AMSTERDAM - "Ik heb nog geen filmrol aangeboden gekregen hoor!", roept Micky Hoogendijk door de telefoon, om al te hooggespannen verwachtingen meteen maar even af te zwakken. Toch gaat de ondernemende actrice in juli alweer voor de vierde keer naar Los Angeles om de contacten die ze gedurende de eerdere bezoeken heeft gelegd te verdiepen. Maar vraag haar alsjeblieft niet waarom zij, net als vele bekende Nederlanders zo nodig de sprong over de oceaan wil maken. Want Micky is gewoon de Micky die, nu ruim een jaar geleden, in een impulsieve bui de telefoon pakte om een retourtje L.A. te boeken. De actrice die zeer terughoudend is in interviews vertelt haar hele verhaal exclusief aan pagina Privé.

Micky Hoogendijk: "In het begin zagen ze me als robot, maar nu vinden ze me een dramatic."

De meesten kennen de lange actrice nog van de bomaanslag in 1994 waarbij haar toenmalige echtgenoot Rob Scholte zijn benen verloor en die een einde maakte aan haar zwangerschap. In de jaren die volgden op hun scheiding in 1995, bond ze zich niet opnieuw. Micky werd adviseur van de trendy Supperclub en ging acteren in Goede Tijden Slechte Tijden.

Wie nu een afspraak heeft met Micky en denkt dat ze er nog steeds uitziet zoals in haar rol van de koele Cleo de Wolf, zal haar straal voorbijlopen. Micky lijkt namelijk in niets meer op de vrouw in GTST. De blonde haren zijn voorgoed passé en met haar hippe donkere coupe ziet ze er zelfbewust uit.

Micky is een nieuw leven begonnen. Ruim twee weken is ze nu terug uit Los Angeles, waar ze een jaar geleden de eerste stappen zette van een nieuwe carrière.

Weer even terug in haar vertrouwde Vondelpark vertelt Micky, wier echte naam Mirjam is, over haar prille buitenlandse avontuur: "Op een ochtend werd ik wakker, liep naar beneden, pakte de telefoon en boekte, voordat ik ook maar besefte wat ik deed, voor de voorjaarsvakantie een retourtje Los Angeles."

Door het feit dat ze daar eigenlijk niemand kende, liet ze zich niet afschrikken. "Dat realiseerde ik me pas achteraf. Toen ben ik mijn vriendenkring gaan afbellen om zo de nodige adresjes te verzamelen. Het leverde onder andere een logeeradres op in het hippe Venice (L.A.) waar ik twee weken kon logeren."

Van castingdirecteur Job Gosschalk van het invloedrijke Kemna castingbureau kreeg ze het adres van het agentschap ICM, waar wereldberoemde sterren als Julia Roberts staan ingeschreven. "Niet geschoten altijd mis, dus ik ging meteen langs", vertelt Micky nuchter. "Op alle deuren van die bureaus hangen bordjes waarop staat dat je zonder afspraak niet binnenkomt. Maar ik probeerde het toch en werd wonder boven wonder geholpen. Na twee dagen ging de telefoon al: ze wilden graag met me verder praten."

Het agentschap in Amerika adviseerde haar om een videoband te maken met Engelstalige scènes, een zogenaamde 'showreal'. Eenmaal terug in Nederland ging ze direct aan de slag. Onder regie van de Amerikaanse drama-docent Joe Weston, nam ze scènes op met Jeroen Biegstraaten, beter bekend als dokter Gijs, haar grote liefde in GTST. "Jeroen en ik waren natuurlijk prima aan elkaar gewaagd, vanwege onze vele scènes samen. Daarom vroeg ik hem mij te helpen."

Vorig jaar zomer deed ze in Amerika een screentest voor de robot in 'Inspector Gadget', een rol die ze overigens niet kreeg. "Toch wist ik het toen zeker: 'ik wil de stap echt gaan wagen'. Ik vertelde aan de mensen van GTST dat ik eind van het jaar uit de serie geschreven wilde worden."

Heerlijk vond Micky die nieuwe passie: "Ik wilde het zo graag. Ik liet er zelfs mooie kleren voor hangen. Dan wees mijn moeder bijvoorbeeld naar een mooie jas. Ze kon dan niet geloven dat ik die jas gewoon liet hangen. Ik moest echter wel, want m'n Amerika-plannen kosttten aardig wat; dus moest ik hard sparen."

