AMSTERDAM - Met inbegrip van haar laatste, Crush, heeft ze 24 films op haar naam staan, maar enig divagedrag is haar vreemd. Je ziet haar zelden op Hollywood-feesten of grote liefdadigheidsbals. Andie MacDowell houdt naar eigen zeggen meer van kleine dingen; van haar familie, van haar eigen, kleinschalige, charitatieve initiatieven zoals 'Andie's Camp for Kids' voor kinderen met diabetes, kanker of astma. Ze heeft een zwak voor Monty Python, voor countrymuziek en bovenal voor Asheville, een stipje op de landkaart van Noord-Carolina. "Ik ben geen Hollywood-girl!"

Ze staat met haar rug naar de azuurblauwe Middellandse Zee bij een onbeschut hoekje op het dakterras van het Martinez Hotel. Daar is met mooi weer het tijdelijke hoofdkantoor van L'Oréal gevestigd en Andie is één van de 'ambassadrices' van deze cosmeticagigant die het filmfestival sponsort. En hoewel de zon stralend schijnt, waait er een flinke bries, maar Miss MacDowell staat een Italiaanse cameraploeg welwillend te woord. Haar ingenomen positie levert een mooi plaatje op voor de Italiaanse kijker en daar gaat het tenslotte om.

Het is de laatste dag van het 55ste filmfestival van Cannes. Als je over de balustrade gaat hangen, kun je nog net het Palais du Festival zien, waar Steven Soderbergh met zijn Sex, Lies and Videotapes dertien jaar geleden de Gouden Palm van Cannes won. De destijds 31-jarige Andie speelde mee en viel toen al op door haar enorme, donkere krullenbos én ingehouden spel. Deze rol leverde haar onder andere een Golden Globe-nominatie op.

Andie gaat behoedzaam zitten in een houten terrasstoel en zet een glas water voor zich op de tafel. Ze excuseert zich en veert weer op. Ze heeft het koud en haalt een grote zwarte omslagdoek, afgezet met zwarte bolletjes. "Mijn dertienjarige dochter Rainey heeft gebeden en gesmeekt om mee te mogen. Dat doet ze al twee jaar, maar het festival valt altijd midden in haar proefwerkweek. Eén van mijn zusters is nu met mij meegekomen." Die zuster ligt waarschijnlijk onder een parasol op Plage Martinez, want ze komt niet te voorschijn, zodat we niet kunnen vaststellen of de haast rimpelloze porseleinen huid van deze schoonheid in de genen van de familie MacDowell zit of toch is te danken aan de crèmes van L'Oréal.

Of zou het komen omdat Andie domweg gelukkig is? Afgelopen november trouwde ze na een vriendschappelijke scheiding van Paul Qualley, de vader van haar drie kinderen, met jeugdvriend Rhett Hartzog. Het werd een intieme aangelegenheid met tweehonderd "louter familieleden en vrienden". De bruid was gekleed in een strapless trouwjurk van Vera Wang.

De zon schijnt op haar diamanten trouwring en ze wrijft er liefkozend over: "Ik ben ontzettend bevoorrecht. Lieve kinderen, aanbiddelijke echtgenoot, fantastische familie en het gaat goed met mijn carrière." Inderdaad maakt Andie aan de lopende band films en dat terwijl haar meeste leeftijdgenoten een tijdje thuis moeten zitten voordat de grootmoederrollen zich aandienen.

Alleen al de laatste twee jaar heeft ze in zes films meegespeeld waarvan Crush net in Amerika is uitgekomen. De actrice uit Green Card met Gerard Depardieu, Michael met John Travolta en Four Weddings and a Funeral met Hugh Grant speelt dit keer als Kate, de ongetrouwde directeur van een school, de hoofdrol. Elke week treft Kate twee eveneens single vriendinnen en degene die het meest pathetische liefdesverhaal vertelt, wint een doos chocolaatjes. Dan wordt Kate tot afgrijzen van haar vriendinnen verliefd op een oud-leerling die wat bijverdient als kerkorganist en bovendien jaren jonger is. En dan is de actrice, die meestal nog geen knoopje van haar bloesje openmaakt en volgens critici nogal loom overkomt, plotseling te zien in hartstochtelijke scènes in vestibules en op het kerkhof. "Maar", corrigeert ze snel voordat we het verkeerde idee zouden kunnen krijgen, "het gaat niet om seks. De veelgemaakte vergelijking met de serie Sex and The City gaat niet op. Het gaat over vrouwen die in het begin niet zo'n goede relatie hebben, over bezorgdheid, over jaloezie en vooral vriendschap. Het draait om solidariteit onder vrouwen, die belangrijker en meer intens kan zijn dan een huwelijk en een seksleven. En het is ook geen Bridget Jones voor veertigers."

