door Theo Jongedijk BERLIJN - Het is deze week precies 50 jaar geleden dat Axel en Rosemarie Springer met hun idee om een krant te maken die met het nieuwe medium televisie zou kunnen concurreren, de bakermat legden van wat het grootste krantenbedrijf van Europa zou geworden. Voor ongeveer elf van de ruim tachtig miljoen Duitsers begint er geen dag zonder Bild. De grootste boulevardkrant van Europa, die dagelijks in een oplage van ruim vier miljoen exemplaren van de persen rolt, weet als geen ander wat onze oosterburen bij hun ontbijt willen lezen.

Het populaire Duitse boulevardblad Bild voert op de voorpagina campagne tegen de prijsverhogingen bij de introductie van de euro.

'Was het zaadroof?', kopte de krant in koeienletters, toen bekend was geworden dat het tennisfenomeen Boris Becker bij een Russisch model in de linnenkamer van een Londens hotel ongewild een buitenechtelijk kind had verwekt. Met Bild zitten de Duitsers, die alles over hun sporthelden, sterren, wetenschappers en politici willen weten, al een halve eeuw op de voorste rij. Een krant die op handen wordt gedragen óf wordt verguisd. Je houdt van Bild óf je háát het.

Het paradepaardje van het Springer-concern, waartoe onder meer ook Die Welt en de Berliner Morgenpost behoren, is zonder enige twijfel Bild, dat op de zevende dag van de week onder de noemer Bild am Sonntag voor verstrooiing en informatie zorgt. Geen krant ter wereld is erin geslaagd harde primeurs uit politiek en zakenleven zo geraffineerd te combineren met de frivoliteiten van alledag. Het belang van een collectieve arbeidsovereenkomst doet in Bild niet onder voor de nieuwe siliconenborsten van een aankomend topmodel.

Geen wonder dus dat het verslag van de eerste rechtstreekse confrontatie tussen kanselier Gerhard Schröder en zijn uitdager Edmund Stoiber, in het kader van de komende Bondsdag-verkiezingen, binnenkort als primeur in de uiterst populaire boulevardkrant valt te lezen en níet in de elitaire Süddeutsche of Frankfurter Allgemeine. Er is geen politicus in Duitsland, die om de impact van Bild heen kan. Geen wonder dat Bild een van de meest geciteerde Duitse kranten is.

Bild wil bovenal de spreekbuis zijn van de kleine man, die in het gebureaucratiseerde Duitsland maar al te vaak het kind van de rekening is. Om die reden behoort de krant tot verplicht leesvoer van de honderden correspondenten die de buitenlandse media in Berlijn hebben gestationeerd.

De kracht van Bild als massamedium bleek de afgelopen weken weer eens, toen het blad actie voerde tegen de prijsstijgingen door invoering van de euro. Bild doopte de munt onmiddellijk om tot Teuro (een combinatie van teuer - duur - en euro) en zorgde ervoor dat talloze winkeliers spontaan hun prijzen verlaagden.

Vaak wordt de krant onzorgvuldige en sensationele berichtgeving verweten. Chef-redacteur Kai Diekmann is daar tamelijk laconiek over: "Waar gehakt wordt, vallen nu eenmaal spaanders."

In 1977 publiceerde Günter Wallraff een boek over de vermeende verwerpelijke journalistieke onderzoekmethodes van Bild. Om een portret van de krant te kunnen maken, bediende de schrijver zich van een werkwijze waar het boulevardblad zich - gezien zijn toenmalige reputatie - niet voor zou hebben hoeven te schamen. Wallraff wist onder een valse naam als journalist te infiltreren.

zoek naar gerelateerde artikelen

do 27 juni 2002