Ruud Gullit

YOKOHAMA - Eergisteren was hij analist, gisteren de maker van een tv-programma over Nelson Mandela, vandaag ambassadeur van de Postcodeloterij en morgen de man van één miljoen. Ruud Gullit geeft onmiddellijk toe dat hij geniet van een minder stressvol bestaan. Als representant van WK-sponsor Gillette wipt de Amsterdammer zelfs even voor vier dagen over naar Tokio. Hij mag een zak geld weggeven aan de gelukkige schutter die de bal door een gat in de verte weet te schieten. Leuker is het om even het WK met hem door te nemen.

Een Duitser met gevoel voor leedvermaak wil helemaal terug naar 1990. Wat ging er mis? "We waren beter en hadden moeten winnen, maar alles werd anders toen Frank Rijkaard werd weggestuurd." De Engelsman vraagt of de eilandbewoners ooit nog eens verblijd zullen worden met sexy voetbal. "Wie weet; het Engelse voetbal heeft me veel gegeven. Ik hou van de intense beleving." En de Japanner wil alleen maar weten wat hij van Japan vindt. "Ze hebben de wereld laten zien dat ze kunnen voetballen."

Iedereen krijgt antwoord. Gullit kan een goede diplomaat zijn. Gelukkig, zou je bijna zeggen, hangen er tijdens het WK nog mensen aan de lippen van een Nederlander die niet Guus Hiddink heet. De vraag der vragen - waarom Oranje er in godsnaam niet bij is - durft niemand uit piëteit meer te stellen. Maar Gullit geeft zelf al aan wat er aan scheelt. "Nederland verloor van Ierland en van Portugal. Dan heb je niet het recht om hier te zijn."

Als hij het WK dan toch een naam moet geven, is dit het toernooi van de niet-favorieten. "Argentinië, Engeland en Italië hebben het niet gemaakt. Brazilië dwong strompelend, op de laatste dag, kwalificatie af en haalt nu met zes opeenvolgende overwinningen de finale. In Duitsland zijn de mensen nog steeds ontevreden en verbaasd, maar ze staan er toch weer. Twee landen die je normaal gesproken mag verwachten, maar aan de andere kant is deze ontwikkeling nieuw", meent Gullit.

Waarom het verkeerd afliep met bijvoorbeeld Frankrijk, hangt hij op aan de kleine, ongrijpbare dingen die een voetballer voelt en een buitenstaander vaak niet kan bevatten. "Ik zag het aan de expressie op het gezicht van David Trezeguet. In de beslissende wedstrijd sprong de bal via de lat op de lijn en weer terug in het veld. Hij lachte, om aan te geven: wat er ook gebeurt, die bal mag er dus gewoon niet in. Zodra je dat gevoel hebt, ga je steeds meer tegen jezelf spelen. Concentratie? Ik weet het niet. Het is lastig om één specifieke oorzaak aan te wijzen. De Argentijnen speelden goed, maar scoorden niet op het juiste moment. Soms is daar geen definitie voor."

Hij herkent het verhaal van uitgebluste sterspelers. Het is niet van gisteren, maar wordt wel steeds massaler. "Voor veel jongens - met name de Engelsen, Italianen en Spanjaarden - is het erg moeilijk om het motortje nog een keer aan de praat te krijgen. In 1988 had ik een zwaar seizoen met AC Milan achter de rug. Ik was opgebrand, maar het EK stond nog voor de deur. Ik kon niet meer brengen wat ik wilde; kon alleen nog belangrijk zijn voor het team."

Dat vaak de uitblinkers dan juist de spelers zijn die een deel van het seizoen hebben gemist, fluisterde Gullit laatst Ronaldo nog toe. "Ik zei tegen hem: denk aan Marco van Basten. Hij kwam als twaalfde man naar het EK, was gefrustreerd, maar we wonnen het toernooi en Marco werd de beste speler van het toernooi. Als ik naar het scorebord kijk, gaat het die kant met Ronaldo nu ook op."

Verfrissend vond Gullit Japan, Zuid-Korea en Senegal. "Omdat die ploegen hebben aangetoond dat de aanval nog steeds de beste verdediging is en dat vind ik positief. Wat Guus met Zuid-Korea heeft gepresteerd, in ongelooflijk. Wie had dit verwacht? Iedereen is blij verrast, omdat de speelwijze en de fitheid van de spelers tot de verbeelding spreekt." Met genoegen keek hij naar Hadji El Diouf, Gilberto Silva, Hasan Sas en Rio Ferdinand. "En Oliver Kahn. Maar dat wisten we al."

Als de ex-coach van Chelsea en Newcastle United dan toch kritisch moet zijn op de Engelse ploeg: ook Gullit begrijpt niet waarom de spelers als helden zijn binnengehaald en Sven-Göran Eriksson wordt aanbeden. "Misschien had het thuisfront een plaats bij de laatste acht niet meer verwacht. Maar de manier waarop ze werden uitgeschakeld, vond ik ronduit teleurstellend. On-Engels. Alsof ze niet in de gaten hadden dat er een man meer op het veld stond. Zoals de Ieren eruit gingen, zo hoort het. Dat je na afloop kan zeggen: we hebben het tenminste geprobeerd."

De finale zal hij niet zien, besefte Gullit gisteren opeens toen hem naar zijn activiteiten voor de komende dagen werd gevraagd. Gullit vliegt zondag terug. "Ik had mijn vakantie al geboekt."

Hij had er niet bij nagedacht. Die dingen gebeuren nu eenmaal als Oranje er niet bij is.

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 28 juni 2002