In februari vertrok Micky voor de derde keer naar L.A, dit keer voor drie maanden. "Eerst heb ik twee weken uitgerust, want ik was erg moe van alles. En toen volgde al snel een casting voor Terminator III, het deel waarin Arnold Schwarzenegger voor het eerst een Terminatrix (een vrouwelijke Terminator, red.) tegenover zich krijgt." Het feit dat ze voor die rol een dubbele flikflak achterwaarts moest kunnen, schrok haar niet af: "Dan leer ik die toch gewoon!" De rol ging echter naar de Noorse Kristanna Loken, voor wie dit waarschijnlijk haar doorbraak in de filmwereld zal betekenen.

En toch had de onbekende Nederlandse indruk gemaakt, want ze zagen in Micky's atletische 1 meter 85 lange lijf de 'body double' (stand-in). Maar helaas ging ook die rol naar een ander. Dat is toch altijd weer even slikken, vindt Micky. "Een screening duurt maar vijf minuten en is heel onpersoonlijk; je moet gaan zitten en je tekst voorlezen. Dan kun je weer gaan. Ze schijnen trouwens na een minuut al te weten of je het wordt of niet."

"Toch moet je doorgaan. Ik heb geleerd dingen snel weer los te laten. Ik ben ook een stuk rustiger geworden. In dat opzicht is L.A. een goede psychiater."

Maar het was niet alleen maar werken daar in dat hippe Venice. Zo ging ze met vrienden mee naar een party van Drew Barrymore, die na haar scheiding van MTV-komediant Tom Green wel weer eens zin had in een feestje. Zo zie je George Clooney en Cameron Diaz ook nog eens.

In Nederland is Micky op dit moment dakloos. Ze logeert bij vrienden. "Ik ben zo vrij als een vogel. Ik ben niet verliefd, verloofd of getrouwd. Ik ga daar waar ik interessante opdrachten verwacht. De enige die ik soms wel mis is mijn moeder. Aan de andere kant, zij is eraan gewend dat dochterlief in het buitenland verblijft. Met Rob woonde ik in Tenerife en in Nagasaki en ik ben altijd al reislustig geweest.

Hoe leuk Mickey Amerika ook vindt, ze is ook niet iemand die opeens af gaat geven op het land waar ze vandaan komt. "Vlak voor Koninginnedag kwam ik weer terug in Nederland en heb 30 april met al mijn vrienden op het water gevierd. Geweldig!

Maar binnenkort ga ik weer terug naar Los Angeles. In Westwood kan ik twee maanden op een huis passen, inclusief huisdieren. Daarna zal ik zelf iets moeten vinden. Maar dat lukt vast wel. Ik heb er ondertussen een leuke groep mensen leren kennen. Ze vinden het aardig dat 'die rare' weer terugkomt."

"L.A. was eerst natuurlijk wel even wennen. Hoe mensen elkaar begroeten... Je schrikt je rot als je iemand voor het eerst hoort roepen: Oh I'm so L.A.", aldus Micky die het ook wel weer leuk vindt om daar in mee te gaan. "Mits je het verschil tussen fake en niet-fake maar door hebt. Je moet het wereldje wel een beetje snappen. Er lopen zeker mensen rond met het hart op de goede plek."

Zo was ze erg onder de indruk van het Independent Film Festival. "De filmmakers op dat festival zijn zeer begaan met hun project en werken daar soms jarenlang aan. Dan zie je waar film voor is bedoeld."

Toch begrijpt ze niet alles, zoals de ophef die in de VS over huidskleur wordt gemaakt en de nadruk die er werd gelegd op het feit dat actrice Halle Berry als eerste zwarte actrice een Oscar won. "Wat dat betreft ben ik kleurenblind. Ik zie gewoonweg niet welke huidskleur iemand heeft."

Dat er hier mensen zijn die de resultaten van drie retourtjes L.A. wat mager vinden, dat interesseert Micky nou werkelijk helemaal niets. "Het is heerlijk een passie voor iets te hebben. Weet je wat mooi is? In het begin dachten de agentschappen vooral aan me als ze een robot zochten of een zwijgend supermodel, maar na het zien van m'n showreal vinden ze me een echt acteertalent, dramatic, zoals dat hier heet. En daar ben ik erg blij mee."

"Ik heb nu ook een manager. Het is een Brit die meer Europese acteurs onder zich heeft. Hij begrijpt ons beter dan Amerikanen dat doen. Het belangrijkste is dat ik voor dit avontuur in Los Angeles op de juiste plek zit, want wat Wimbledon is voor tennissen, is L.A. voor acteren."

En als Micky niet slaagt kan ze altijd nog een filiaal van de Supperclub in Hollywood openen. Micky lacht: "Nu je het zegt. Voor de opening van de tweede vestiging zit ik eind mei in Rome. Dus wie weet..."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 15 mei 2002