MARIBOR - Ruim 24 uur na het grote, onverwachte succes, het winnen van de Europese judotitel tot 100 kilogram, kon Elco van der Geest het nog nauwelijks bevatten dat hij de sterkste van Europa was geworden in zijn klasse. "Ik leef nog steeds een beetje in een droomwereldje. Dennis, toch altijd mijn oudere broer, was voor de tweede keer Europees kampioen geworden en ik dacht vooraf: 'als ik dat ook eens zou kunnen worden'. En als het dan lukt, ga je volledig uit je dak."

Elco van der Geest (Foto: ANP)

"Ik keek naar het deelnemersveld en zag de namen van drievoudig Europees kampioen Nastula uit Polen, oud-olympisch en Europees kampioen Kovacs uit Hongarije, Zeevi uit Israël en de Rus Stepkine, twee jaar geleden kampioen in Polen. Maar je weet ook dat ze elkaar uitschakelen en dan win je zelf de openingswedstrijd van Stepkine en ga je er stilletjes in geloven. Dan zie je opnieuw enkele favorieten sneuvelen en blijf je winnen, van de Belg Ko de Visscher en de Brit Delehay. En vervolgens pak je zelfs olympisch kampioen Kovacs. Je weet ook dat je steeds achter hebt gestaan, maar dan kom je terug en dan sta je plotseling in de finale. Al meer bereikt dan vorig jaar want toen was ik derde. Als je dan wint na opnieuw een achterstand, verkeer je in een roes. Je bent tenslotte pas een nieuwkomer in het grote werk. Machtig mooi, man."

De Est Padar Martin, die indruk maakte door een aantal favorieten eraf te gooien, leek in die finale torenhoog favoriet tegen de jonge Haarlemmer. Hij kwam ook met enkele yuko's voor te staan, maar Elco van der Geest bleef bij. En toen die wazari kwam, was het feitelijk gebeurd. Broer Dennis van der Geest stond in tranen achter de boarding zijn broer op te wachten. Een ontroerend moment. Pa Van der Geest stak twee vingers omhoog naar het publiek als teken dat twee zoons een Europese titel hadden behaald. "Nog nooit vertoond in de Europese judogeschiedenis", zei hoofdscheidsrechter van de Europese Judo Unie, Jan Snijders.

Na Theo Meijer in 1991 en Ben Sonnemans in 1997 is Elco van der Geest pas de derde Nederlander die in deze klasse het hoogste in Europa bereikte.

"Ik heb hem in mijn zak zitten. Daar kan ik heel mijn leven trots op zijn. De basis was de overwinning op Stepkine, waar ik eerder twee keer kansloos van verloor. Die man was zo sterk dat ik dacht dat ik daar nooit van kon winnen. Maar in Boedapest dit jaar had ik hem bijna geklopt. Toen begon voor mij ook de betere periode. Daarvoor was het shit en heb ik zelfs getwijfeld of het allemaal goed kwam. Tijdens het trainingskamp in Brazilië was ik mentaal weer sterk en fris in de kop en niet bang om op achterstand te komen. En zie, mijn eerste seniorentitel. Maar ik voel me nog steeds het jongere broertje van Dennis."

De judoka's werden toch met ontzag door de overige leiders van de 41 judolanden aangestaard. Acht medailles, evenveel als in Praag, Birmingham en Oviedo, zorgden voor een tweede plaats in het landenklassement en dat is eveneens uniek. Alleen Frankrijk, met 650.000 judoka's, tien keer meer dan Nederland, had vier keer goud gewonnen. Nederland bleef grote judolanden als Duitsland, met een kwart miljoen judoka's, Wit-Rusland en ook Italië voor.

Edith Bosch leverde uitstekend werk door tweede te worden in de 70-kilogram klasse. Na drie zeges was alleen de Poolse Adriana Dadci te sterk. "Ik maakte een foutje. Er heeft goud in gezeten", zei de vriendin van Mark Huizinga, die voor de eerste keer meer haalde dan haar vriend, die met brons genoegen moest nemen.

Claudia Zwiers tot 78 kilo, Françoise Harteveld +78 kilo en Dennis van der Geest +100 kilo zorgden op de slotdag nog eens voor brons. Zwiers klopte in de herkansing Joanna Menen, de Engelse kampioene, en Françoise Harteveld zegevierde over de Bulgaarse kampioene Bozhilova. Dennis van der Geest verloor in de openingsronde verrassend van de Fransman Lecanu. Maar de gouden winnaar van de openingsdag herstelde zich met drie winstpartijen en klopte ook de Hongaar Szilagyi.

zoek naar gerelateerde artikelen

di 21 mei 2002