AMSTERDAM - "Kort geleden kreeg ik een aanbod van een buitenlandse club waarmee ik binnen had kunnen zijn", wordt ergens in het gesprek terloops gemeld door basketbalcoach Ton Boot. "Maar binnen tien seconden was het gesprek afgelopen: ik weigerde. Gedurende mijn hele carrière heb ik om de drie à vier jaar een 'sabbatical year' genomen, een jaar waarin ik de ruimte schep om weer te ontspannen, mijn blik te verruimen via andere sporten, en te studeren. Volgens mij heeft iedereen daar eens in de zoveel tijd behoefte aan. Het maakt je sterker. Dus wil ik daar niet van afwijken."

Boot ten voeten uit. Als hij tot een conclusie is gekomen, dan krijgt niemand hem daarvan af. Met ijzeren consequentie begaat hij het pad dat moet leiden naar het door hem gestelde doel. De coach van Ricoh Astronauts is zojuist weer eens landskampioen geworden - voor de vierde maal op rij met de Amsterdamse club en de dertiende keer in totaal, waarvan eenmaal in België. "Ik ben ervan overtuigd dat dit beter is. Ik zie zoveel collega's die zich niet ontwikkelen en al jaren hetzelfde kunstje uitvoeren. Doorgaan met Astronauts is ook geen optie. Ik heb geleerd dat mijn werkwijze energieverslindend is, zowel voor de spelersgroep als voor mij. Na vier jaar uitgeknepen te zijn kunnen ze mij vaak niet meer velen."

Ton Boot

Toch blijkt Boot na zo'n periode een enorme band te hebben met sommige spelers met wie hij gewerkt heeft. "Dat is wel zo. Voor spelers uit het verleden, zoals Okke te Velde, Rolf Franke en Barry Mitchell - en nu met Joe Spinks, Chris McGuthrie en Mario Bennes - voel ik veel warmte, en ik weet dat dit ook wederzijds is. Bij de beoordeling van een basketballer kijk ik vooral of hij totaal met hart en ziel zijn sport bedrijft, en of ik hem altijd blind kan vertrouwen. Met Spinks, McGuthrie en Bennes heb ik dat volkomen. Daar is later ook Sander van der Holst bijgekomen, die kan bij mij niet meer stuk. Op deze jongens is dit seizoen een zware wissel getrokken. Dit was het moeilijkste jaar uit mijn coachcarrière. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een groep zo'n grote mate van zelfdestructie etaleerde. Juist Spinks en Bennes liepen in de cruciale fase van het seizoen tegen onnodige schorsingen aan omdat ze meer voor het team wilden doen dan ze aankonden."

De frustraties van genoemde steunpilaren hadden te maken met de talrijke blessures en het uitblijven van verbetering bij enkele nieuwelingen. Dat laatste leidde tot het wegsturen van drie van hen. Boot: "Ik had geen enkele keus. In een groep heb je normaal een verdeling van twee achterblijvers op acht goeden. Dat was op dat moment vijf-vijf. Ik kon de balans alleen in positieve richting ombuigen door hen te verwijderen, met het risico dat ik de kern zou overbelasten. Daarom heb ik vanaf dat moment de vier sterken voortdurend individueel begeleid."

In de weken voor de play-offs belandde Astronauts in een vrije val. "Ik zag de crisis om allerlei redenen aankomen", aldus Boot. "Daarom had ik een gesprek met Chris McGuthrie waarin ik hem hierop voorbereidde. Hij gaf aan dat hij, ongeacht het eventuele verval in die weken, klaar zou zijn voor de play-offs. Dat gaf mij de kracht om door te gaan op de ingeslagen weg. We verloren vervolgens zes van de laatste zeven duels van de reguliere competitie, maar ik voelde me totaal op mijn gemak. Ik wist wat er aan de hand was en hoe we hier doorheen moesten. Toen de play-offs begonnen, waren we er klaar voor. Ironisch genoeg leidde deze crisis tot ons herstel."

Boot heeft geen idee wat de toekomst hem brengen zal. "Ik wil best naar een sterke buitenlandse club, maar niet ten koste van alles."

zoek naar gerelateerde artikelen

wo 8 mei 2002