KIEL - Ik sta zojuist m'n boot van de trailer af te halen. 't Oudje. We moeten het er nog even mee doen. Terwijl ik het EK vaar in Estland, over twee maanden, komt onze nieuwe 470 per container in Rotterdam aan. Plus nieuwe zeilen en een mast. Zie ik erg naar uit. Tijdens de preolympische wedstrijden in Athene, net even daarna, proberen we alles waarschijnlijk voor het eerst uit. Dan kunnen we een maand later tijdens het WK in Sardinië optimaal voor de dag komen.
Vlak voor de start van de Kieler Woche, deze week, staat het klussen aan de oude boot nog even centraal. Zondag zijn Lisa (Westerhof) en ik samen hiernaartoe gereden, zodat we gisteren de hele dag konden gebruiken voor de herstelwerkzaamheden en natuurlijk het schoonmaken van de boot. 's Middags konden we nog even het water verkennen. De omstandigheden waren ideaal tijdens het minirondje. Een beetje zoals het weer in Nederland: de zon overheerste, maar ondertussen stond er wel volop wind.
Dat kan de komende week tijdens de wedstrijden - morgen klinkt het eerste startsein - compleet anders zijn. Het Duitse Kiel staat bekend om z'n wisselvallige, zeg maar gerust slechte weer. Het kan spoken hier. Daar kan je natuurlijk wel vreselijk van balen, maar voor ons is het, in ons huidige programma, eigenlijk best voordelig. Ik wil namelijk onder allerlei weersomstandigheden kijken hoe we er voorstaan. Dus hoe de boot voelt, met zonnefactor 20 of met drie jassen aan. En dan het liefst de ene keer met veel wind, de andere keer juist als we ieder zuchtje wind zelf moeten opzoeken. In deze fase van onze voorbereiding kunnen de omstandigheden niet uiteenlopend genoeg voor ons zijn. Daar leren we alleen maar van.
Kiel is overigens niet alleen 'weertechnisch' gezien een zwaar toernooi, voor de 470-ers is vooral de infrastructuur een ramp. Sommige klassen varen namelijk vlakbij de haven, maar omdat meteen daarachter een vaargeul ligt voor internationaal verkeer, worden onze matches mijlenver uit de kust georganiseerd. Om ongelukken te voorkomen. Je zal een olietanker aanvaren. Niemand zit op dergelijke kamikazeoefeningen te wachten, dus nemen we het uitwijken voor lief. Maar je hebt het dus wel over een verplaatsing naar bijna-Deens water. Voor het geintje zijn er wel eens borden in het water geplaatst: een pijl met '10 km naar Denemarken'. De zeilers zijn twee uur onderweg, voordat ze met hun wedstrijden kunnen starten. Daar valt in principe nog mee te leven. Maar als je in de onderlinge strijd alles hebt gegeven en je moet nog eens terug naar de haven, dát is echt afzien. Dan weet je soms niet hoe je het hebt. Zal je ook nog eens zien dat je op de terugweg altijd aan de wind moet zeilen. Tja, dan snap je soms even niet waarom je deze sport ook alweer had gekozen.
Gelukkig is dat altijd een momentopname. Want eigenlijk hebben we helemaal niets te klagen. Lisa en ik krijgen de 470 momenteel steeds beter onder controle. Routine is het nog niet, maar de boothandelingen lopen veel soepeler dan enkele weken geleden tijdens de Spa Regatta. En ook onze samenwerking verloopt prima. Net als de vriendschap. Hadden we één vrije dag, een zaterdag, zaten we wéér samen op een catamaran om het 'Rondje Texel' te varen. Tien mensen voeren met ons op om ons door de branding te helpen en het nut van de in onze ogen overbodige lijntjes uit te leggen. Het ging uiteindelijk nog goed ook. Althans wij waren heel, de boot was heel en we kwamen als eerste vrouwen aan. Om je rot te lachen. Het besef dat wij dus bijkomen van een week zeilen, door... te zeilen. Nee, die Kieler Woche kan deze week nog zo veel afzien worden, uit de boot krijgt-ie me niet.
![[terug]](/krant/logos/terug.omlaag.gif){kind=small}