PARIJS - Het 'Vamos, Vamos' was niet van de lucht op de slotdag van de 101e editie van Roland Garros, ook wel de Kathedraal van het Spaanse tennis genoemd. Vooral Juan Carlos Ferrero diende voortdurend te worden aangevuurd tegen zijn Spaanse landgenoot Albert Costa. Het mocht niet baten. Costa zegevierde in vier sets (6-1, 6-0, 4-6, 6-3), rolde over het gravel, omhelsde de verbijsterde Ferrero en vloog de tribunes op om het gelukkigste moment in zijn leven te delen met zijn vriendin Cristina Ventura, de tweeling, ouders en vrienden.

Dolgelukkig laat Albert Costa zich op het Franse gravel vallen. De Spanjaard weet in een tegenvallende finale zijn landgenoot Juan Carlos Ferrero in vier sets te verslaan. (Foto: AP)

Want de kans, dat de bijna 27-jarige Catalaan ooit nog een keer een grandslam-titel te pakken krijgt, is uiterst miniem. Maar gisteren lag Roland Garros aan de voeten van de nieuwe gravelkoning, die bij zijn 26e poging om een grandslam te veroveren eindelijk slaagde. "Dit is te mooi om waar te zijn", aldus de 'toreador', die getooid met een stierenvechtershoed de arena na een ovationeel applaus verliet.

Wie ruim twee weken geleden Albert Costa als winnaar van de Franse Open had getipt, was gevoeglijk voor krankzinnig uitgemaakt. Nooit tenniste hij in zijn loopbaan als een ware kampioen, nooit kende hij het charisma van een wereldtopper. Albert Costa was goed op het gemalen baksteen en haalde op die baansoort ook zijn elf titels (op één na) binnen, maar vedetteneigingen waren hem niet geheel ten onrechte vreemd. Hij nam zelfs een psycholoog in de arm om van zijn verliezersmentaliteit af te komen. Slechts op basis van de statistieken van het lopende gravelseizoen mocht hij zich echter kansrijk achten, want hij won zestien partijen maar speelde ook de meeste. Nee, veel meer aspiraties en tennistoekomst waren zijn tegenstander in de finale, Juan Carlos Ferrero, toegedacht.

Die is ook nog een stuk jonger (22), maar was twee sets lang tegen Costa volledig het spoor bijster. De slagen miste precisie, dropshots vonden slechts de netband en de diepte in zijn groundstrokes was niet aanwezig. Daardoor begon de met spanning tegemoet geziene eindstrijd ook als een aanfluiting. Ferrero fungeerde vanaf de beginfase als een speelbal voor Costa, die voor die rol niet eens iets uit zijn hoofd hoefde te leren. Een verklaring had hij niet echt voor zijn ongeïnspireerde optreden, of het moest al zijn, dat de blessure aan de rechterenkel, die hem sinds de eindzege bij het Masters Series-toernooi van Monte Carlo al hindert, andermaal opspeelde. "Dat wil ik niet als een excuus aanvoeren. Albert speelde gewoon de sterren van de hemel", gunde Ferrero zijn opponent alle eer.

Nooit kwam hij echt los van de vormcrisis, die hem in de beginfase parten speelde. Op basis van wilskracht begon hij vanaf set drie Costa tegengas te geven. Het leidde tot setwinst, maar al snel werd in de vierde set duidelijk, dat de beslissing niet lang meer op zich zou laten wachten (6-1, 6-0, 4-6, 6-3). Want het greintje geluk, dat hij nodig had om aan de goede kant van de score te komen, ontbeerde hem. Ferrero aldus een illusie armer, Costa een machtig gevoel en een kleine 800.000 euro rijker.

Sinds Pete Sampras in 2000 Wimbledon voor het laatst won, hebben de grandslams zeven verschillende winnaars opgeleverd. Het zegt iets over de diepte van het professionele mannentennis. Aan de andere kant missen Thomas Johansson, die aan het begin van het seizoen even verrassend de Australian Open naar zich toehaalde, en Costa - met alle respect - de uitstraling van de ware kampioen. Ferrero heeft dat wel in zich, evenals bij voorbeeld Marat Safin. Zij spreken meer tot de verbeelding, maar daar horen aansprekende titels bij en daar hoort werktennis bij. Voor Ferrero, die twee jaar geleden Spanje bijna persoonlijk de Daviscup bezorgde, duurde Roland Garros 2002 een wedstrijd te lang. Hij voelde zich fysiek een wrak, terwijl Costa 2,5 uur lang fris als een hoentje over de baan schoof.

Vrijdag gaat hij ook nog trouwen met zijn Cristina. Costa kan zijn geluk niet op. Niet Ferrero, maar zijn boezemvriend Alex Corretja treedt op als getuige. Beiden hebben echter wel gemeen, dat Costa op het gravel van de Franse Open tot hun niet geringe verrassing op de toppen van zijn kunnen acteerde. Maar om nu te zeggen, dat het mannentennis een nieuwe, blijvende held rijker is, gaat wat erg ver om te constateren.

zoek naar gerelateerde artikelen

ma 10 juni 2002