AMSTERDAM - Met één langgerekte schreeuw, die van heel diep kwam, begeleidde De Kuip de overhandiging van de UEFA Cup aan Feyenoord-aanvoerder Paul Bosvelt. Een ongekende ontlading in deze uiterst emotionele dagen voor Nederland in het algemeen en Rotterdam in het bijzonder. Vreugde en verdriet lagen immers heel dicht bij elkaar, nadat in een tijdsbestek van drie dagen eerst Rotterdams populairste politicus Pim Fortuyn op brute wijze werd vermoord, waarna Feyenoord voor het eerst sinds 28 jaar weer een grote internationale trofee won.

Paul Bosvelt is dolblij met de Cup. (Foto: Fotografie Rob de Jong)

Hoezeer Rotterdam op de finaledag heen en weer werd geslingerd tussen de verschillende emoties bleek wel op de Coolsingel. Bij het stadhuis gaven velen blijk van hun verslagenheid over de gewelddadige dood van Fortuyn, door middel van het leggen van bloemen of het tekenen van het condoleance-register, terwijl slechts honderd meter verder op de Lijnbaan een deel van de Feyenoord-aanhang op vrolijke wijze warmdraaide voor de match van het jaar.

De minuut stilte voorafgaand aan de finale werd door een bijzonder matige coördinatie van de UEFA niet het indrukwekkende eerbetoon dat Fortuyn, die op de dag van de moord nog in het stadion was geweest om overleg te voeren met Feyenoord-voorzitter Jorien van den Herik, had verdiend. De Portugese arbiter Vitor Manuel Melo de Pereira gaf het startsignaal voor de minuut stilte zonder dat het publiek daarvan via de luidsprekers op de hoogte was gesteld. De in onwetendheid verkerende Borussia Dortmund-aanhang bleef derhalve op orkaankracht de eigen ploeg aanmoedigen. Pas nadat de scheidsrechter had laten aftrappen riep de UEFA alsnog in zowel het Nederlands, Duits als Engels op tot een minuut stilte.

Frappant genoeg ging de UEFA qua organisatie ook op een andere manier de mist in. Telkens wanneer bij een Europa-Cupwedstrijd vuurwerk wordt afgestoken kan de thuisploeg een fikse boete van de UEFA tegemoet zien. Maar niet eerder dit seizoen werd in een stadion zoveel Bengaals vuur afgestoken als tijdens dit door de UEFA zelf georganiseerd duel.

Hoezeer de Rotterdammers zich in hun thuisbasis ook lieten gelden, de aanhang van Borussia Dortmund was een verhaal apart. Zo werden in de kanariegele vakken van het stadion de 'BVB'-liederen meegebruld alsof het leven van de zangers ervan afhing.

Af en toe werd het Duitse herrie-offensief voor korte tijd doorbroken. Natuurlijk was dat het geval bij de rode kaart voor Jürgen Kohler en de benutte penalty van Pierre van Hooijdonk. Pardoes kwam het Bengaals vuur weer te voorschijn. Zo'n dertig fakkels bleken voor de openingstreffer achter de hand gehouden te zijn. Bij de 2-0 door 'Pi-Air', die telkens weer werd toegezongen met de top-veertighit 'Put your hands up in the air', bleek de voorraad fakkels geslonken tot vijftien; bij de 3-1 van Jon-Dahl Tomasson walmden er nog maar tien door De Kuip. Tja, wie had er ook op gerekend dat Feyenoord tegen de kampioen van Duitsland drie keer zou scoren in de finale? Uiteindelijk bleek deze doeltreffendheid genoeg voor de droomprijs van iedere Feyenoorder. Het laatste fluitsignaal van de arbiter vormde de start van hartverwarmende vreugdetaferelen, waarbij de ellende van de dagen ervoor voor even uit ieders hoofd was verdwenen.

Shinji Ono holde met een enorme vlag over het veld, Chris Gyan dankte God met een tekst op zijn shirt, Robin van Persie liep op zijn sokken een ereronde, terwijl Patrick Paauwe slechts gehuld was in een onderbroek. Edwin Zoetebier knuffelde de bokaal alsof het een baby was en Pierre van Hooijdonk vierde feest zoals hij voetbalt. Met hart en ziel. En dat alles onder het feeërieke schijnsel van toch nog vijftien fakkels, want wie wat bewaart, die heeft wat.

zoek naar gerelateerde artikelen

vr 10 mei 2002