteren onder in Japan. Vanaf vandaag richten we ons weer op blinde agressie, risicowedstrijden, oerwoudgeluiden, vernielzucht, bedreigingen en haat in de ogen.

Op de Nederlandse competitie dus. Want zo schijnt de echte voetbalsfeer te moeten zijn.

Echt iets om naar uit te kijken.

Duitsland - Brazilië 0-2 (0-0). 67. Ronaldo 0-1, 79. Ronaldo 0-2. Scheidsrechter: Collina (Ita). Toeschouwers: 69.029. Gele kaart: Roque Junior (Brazilië), Klose (Duitsland).

Duitsland: Kahn; Frings, Linke, Ramelow en Metzelder; Schneider, Jeremies (77. Asamoah), Hamann en Bode (84. Ziege); Neuville en Klose (74. Bierhoff).

Brazilië: Marcos; Cafu, Lucio, Roque Junior en Roberto Carlos; Ronaldinho (85. Juninho), Edmilson, Gilberto Silva en Kleberson; Ronaldo (89. Denilson) en Rivaldo.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 1 juli 2002