Haar zuidelijke accent is duidelijk hoorbaar. Bijna had dit gegeven haar haar carrière gekost. In haar eerste rolprent Greystroke: the Legend of Tarzan werd haar rol opnieuw ingesproken door Glenn Close. Een paar jaar later maakte ze alsnog Sex, Lies and Videotape en sloot ze een lucratief contract af met L'Oréal. In die laatste hoedanigheid fluistert ze met zwoele stem de kijkers toe 'Because I'm worth it' wat in Nederland wordt nagesynchroniseerd als 'Omdat u het waard bent'. Al met al kan ze met voldoening terugkijken op haar job en dat is precies wat haar sterrendom voor haar betekent: een baan.

Voor de documentaire Searching for Debra Winger is Andie MacDowell niet benaderd. De titel verwijst naar een actrice die rond haar 40ste Hollywood voor gezien hield en is gemaakt door de actrice en nu ook regisseuse Rosanna Arquette. In de docu, die op het festival werd vertoond, worden vragen gesteld of een filmcarrière te combineren is met een stabiel huwelijk of je na je 40ste nog rollen krijgt aangeboden en andere nare kwesties die filmsterren teisteren. Jammer, want Miss MacDowell zou een ander gezichtspunt hebben kunnen laten zien.

Ze leidt bepaald niet het leven van een doorsnee Hollywood-ster. "Ik kan me wel afvragen of mijn carrière anders zou zijn verlopen als ik dicht bij de bron ofwel in Los Angeles had gewoond. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Ik prefereer dicht bij mijn familie te zijn. Maar ik heb het oké gedaan, gezien het altijd moeilijk is een baan met het moederschap te combineren. Daar is geen gemakkelijk antwoord op. Ik weet wel dat als je een artistiek talent hebt dat eruit moet. Als dat wordt tegengehouden, kan dat een zeer frustrerende werking hebben, maar schuldig voel je je altijd. Zo schuldig dat ik zelfs helemaal wilde stoppen met films maken. 'Alsjeblieft niet', smeekte Rainey en op dat moment realiseerde ik me dat mijn dochter, die zelf een carrière op Broadway ambieert, waanzinnig trots op me is. Dat is een van de geweldigste dingen die me is overkomen."

En dan belanden we bij het thema ouder worden. Daar zit Andie helemaal niet mee. Ze houdt zich jong met, hoe kan het anders, yoga, mediteren, aerobic en sinds kort gewichtheffen. "Niet omdat ik dat nu allemaal zo geweldig vind om te doen, maar het is goed voor je gezondheid. En ik merk dat je je uit je naad werken en zweten prima is voor je huid." Ze lacht haar parelwitte tanden bloot, kijkt met haar bruine ogen schuin omhoog en voegt eraan toe: "En de crèmes waarvoor ik reclame maak, gebruik ik daadwerkelijk. Echt waar! Waarom zou je veel geld uitgeven voor een dure pot als deze ook uitstekend werken? En ik heb echt van alles geprobeerd. Ach weet je, ook ouder worden moet je in de juiste verhouding zien. In LA is dat overigens niet moeilijker dan ergens anders. Of je nu daar woont of in Asheville, overal worstelen vrouwen met dat probleem."

Maar klagen heeft volgens de actrice geen enkele zin. "Er moet meer appreciatie voor de oudere mens komen. Die doorgeslagen jeugdcultus is echt belachelijk, crazy. Natuurlijk is een zachte, rimpelloze huid mooi, maar ik vind een doorleefd gezicht ook prachtig. Ik heb een tante van 85 die er gewoon als 85 uitziet en vorig jaar nog hebben twee mannen om haar gunsten gevochten. Ze is geestig, heeft een brede blik, reist veel, zeurt en klaagt nooit. Ik vind haar knap. Ach, het zit allemaal tussen je oren. Zelf zeg ik nooit 'nooit' tegen plastische chirurgie, maar ik geloof echt niet dat ik eraan zal beginnen. Waarom wil je er als 30 uitzien als je 50 bent? Ik vind dat pure waanzin en daarbij heb ik nog nooit iemand gezien die er mooier op is geworden."

Ze gaat rechtop zitten en trekt haar omslagdoek strakker om haar smalle schouders en stelt de vraag: "Weet je waarom vrouwen zich in mij kunnen vinden en ik een uitstekend rolmodel ben voor ouder wordende vrouwen?" Ze geeft zelf het antwoord: "Omdat ze zich met mij kunnen vereenzelvigen. Ik ben een gewone vrouw van 44, met man en kinderen, die altijd voor zullen gaan maar ook met een baan waarvan ik houd. Ik ben geen diva. Al moet ik zeggen dat over dat laatste nogal verwarring bestaat. Vreemd hoor. Als ik zou werken in een winkel zouden mensen niet in hun hoofd halen om te denken dat ik ook thuis winkeljuffrouw zou zijn. En dat is met deze job precies hetzelfde."

Andie schuift naar een andere journalist. Haar glas water is onaangeroerd.

zoek naar gerelateerde artikelen

za 1 juni 2002