SAPPORO - In zijn droom was het een vrije trap op de rand van het strafschopgebied, vertelde hij donderdag. Gisteren vroeg hij glunderend of een strafschop ook goed was. David Beckham verloste Engeland van een frustratie die gedurende vier jaar groteske vormen had aangenomen. De wraak was zoeter dan honing, beaamde 'King David' na het met 1-0 gewonnen duel tegen de door arrogantie verscheurde Argentijnen. "Het waren vier lange jaren, maar mijn nachtmerrie is voorbij."

De wraak van David Beckham is zoet. Vanaf de penaltystip velt de stylist het vonnis over Argentinië. (Foto: REUTERS)

Beckham is een unieke voetballer. Op de keper beschouwd, mist hij snelheid, kopkracht en een explosieve passeerbeweging. Toch behoort hij tot de wereldtop. Omdat 'Becks' is begiftigd met een formidabele trap in zijn rechterbeen en omdat hij zich in een paar jaar, toen de twijfel nog knaagde, heeft opgewerkt tot een man die het leiderschap met verve naar zich toetrekt.

Sinds de aankomst in Japan viel de hele wereld over hem heen. Beckham bleef uiterst kalm, werkte gedreven aan zijn herstel en stond er op het moment dat het moest. Voor de derde keer al in dit lange seizoen. Eerder nam hij het voortouw in de kwalificatiewedstrijden tegen Duitsland (5-1) en Griekenland (2-2). In dat laatste groepsduel schoot hij zijn land op de valreep met een schitterende vrije trap naar het Verre Oosten.

In de dagen voorafgaand aan de wedstrijd die Japan - ten onrechte, gelukkig - maandenlang in beroering hield, besefte Engeland dat de hoon op de loer lag. De 'Lions' leverden een voortreffelijke teamprestatie, met Beckham en Michael Owen als kroonjuwelen; toevalligerwijs (of niet?) ook twee hoofdrolspelers van vier jaar geleden.

Met een flitsende lichaamsbeweging kreeg Owen diep in de eerste helft de strafschop mee die Beckham verzilverde. Hard en laag door het midden; zo haalde hij zijn gram. Uitgerekend Diego Simeone probeerde Beckham nog van zijn stuk te brengen toen de bal lag te wachten op de executie. De zomer van 1998 werd weer helder: die bewuste dag in St. Etienne, waarop David Beckham, na de geslaagde provocatie van Simeone, een man zou worden. Zijn 'opvoeder' keek hem vier jaar later recht in de ogen en vertelde dat hij opnieuw zou gaan falen.

Maar Beckham faalde niet en blijkt inderdaad te hebben afgerekend met alles wat er door massa en media in de loop der jaren is bijgesleept. Mooi was dan ook de ontmoeting, kort na het rustsignaal, ter hoogte van de zijlijn. Op weg naar de kleedkamer liepen de voormalige kemphanen, 'Beauty and the Beast', gelijk op. Simeone stak zijn hand uit en Beckham sloeg de zijne vriendschappelijk in die van de oude schaver met de boeventronie. Waarmee de Argentijnse recordinternational (106) als een edelman zijn respect betuigde.

Inspiratie was door de Engelse spelers en stafleden overal gezocht. Zelfs in de symboliek die het eiland Awaji, waar de selectie verbleef, te bieden had. Oog in oog met de 'God van Goed Geluk', op het 'Hemelse Terras', in de 'Garden of Eden' en 'Planet Miracle'. Een koninkrijk voor een overwinning. Engeland schreeuwde het uit en straalde het gisteravond ook uit. Veel meer dan de Argentijnen, die kennelijk niets hebben geleerd van het duel met Nigeria. Die arrogantie zou dodelijk kunnen zijn op dit toernooi, waar andere favorieten al hebben gemerkt dat reputaties niet tellen.

Ondanks die waarschuwing ging Juan Sebastian Veron, de kale aanvoerder van een langharig leger, op dezelfde voet verder. Ongepast hautain gedrag, dat door de verbeten Britten werd afgestraft. Veron werd extra geraakt door Marcelo Bielsa. De coach zette zijn vedette na de eerste helft, die loom was begonnen maar al snel opwindend werd, zonder pardon buiten het elftal. De ultieme vernedering voor de middenvelder van Manchester United, die het ritme van de aanval juist moet bepalen.

Hoever hij in de rangorde werd teruggeworpen, bleek uit zijn zitplaats in de tweede helft. Helemaal aan de buitenkant van de lange dug-out bepaalde hij nog slechts het ritme van de eenzaamheid, terwijl Pablo Aimar op zijn positie veel meer diepgang en dreiging in het spel legde. Waar de overige reserves in de slotfase langs de lijn fel meeleefden, bleef de 'kleine heks' stuurs zitten. Gezien het optreden van Aimar - ondanks zijn impulsen gaf de Engelse achterhoede geen krimp - is het de vraag of Veron wel zal meedoen in de beslissende wedstrijd tegen Zweden, die hoe dan ook gewonnen moet worden. Voorwaar een situatie die vorige week nog ondenkbaar leek.

In het Engelse kamp is de gespannen sfeer daarentegen op slag verdwenen. Met het uitgeschakelde Nigeria als laatste tegenstander is de tweede ronde weer een logische optie. Overigens eindigde Engeland in de eerste ronde nooit lager dan de tweede plaats. Daar werd ditmaal voor gevreesd, zeker nadat de ploeg van Eriksson in de tweede helft tegen Zweden nog een uitgebluste indruk maakte. De indruk ontstond dat te veel spelers niet fit genoeg aan het WK waren begonnen. Daar bleek gisteren weinig van. Zelfs Beckham haalde het einde van de boeiende en bepaald niet harde confrontatie, waarin Paul Scholes op het middenveld eigenlijk de echte uitblinker was. Met de soms ongrijpbare Owen als goede tweede.

"Toen we in Japan arriveerden, waren vijf spelers nog bezig terug te komen van blessures. De problemen zijn nu voorbij, dus ik denk dat dit team alleen nog maar beter kan worden", zei Eriksson. De succesvolle Zweed had ook nog een boodschap voor de media: "Zullen we het vanaf vandaag niet meer over 1998 hebben?"

Argentinië - Engeland 0-1 (0-1). 44. Beckham 0-1 (strafschop). Scheidsrechter: Collina (Ita). Toeschouwers: 36.000. Gele kaart: Batistuta, Pochettino (Argentinië), Ashley Cole, Heskey (Engeland).

Argentinië: Cavallero; Pochettino, Samuel, Zanetti en Placente; Simeone, Veron (46. Aimar), Sorin en Ortega; Batistuta (60. Crespo) en Gonzalez (64. Claudio Lopez).

Engeland: Seaman; Mills, Ashley Cole, Ferdinand en Campbell; Beckham, Scholes, Butt en Hargreaves (19. Sinclair); Owen (80. Bridge) en Heskey (56. Sheringham).

zoek naar gerelateerde artikelen

za 8 juni 2002